Lobke en bezoekers veroveren Botswana

Dinsdagmorgen, 6 januari 2007, 6u00: de wekker gaat af! Mensen in Zambia staan heel vroeg op! Mensen leven hier nog mee met de zon. ’s Avonds gaan ze rond 8u slapen, vaak omdat ze geen elektriciteit hebben en ’s ochtends zijn ze rond 5u, als de zon opkomt, weer uit de veren. Ook ik sta hier opmerkelijk vroeger op. In het weekend ben ik meestal rond 8u wakker (i.p.v. 11u in België …).
Maar goed, dinsdagmorgen dus. Die morgen moesten we er vroeg uit want ik en mijn dames gingen op safari naar Botswana. Een grappige dikkerd van ‘Jolly Boys’ nam ons mee naar de grens van Zambia en Botswana, zo’n klein uurtje rijden verwijderd van Livingstone. Zambia en Botswana raken elkaar op een heel smal punt. De grens situeert zich op een punt waar de Choberivier in Zambezi-rivier stroomt om dan in Livingstone 108 meter naar beneden te donderen. Eigenlijk is dat punt een 4-landen punt. Zambia, Namibië, Zimbabwe en Botswana ontmoeten elkaar daar.
We gingen om de nodige stempels om Zambia te verlaten en we staken de rivier over met een lekker ouderwetse Afrikaanse ferry. Een andere manier om de grens over te steken bestaat er niet. Eerlijk gezegd, we waren toch blij dat we veilig aan de overkant waren geraakt. Aan de overkant werden we opgepikt door één van onze safarigidsen voor die dag. Hij nam ons mee naar de grens met Botswana en weer konden we ons verheugen op een heuse stempelprocedure. Afrikanen zijn werkelijk gek op stempels!
De gids nam ons mee naar zijn organisatie. Een lekker ontbijt stond op ons te wachten. Waren wij even met ons gat in de boter gevallen (niet letterlijk te nemen!). Daarna was het tijd voor “serieuzere” dingen: SAFARI!
In de voormiddag gingen we op safari met de jeep. Met onze camera in aanslag vertrokken we. Een kleine regenbui herinnerde er ons aan dat het ook hier regenseizoen was. Gelukkig ging de bui vlug over en konden we ons concentreren op het zoeken naar beesten! We waren nog geen 10 minuten ver of onze gids ging bruusk op zijn remmen staan. “Look over there, a leopard!”, klonk het. Niet te geloven! Luipaarden zijn zeer zeldzaam en moeilijk te spotten, zeker overdag! “You’re so lucky!”, zei onze gids. Het luipaard was schijnbaar op zijn gemak en het leek wel of hij wat rond slenterde. De gids zette de achtervolging in. Al zijn zintuigen stonden scherp. Aan de hand van het gefluit van vogels, die elkaar waarschuwden voor het luipaard, kon hij de route van het luipaard dedecteren. Verbazingwekkend! En dan gebeurde het! Het luipaard kwam plots uit de struiken, sprong in de jeep van andere toeristen en at ze allemaal op!
Nee, grapje! Het luipaard kwam uit de bosjes en stak op zijn dooie gemakje de weg over. We waren zo’n 25 meter verwijderd van het luipaard! Het was een prachtig beest! En plots was het weg, verdwenen in het struikgewas!
Nou, de safari was goed begonnen. We reden voort en we zagen tal van beesten: krokodillen (Bas!!!), Sable-antilopen, Kudu’s, Impala’s, Puku’s, nijlpaarden, tal van reptielen, …
En het volgende indrukwekkende moment was weer te danken aan de scherpe zintuigen van onze gids: we zagen een familie leeuwen liggen, verscholen onder de struiken! Ongelooflijk hoe dicht we konden rijden! De leeuwen keken amper op! Wat een prachtige beesten! ’t Is toch wel wat anders hoor dan de leeuwen in de zoo van Antwerpen (jaja Antwerpenaars!!).
De leeuwen lagen te luieren in de schaduw. Ik had er uren naar kunnen kijken! Een groep luidruchtige Japanners leek het even te verpesten maar gelukkig hadden ze er vlug genoeg van en zetten ze hun tocht verder. Wij genoten nog even en zetten dan ook onze tocht verder. We namen een route door een meer bebost deel van het park. Al onze zintuigen stonden op scherp en we tuurden door de bomen op zoek naar beesten. Jaja, safari’s hebben iets mee van zoektochten. Na een eindje rijden riep iemand “Stop!!”. En daar was onze 1e olifant van de dag! Verstopt tussen de bomen. Wat verder spotten we ook nog enkele giraffen, helaas vluchtten ze vlug weg. Waarschijnlijk hadden we te luid “Stop!!” geschreeuwd …
