ZAMBIALIVE: 03-12-2006

Na een maandje Kabwe was het tijd om er even tussenuit te knijpen. Samen met enkele vrienden zocht ik de rust en kalmte van de natuur op. We huurden een groot huis in een natuurresort genaamd Nsobe. Het resort is gelegen tussen Kapiri en Ndola, zo’n 200 km van Kabwe. Vrijdagavond propten we ons met 6 in een jeep voor een 2 uur durende rit. Vier mensen op de achterbank, het was krap maar bij aankomst was het al snel duidelijk dat het de moeite waard was geweest! Het huis dat we huurden lag vlak aan een meer. Het was een enorm groot huis met 4 slaapkamers, 2 badkamers en een grote living.
Het weekend was rustig maar heel plezant. We kaartten, scrabelden, praatten, lazen, luierden, aten, aten en aten. Ik besloot me ook aan een kanotochtje te wagen, samen met Ed. We waanden ons een weg door een dood bos in het water. Het was prachtig! En ik kan nu ook met enige trots zeggen: IK HEB MIJN EERSTE GIRAF GEZIEN! Ik werd er eventjes stil van. Zo’n mooie en elegante beesten!
Nu, dat was dus mijn relaxweekendje! Laat ik het even hebben over mijn drukke week die voorafging aan dit (welverdiend) weekendje.
Na mijn pechweek (kapotte laptop, darmontsteking, huisgenootjes de deur uit, …) was het weer tijd voor actie! Ik was het thuiszitten kotsbeu! Ik was dan ook zeer blij om terug naar Sables te gaan! Al bij aankomst werd ik hartelijk onthaald door de jongens. Ze waren blij me terug te zien, of dat zeiden ze toch! Ik kon er direct invliegen! De hele week ben ik bezig geweest met het organiseren van het kerstfeestje, het klasseersysteem op orde te stellen, vergaderen, rondhangen met de gasten, …
Het dieptepunt van de week waren mijn bezoekjes aan de immigratiedienst. Amai, was met dat daar een machtspelletje! Gelukkig werd ik bijgestaan door Isabelle, mijn stagementor. 1 van de hoger geplaatste personen moest duidelijk laten blijken dat hij de overste was en hij deed dan ook ontzettend moeilijk. Het feit dat we 2 vrouwen waren deed daar niet veel goed aan! Enkele weken terug zeiden ze dat ik pas na 3 maanden een temporary permit moest aanvragen, nu moest ik het plots onmiddellijk aanvragen en meteen met 1000000 kwatcha (= 200 euro) over de brug komen. Het geld moest echter nog van België komen want ik had geen 1000000 kwatcha meer op zak…
Daarna maakten ze problemen over het feit dat ik al een maand in Zambia was met enkel een toeristenvisum. Wanneer ik hen vertelde dat ze in België gezegd hadden dat ik het land in kon komen met een toeristenvisum en daarna pas een tijdelijke verblijfsvergunning moest regelen, geloofden ze me niet. Ze dreigden ermee om de Zambiaanse ambassade in België te bellen. Toen ik zei ‘Go ahead!’, hadden ze door dat ik niet loog. Ze gaven met 2 dagen de tijd om de nodige papieren en het nodige geld bijeen te krijgen. Na 2 dagen gingen we terug, met het nodige geld (dank je Job!). We hadden een brief meegekregen van Winston, de nieuwe coördinator in Sables. Winston is blijkbaar nogal een bekende figuur hier in Zambia. Hij heeft heel veel contacten in het buitenland. Of het nu aan de brief lag of niet, de officiers van de immigratiedienst waren plots een pak makkelijker. In een half uur tijd had ik mijn tijdelijke verblijfsvergunning maar was ik dus helaas ook 200 euro armer … De komende 3 maanden ben ik dus een beetje Zambiaan! Eind goed al goed zeggen ze dan!
Het hoogtepunt van de week was voor iedereen World AIDS Day. Het is toch wel speciaal om deze dag door te brengen in een Afrikaans land. De hele dag door waren er activiteiten gepland in Sables. Schilderen, dans, spelletjes, poëzie, … Job en ik hadden ook een spelbord in elkaar geknutseld en één van de opdrachten was tonen hoe je een condoom moest gebruiken (met namaakpenis natuurlijk!!!). Dit zorgde voor de nodige hilariteit. Sommige jongens deden het goed, helaas waren er ook jongens die faalden … Werk aan de winkel zou ik zo zeggen! World AIDS Day was zeker een succes! Mijn indruk is dat Zambia aan het wakker schieten is en tal van initiatieven op poten zet! Toch merk ik ook dat er nog heel wat taboes en mythes rond AIDS leven. Ze zijn hier nog lang niet klaar!