Na 3 uur en een half uur rijden namen we de hoofdweg terug naar het begin van het park. Onze gids zei dat er olifanten in de buurt waren dus dat we goed moesten uitkijken. Plots zagen we een olifant. We hielden bruusk halt. De olifant stak vlak voor onze auto de straat over. ’t Was prachtig! Menig foto’s werden getrokken. En we zagen er nog meer! Onze dag kon niet meer stuk!
Tevreden verlieten we het park, op weg naar deel 2 van onze safaridag. De gids leverde ons over aan een andere gids. Die nam ons mee het water op. Met een klein bootje voeren we de Chobe-rivier op. Op ons bootje stond een gedekte tafel met heerlijk eten! Je had ons daar moeten zien zitten. Midden de Chobe-rivier, met lekker eten en een wit wijntje voor onze neus en met olifanten en nijlpaarden op de oever. We konden het amper geloven! Na onze lunch namen we ruim de tijd om de olifanten en nijlpaarden te bekijken.
We zagen een klassiek vertederend beeld: een vogeltje die op een nijlpaard zat om alle larven en consoorten weg te pikken. We kwamen heel dicht bij de olifanten en nijlpaarden.
Nijlpaarden zijn de gevaarlijkste beesten van de Big Five (Big 5= leeuw, luipaard, buffel, nijlpaard en neushoorn). Ondanks het feit dat ze planteneters zijn, vallen ze toch vlug mensen aan. Op een bepaald moment werd het spannend. We waren zeer dicht bij een nijlpaard toen de motor van onze boot plots uitviel. Het probleem was dat wij aan ene kant van de rivier stonden en een olifant aan de andere kant. Het nijlpaard wilde door en wij konden een bedreiging vormen. Onze gids kreeg het zelf benauwd en haastte zich om de motor terug in gang te krijgen. Hij begon er hevig van te zweten. Na enkele minuten proberen slaagde hij er gelukkig in om de motor terug te starten. Toen ik hem vroeg of het echt een gevaarlijke situatie was geweest zei hij “yes” en hij keek een beetje verlegen … Maar eind goed al goed! We hebben dus een zeer penible situatie overleefd! Avontuur in Afrika!
We voeren vlug naar veiligere oorden, weg van de nijlpaarden. Wat verder was een olifant bezig een bad aan het nemen. Mooi om te zien! Een andere olifant stond op de oever! We waren amper 15m van hem verwijderd! We konden ons eigen ogen amper geloven!
Na 2 uur op het water gingen we terug! Dit was het einde van onze safari. Een zeer geslaagde safari als je het mij vraagt!
We waren amper aangekomen in het kantoortje waar we moesten betalen of de hemel zette zijn sluizen open! In 2 minuten tijd werden de straten weer riviertjes! Onze gidsen brachten ons terug naar de ferry terug naar Zambia. Het was zeer gevaarlijk weer om te rijden! Je zag amper waar de weg was! Ook de ferry lag stil door het slechte weer. Gelukkig geraakten we op tijd terug aan de overkant, alweer na de nodige stempels!
Eenmaal aangekomen in ‘Jolly Boys’ genoten we na van de prachtige safari. En wie kwam daar opdagen? Jeremiah, één van de gidsen van the falls! Hij vroeg ons mee uit! Mijn 2 dames waren redelijk vermoeid en gingen niet in op het aanbod. Ik had echter wel zin om het nachtleven van Livingstone te verkennen en ging mee met Jeremiah. Hij zorgde goed voor me en nam me mee naar tal van clubs om tenslotte te eindigen in een klein donker cafeetje. In het cafeetje hadden ze een Jukebox. Mijn rastagids stak er enkele munten in en rarara, wat koos hij: Bob Marley natuurlijk! ’t Werd een zeer fijne avond en tegen 1 uur lag ik in mijn bedje, tevreden terugblikkend op een zeer leuke dag!
Ja, Afrika heeft heel wat moois: de vegetatie, de beesten, de mensen, de cultuur, … Ik ben echt verliefd geworden op Afrika, net zoals de meeste mensen die voet zetten op het zwarte continent! Dit smaakt naar meer!
Dikke kus
Lobke

Wonderbaarlijk maar waar: we zagen een luipaard!

Speciaal voor Bas: een krokodil!

Bambi, de impala.

Hoe schattig! Of toch niet ...
Wie is de gids?

Pas op! Overstekend wild!

Cruise op de Chobe-rivier in Botswana.

De gevaarlijkste van allemaal: nijlpaarden oftewel hippo's!

Schattige hippo met lief vogeltje!

Om toch iets te schrijven: olifant.

En ik kreeg er niet genoeg van!

Lobke en bezoekers veroveren de Victoriawatervallen

Met een gekneusd staartbeentje kwamen we aan in Livingstone. De bussen rijden hier ongelooflijk vlug en hun vering is niet altijd dat, maar soit! We kwamen dus bijna heelhuids aan in Livingstone, de toeristische hoofdstad van Zambia, helemaal in het zuiden van het land.
Eenmaal aangekomen in het backpackershotel ‘Jolly Boys’ waanden we ons even in het paradijs. ‘Jolly Boys’ is echt een heerlijk backpackershotel! Het heeft een zwembad, een mooie zitput met kussens, zalige hangmatten, een leuke bar, … En dat alles aan een zeer lage prijs! Wat moet een mens nog meer?!
De volgende morgen, de 5e januari, stonden we vroeg op om even de stad in te duiken. Livingstone is een klein maar gezellig stadje! We kochten wat brood en beleg voor onze picknick. Om 10u kregen we een gratis lift richting de wereldberoemde Victoriawatervallen! Christine en Christiane moesten 10 dollar betalen om de falls te zien terwijl ik slechts 2200 kwatcha (50 dollarcent!) moest betalen omdat ik een resident ben (door mijn temporary permit!). De dag begon goed voor mij!
En ja, daar waren ze dan, de Vicfalls! Ik stond echt aan de grond genageld! Zo immens en zo mooi! Niet te geloven! De Zambezirivier dondert er over een breedte van 1650 meter en een diepte van zo’n 108 meter naar beneden! Indrukwekkend!
In de voormiddag deden we de normale toeristische verkenning! Ik keek mijn ogen uit! Al dat water, al dat geweld! Langzaamaan werden we door en door nat. Door de enorme kracht van het water is er veel verstuiving. Het is alsof je door regen loopt! Maar deze “regen” kon de pret echter niet verderven, integendeel!
Op de middag hadden we een picknick met uitzicht op de falls! Ik denk niet dat er een mooiere picknickplaats bestaat op deze wereld! Ik werd er eventjes stil van!
In de namiddag was het tijd voor avontuur! We waren een gids tegengekomen en die stelde ons voor om een wandeling te maken boven op de falls. We gingen in op zijn aanbod maar we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond. Met volle moed begonnen we aan ons avontuur! Het begon al goed! Op een heel smalle richel moesten we een deel van de Zambezi oversteken. Onze gids Rowland ging ons voor en we vormden een ketting om elkaar in evenwicht te houden. Eenmaal aan de overkant waren we opgelucht! Dat hadden we toch heelhuids overleefd! We wisten echter niet wat ons nog te wachten stond. Meer dan een uur en een half aan een stuk moesten we van steen tot steen een heel stuk van de Zambezi oversteken! Christine en ik waren gestart op blote voeten maar dat moesten we toch opgeven! De stenen waren enorm glibberig! We trokken onze (stoute) schoenen aan en sprongen dapper voort, hetzij met een klein hartje! Je moet weten dat je daar voortdurend met de gedachte leeft dat je niet in het water mag vallen om dat je dan zou de dieperik ingesleurd worden. Dit is echter niet waar maar met de Victoriawatervallen op 50m van je vandaan is het niet verwonderlijk dat deze gedachte door je hoofd spookt!