Ik ben hier ondertussen meer dan een maand en ik moet zeggen dat ik het hier nog steeds ontzettend leuk vind! Het werk in Sables is fantastisch. Het contact met de gasten is enorm verbeterd! Ze beginnen me echt te kennen. Ze komen vaak naar me toe om te zeveren (in zeer gebroken Engels) of te spelen. Ze hebben me zelfs nieuw naam gegeven ‘zjepego’ of zoiets wat ‘geschenk’ betekent. Ze zijn zo lief maar vaak ook zo ondeugend! En shaken met hun kont dat ze kunnen! Je zou ze eens moeten bezig zien! De zomerhit hier is nog steeds “Hips don’t lie” van Shakira. Saviour, één van de kleinere jongens, is een ongelooflijk goede danser! Hij schut met zijn kont dat het geen naam heeft! Het grappigste is echter dat er in al zijn broeken een gat zit ter hoogte van zijn poep. Ofwel zie je zijn blote billen (straatkinderen en onderbroeken … kom je niet vaak samen tegen) ofwel steekt hij zijn T-shirt in zijn broek en heeft hij een staartje. Als hij dan met zijn kont staat te draaien komt de helft van het team niet meer bij van het lachen! En zo gebeurd er hier de hele dag vanalles! Helaas ook minder prettige dingen. De jongens brengen vaak hun problemen en vetes van de straat mee naar Sables. Er wordt dan ook veel gevochten in Sables. Vorige vrijdag, op World AIDS Day, was het weer prijs.
Eén van de jongens, Ed moest nog geld aan Mwansa, een andere jongen. Het conflict sleepte al lang aan en escaleerde. Op een gegeven moment kwam Mwansa woedend aangestormd, klaar om Ed te attaqueren. Hij had een grote baksteen in zijn hand. Ze overmeesterden hem met 2 man. Ed zette het op een lopen. Mwansa was compleet over zijn toeren en hij wou de steen niet lossen. Hij loste hem pas toen ik mijn hand op zijn schouder legde en hem vroeg of hij alstublieft mij de steen wou geven. Mwansa gaf me de steen en zakte op de grond. Hij huilde als een baby en was amper te troosten. Langzaamaan kalmeerde hij en we brachten hem naar de ziekenboeg, waar hij even kon rusten op een bed. Hij viel als een blok in slaap, overmand door hevige emoties … Na een uurtje werd hij wakker. De sociaal werkers schoten in actie. Babbelen met Mwansa, babbelen met Ed, onderhandelen, … Uiteindelijk slaagden we erin de zware ruzie op te lossen. Mwansa kreeg zijn geld van Ed en ze gaven elkaar een hand. Conflicten van deze aard komen vaak voor in Sables. Dagelijks moet je wel eens tussen beide komen. Vechten is vaak de enige methode die straatkinderen kennen voor het oplossen van conflicten! Ze zien het thuis, op straat, op televisie, … Het is aan ons om hen te tonen hoe het anders kan! En het lukt! Soms zie je kinderen in een maand tijd veranderen van gewelddadige vechtersbaas in een vredelievende onderhandelaar. Optimisme voorop dus!
Zo, nu hebben jullie alweer een beetje meer een beeld van hoe mijn leventje er voor het moment uitziet! Blijf zeker allemaal mailen en brieven schrijven! Leuk om post te krijgen (zelfs vanuit Finland!)! Momenteel is de huistelefoon stuk. Voor mensen die me willen bellen of skypen: mijn Zambiaans gsmnr. is +26099843537. Sms’en kan natuurlijk ook!

Dikke kus

Lobke

Mijn Zambiaanse hond Makuba

Kate, een van mijn Engelse huisgenootjes
Levy en Lara, een Zambiaanse vriend en mijn ander Engels huisgenootje (die helaas volgende week vertrekt)

Hanne en Job, het dochtertje van mijn stagementor en de andere Belgische vrijwilliger in Sables