Onderweg kwamen we Jeremiah tegen, een andere gids! Onze ontmoeting zal hij niet vlug vergeten! Het 1e wat ik tegen hem zei was “Will you come to my funeral?”. Hij gierde het uit van het lachen maar stelde me ook gerust! “No funeral for you!”, zei hij.
Uiteindelijk bereikten we de rand van de watervallen! Wat een uitzicht! Ik werd een 2e maal sprakeloos van! Het was nog mooier dan aan de andere kant! We stonden op een hoop stenen aan de rand van de Victoriawatervallen! Links van je, rechts van je, voor je, … overal water dat naar beneden dondert! Echt een intense ervaring daar te midden de Vicfalls!
Het grootste avontuur van de dag moest echter nog komen! We zetten onze tocht verder naar een natuurlijk zwembad aan de rand van de falls. Beeld je in, een zwembad, met een waterval, met een stroomversnelling, met rotsen maar dan aan de rand van een immense waterval van 1650m breed en 108m diep! De gids nodigde ons uit om te zwemmen. Christine verklaarde hem zot! Ik wou deze kans echter niet aan mijn neus laten voorbij gaan en ging in op zijn aanbod. We daalden een klein stukje af en ik kroop voorzichtig in het water! De gids dook van een rots het water in, iets wat ik hem niet snel zou nadoen! Het eerste wat we deden was onder de waterval gaan staan. Het leuke is dat de kracht van het water er voor zorgt dat er een soort luchtbel ontstaat tussen het water en de rots. Dat maakt dat je onder de waterval staat maar toch kunt ademen!
Daarna lieten we ons mee glijden met het water van de waterval. Zalig!
De volgende stap was aan de overkant geraken van het natuurlijk zwembad. Geen sinecure met die sterkte stroming! Gelukkig zwom mijn gids aan de kant waar het water 108m naar beneden stortte! Daar gingen we weer onder enkele kleine watervalletjes zitten. Van een grondige massage en reiniging gesproken, het leek wel een hoge-druk-reiniger!
Christine en Christiane keken eerst met bange ogen toe maar algauw won de nieuwsgierigheid het van hun angst! Ze besloten om zich ook aan een zwempartijtje te wagen.Ondertussen nam de gids me mee naar de rand van het natuurlijk zwembad. Je had met daar moeten zien liggen, in het water, kijkend over de rand van de falls! Voor me stortte het water 108m naar beneden, verbazingwekkend om te zien! Ja, het gaf me toch wel een kick! Ik zwaaide naar de mensen die zich om de Zambiaanse kant van de falls bevonden en ik zwaaide naar de mensen die zich aan de Zimbabwese kant van de falls bevonden! De mensen keken hun ogen uit! Ze konden het niet geloven dat er daar iemand IN de watervallen zat! Ikzelf kon het nog minder geloven! Ik genoot met volle teugen! Zoiets maak je niet iedere dag mee! Wat zeg ik, zoiets maak je niet ieder jaar mee!
C & C kwamen ook even over de rand piepen maar heel op hun gemak waren ze toch niet! Helaas, aan elke mooie liedjes komt een eind en we moesten dan ook terug. Na een tocht van een uur stonden we weer op het droge! De adrenaline stroomde door ons lijf! Chapeau voor Christiane! Ik zie het niet veel vrouwen van 64 jaar haar nadoen!
De andere gidsen stonden ons op te wachten op het droge! “I said it to you, no funeral!” zei Jeremiah. Hij kon er hartelijk om lachen!
Eenmaal terug in Jolly Boys begonnen we te beseffen wat we gedaan hadden! Het was een echt avontuur geweest! Christine had er een redelijk diepe beenwonde aan overgehouden en het had niet veel gescheeld of Christiane was met een gebroken voet terug gekomen! Maar eind goed al goed zegt men dan!
De gidsen moeten ons leuk gevonden hebben want ’s avonds kwamen ze naar ‘Jolly Boys’ om iets te drinken met ons! C & C waren echter heel moe van het grote avontuur en kropen vroeg in hun nest! Ik praatte nog wat met de 2 gidsen.
De volgende dag moesten we er vroeg uit want we gingen op Safari naar Botswana maar daarover verder meer!
Ik blijf nog even bij de falls!
De 3e dag in Livingstone gingen we terug naar de falls! We kregen er maar niet genoeg van! We hadden weer afgesproken met Rowland. Hij nam ons mee the boiling pot. Dat is een plaats waar al het water van de falls weer samenkomt. De immense kracht van het water creëert er een immense waterkolk. Indrukwekkend om te zien. Die plaats is ook het begin van een heuse kajaktocht op de Zambezi. Christine keek verlekkerd toe. Dat had ze ook graag gedaan maar helaas was er geen tijd meer voor …
Na een stukje rotsklimmen kwamen we op een prachtige plaats, onderaan de Vicfalls! Ja, we hebben de Victoriawatervallen goed verkend! Van boven tot onder tot erin.
’s Middags namen we afscheid van de falls. ’t Was mooi geweest! In de namiddag nam Rowland ons mee naar zijn dorp. We kwamen er op een souvenirmarktje terecht! Een stuk of 30 verkopers stonden voor ons klaar! Elke verkoper probeerde ons iets aan te smeren! Om zot te worden! Mijn afdingtechnieken die ik enkele jaren geleden in Marokko geleerd heb kwamen goed van pas! En weer hebben de verkopers goede zaken gedaan met ons!
Na heel wat shoppen gingen we terug naar Jolly Boys. We waren doodop! ’s Avonds ontmoette ik aan de bar een Pool! Zijn naam was Christian! Ja, Christine, Christiane, Christian … het werd er niet eenvoudiger op!
De avond zorgde voor heel wat hilariteit. Ook Jeremiah was weer van de partij! Op een gegeven moment begonnen de Pool en Christine te onderhandelen met Jeremiah over mijn verkoopprijs! Hier in Zambia moet de familie van de man een bruidsschat betalen aan de familie van de vrouw. Meestal gaat het hier over een paar koeien en kippen. Na het overhandigen van de bruidsschat is het huwelijk voltrokken. Veelal wordt er geen feest gehouden wegens geldgebrek.
Na heel wat lachen en onderhandelen werd voor mij de volgende prijs overeengekomen: 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard (of Hippo). De kippen waren voor mijn ouders in België, de koeien waren voor de melkliefhebbende Pool en het nijlpaard was voor Christine! Hilariteit alom, zeker wanneer Jeremiah zat uit te leggen hoe hij het nijlpaard ging vangen. Hij ging die nacht naar de Vicfalls gaan om op een Hippo te jagen. Dat ging niet zomaar, nee, het jagen moest naakt gebeuren anders zou de hippo hem te vlug opmerken … Iedereen met een klein beetje fantasie lach plat van het lachen.
Nou nou, mij verkopen! Ik had er ’s nacht zowaar een nachtmerrie van! C & C vertelden met dat ik in mijn slaap luid “Help, help!” riep. Je zou voor minder!!!!! Mij verkopen aan een rasta Zambiaan!
Het volgende stukje dagboek gaat over de safari in Botswana. In het totaal zijn we 3 volle dagen in Livingstone geweest. De safari ging door op de 2e dag. Na die 3 dagen reisden we terug naar Lusaka, waar ik vervolgens afscheid nam van C & C die na een onvergetelijke vakantie terug naar België vertrokken. Het was enorm leuk om hen hier in Zambia te hebben! Echt 2 toffe madammen! Ik denk dat Afrika nog niet het laatste van hen gezien heeft! Ze komen terug!! Dat is zeker!

De wereldberoemde Victoriawatervallen!

Zonder woorden!
Water ...
en water ...
en nog meer water!
Een aap die er vandoor ging met onze afvalzak.

De beloning na een avontuurlijke tocht door de rivier: het prachtige uitzicht vanboven op the falls.

2 heel dappere madammen!

Genieten!

Natuurlijk zwembad in boven in the falls! Kijk over het randje en je hebt hebt een prachtig uitzicht! Je zit echt in the falls!
In de jungle!

The falls van onder bekeken.

Gelukkige avonturiers!
Jeremiah "sweet potato" Marley, de gids van the falls die me gekocht heeft voor 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard. Wie biedt meer?

Lobke en bezoekers veroveren Kabwe

“Waar moet ik beginnen?”, dat is de eerste vraag die me momenteel te binnen schiet. Mijn bezoek heeft voor heel wat vertier gezorgd! De afgelopen 2 weken waren heel drukke maar ook heel plezante weken! Beginnen bij het begin, is dat niet het beste?
Op 28 december was het zover, mijn 2 bezoekers arriveerden in Kabwe. Ze waren de 26ste gearriveerd in Zambia en ik als ik hun verhalen mag geloven hebben ze 2 dagen lang de hoofdstak Lusaka op zijn kop gezet!
Ik wachtte hen die morgen op aan de ondertussen bekende openluchtdiscotheek Big Bite. Overdag houden de bussen daar halt. Mijn 2 bezoekers, Christine en Christiane, waren zwaar bepakt en gezakt! Ze hadden maar liefst 16 kg teveel mee! Ze hadden het toegelaten in de luchthaven omdat het Kerstmis was. Als dat niet lief is!
Het weerzien was hartelijk en ik onthaalde ze met veel plezier in mijn huisje, of zeg maar huis! Toen ze aan het uitpakken waren werd me duidelijk waarom ze zoveel bagage hadden! Ze hadden zowaar een hele speelgoedwinkel mee! Shortjes, rokjes, knuffels, zeepjes, kleurpotloden, puzzels, pennenzakken, … en cadeautjes voor mij: HUMO’s, Belgische chocolade en speculoos! Mmmm!
Na het vele uitpakwerk was het tijd om op verkenning te gaan in Kabwe! Vele a’s en o’s vlogen door de lucht! Hun verwondering herinnerde me aan de verwondering die ik zelf koesterde toen ik de eerste weken door de straten van Kabwe slenterde. De mannen die liggen te slapen op hun kruiwagens, de drukte van de markt, de vrouwen die gehuld in een Shitenge grote zakken op hun hoofd dragen, … Ja, het spreekt overduidelijk tot de verbeelding!
Mijn 2 dames keken hun ogen uit bij aankomst in Sables! Al die gasten! Het was voor hen vooral wat wennen aan de vuilheid van onze gasten … We sporen onze gasten aan om te douchen en hun kleren te wassen maar toch lopen er nog velen vuil bij … Christine en Christiane (C & C) vonden het 1e contact met onze gasten wel zeer fijn! De gasten zetten hun beste beentje voor!
Na Sables gingen we ene kijkje nemen op de markt! Een regenbui verplichtte ons om te gaan schuilen! Gelukkig, anders zaten we er nu nog! C & C vonden het fantastisch! Die avond genoten van een lekkere pizza in Tuskers, het grootste hotel van Kabwe. Levy, een Angolese vriend van mij, kwam ook mee. Levy werkt voor het ministerie van onderwijs en wist dus veel te vertellen over de educatie in Zambia. C & C, allebei leerkracht, luisterden met veel interesse.
De volgende morgen stond de Hospice op het programma. Mijn lieve kleine vriend Alpha was zeer blij me terug te zien! Van C & C kreeg hij een laat kerstgeschenkje. De dames waren onder de indruk van de Hospice! De confrontatie met al die zieke mensen is niet te onderschatten! Gelukkig maakten de jongens in Sables veel goed! Ze toonden hun beste danspassen en weer shake-ten extra hard met hun kont!
’s Avonds kwam John Mumba langs. John is een lokale kunstenaar. Hij maakt Afrikaanse maskers en beeldjes. John kwam met een zak vol beelden en ging weg met een zak met 1 beeldje in … C & C kochten zowaar zijn hele zaak op! De man was in de wolken! Na de heuse shopping genoten we van een lekkere maaltijd!
Zaterdagmorgen gingen we met Sana, een stagiaire in Sables, naar de compound Katongo. Sana woont zelf in Katongo dus we konden ons geen betere gids wensen! Sana stelde ons voor aan haar hele buurt! De mensen verwelkomden ons hartelijk! Ze waren echt enthousiast! Na ons bezoek aan Katongo gingen we nog naar een andere buurt ‘Railway’. Daar bezochten we de markt! Mensen vinden het steeds leuk als er Mzungu’s langs komen. Ze bekijken ons, praten over ons en lachen met ons. Na 2 maand begin ik echter heel goed te weten wat ze zeggen en wanneer ik dan laat merken dat ik ze versta schieten ze keihard in de lach. Sommigen kruipen dan bijna onder hun tafel van beschaamdheid, zeker als je terug antwoordt in Bemba.
’s Avonds werden we verwacht bij Levy! Hij had een heerlijke maaltijd bereid, om vingers en duimen van af te likken!
De volgende morgen stortte ik me op mijn schoolwerk terwijl mijn 2 dames gingen shoppen voor oudejaarsavond! Ze waren versleten tegen dat ze terug kwamen! Er was zoveel volk in Shoprite dat ze bijna zot waren geworden! Christine had zelfs een kip uitgebeeld om aan één van de winkeljuffrouwen duidelijk te maken dat ze eieren nodig had … Gelukkig waren ze heel thuis geraakt! ’s Avonds waren we uitgenodigd bij Isabelle, mijn stagementor. Wij stonden in voor de aperitief en het nagerecht. Isabelle en haar man Luc hadden een fondu voorbereid! Er werd naar hartelust gesmuld! Om 12u was het dan tijd om te toosten op het nieuwe jaar! Doordat we hier een uurtje voor lopen heb ik dan ook een uurtje vroeger het nieuwe jaar ingeluid! ’t Werd een gezellige avond!
Nieuwjaardag besloten we door te brengen in Sables! C & C hadden badmintonraketjes meegebracht vanuit België en dus werd badminton ge?ntroduceerd in Sables! Heel leuk! ’s Middags aten C & C voor de 1e keer de plaatselijk kost: Nshima (ma?spap), Cabbage (kool) en witte bonen. Het was de 1e keer dat ze met hun handen aten en de jongens keken dan ook met veel plezier toe! Echt lekker vonden C & C het niet maar ze lieten niks merken.
In de namiddag was het tijd voor een frisbeespelletje! Christine en ik deden ook mee! We waren kapot achteraf maar we hadden erg genoten van het spel! Ongelooflijk hoe goed de conditie van de gasten is!
Die avond nodigde ik enkele vrienden van me uit. Het ging om Anton (mijn vaste taxichauffeur) en Linos & Kebby (2 collega’s). C & C maakten pannenkoeken voor hen! De jongens vonden het fantastisch! Die nacht hadden ze echte sweet dreams!
Dinsdagmorgen trokken we de stad in om te internetten. Helaas draaide de internetsessie uit op een thriller voor Christine. Ze had meer dan een uur getypt aan een mail voor haar man toen ze plots alles kwijt was! Ja, telecommunicatie zorgt hier echt wel voor de grootste frustratie … Een lekkere koude cola bracht wat troost!
In de namiddag bezochten we samen met Kebby, de sportleerkracht van Sables, de compound Makululu. Makululu is de grootste compound van Kabwe en er wordt wel eens gezegd dat het de grootste compound van Zambia is. We bezochten een school, een Hospice in wording, de markt en het huis van Kebby (Kebby die door C & C de ganse tijd Debby werd genoemd … Lachen!)!De mop van de dag? In de nieuwe Hospice was er een vrouw aan het koken. Christine vroeg wat ze aan het klaarmaken was. De vrouw antwoordde “Organs” (organen) waarop Christine vroeg “What? Orphans?” (wezen). Ik kwam bijna niet meer bij van het lachen! Het werd dus weer een zeer fijne dag en we kochten ook heel wat Shitengees (wikkelrokken). Ideaal om hun beeldenwinkel mee in te pakken!
’s Avonds werden we verwacht bij Job voor heerlijke Croque Monsieurs! Dag 5 van hun bezoek aan Kabwe zat erop!
Woensdagvoormiddag gingen we mee met Luc, de man van Isabelle. Hij werkt hier in Kabwe in een rehabilitatiecentrum voor ex-gevangenen. Hij leidde ons rond in het centrum. De ex-gevangenen leren er skills (zoals hout- en metaalbewerking, het maken van kledij, tuinbouw, …), sociale vaardigheden, hoe ze hun eigen handeltje moeten opzetten, … Ik vond het alvast een zeer mooi project!Op de middag gingen we terug naar Sables. C & C namen afscheid van de jongens. ’s Avonds was het inpakken geblazen! Al de beelden en Shitengees werden in hun valiezen gepropt. De 6 dagen Kabwe zaten erop! Op naar Livingstone, zo’n 700 km en een 7-uur durende busrit verder!

Tough guys!
En deze neem ik mee naar huis: Patrick!

Mijn bezoekers, Christine en Christiane
In de hospice.

Alpha, dolgelukkig met zijn kerstgeschenkjes!

Wink!

Ed, van kerstman tot sjeik!

Christine en Christiane, de uitbaatsters van de nieuwe Afrika-shop in Tielt!

Deze week in Lobke verovert Afrika:

Lobke en haar bezoek veroveren Kabwe:
- De avonturen in Sables
- De avonturen in de compounds Makululu en Katongo
- De avonturen in Kabwe-stad inclusief de internetthriller
- Het grote Nieuwjaar-avontuur
- Bezoek ontmoet de vrienden van Lobke
- Pannenkoeken veroveren Zambia

Lobke en haar bezoek in Botswana:
- Safari met jeep en boot:
* Luipaard
* Leeuwen
* Olifanten
* Giraffen
* Nijlpaarden
* Wrattenzwijnen
* Gazelles
* Kameleons en consoorten
* En zoveel meer …

Lobke en haar bezoek veroveren Livingstone:
- Het droomverblijf in het backpackershotel Jolly Boys
- De Victoriawatervallen van boven naar onder! Lobke getuigt: Zwemmen vanboven IN de
Victoriawatervallen geeft een kick!
- Lobke wordt verkocht aan een gids van de Victoriawatervallen die heel erg op 1 van de vele zonen
van Bob Marley lijkt. Prijs: 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard! Wie biedt meer?

Dit alles en nog veel meer deze week in Lobke verovert Afrika!