Jennifer, VCT en barbecues
’t Was weer een memorabel weekje in Sables!
Dinsdagmorgen vertrok ik samen met Isabel, Krystian (den Pool) en Mr. Lungu (Manager van Kara Counselling Kabwe, de organisatie waar Sables deel vanuit maakt) naar Lusaka. Ik had er in de namiddag een afspraak met Lucas Moens, een Belg die voor Afrikakidsafe werkt. Afrikakidsafe werkt eveneens met straatkinderen, maar dan in Lusaka.In de voormiddag maakte ik met Krystian de straten van Lusaka nog eens onveilig. Nu, onveilig maken. ’t Zijn meer de Zambianen die de straten daar onveilig maken! Ca?roroad is zowaar de bekendste maar ook de gevaarlijkste straat van heel Lusaka. Keer op keer proberen ze je daar te beroven. Ook deze keer was het weer prijs. Een man deed Krystian pootje lap en wees naar de grond. Het ideale afleidingsmanoeuvre. Helaas voor de dief lieten Krystian en ik ons niet vangen. We beginnen hun trucks zo stilaan wel te kennen!
Na een heerlijke Indische maaltijd en het afscheid van Krystian ging ik met Isabel naar Lucas Moens. ’t Was een interessante vergadering. We hadden het over Bostick, het snuifgoedje dat stilaan de straten van Kabwe verovert, over enkele cases en over Mobile School. Lucas leek wel ge?nteresseerd in een Mobile School in Lusaka. Wie weet … binnen een jaartje de 1e school op Zambiaanse bodem. Een mens mag dromen hé!
Op woensdag verwelkomde Sables een nieuwe permanente bewoner genaamd Jennifer. Jennifer heeft een gladde roze huid, mooie blauwe ogen, een leuke glimlach en een krulstaartje. Krulstaartje? Ja, Jennifer is het nieuwste huisdier van Sables: een varken! De jongens onthaalden Jennifer met veel plezier. De bedoeling is dat Jennifer op termijn lieve kleine biggetjes op de wereld zet. Wanneer die biggetjes dan grote varkens worden, kunnen we ze meegeven met de jongens die voor Jennifer zorgen. Op die manier kunnen we de families wat steun geven in natura! Benieuwd hoe dit project gaat aflopen!
Vrijdag was in mijn ogen één van de beste dagen ooit in Sables. De Hospice kwam op bezoek om VCT te doen. VCT staat voor Volunteer Counselling and Testing. Annelies kwam ook mee. Annelies is een studente verpleegkunde aan de Arteveldehogeschool in Gent. Ze zal 6 weken stage lopen in the Hospice. En ’t mag gezegd worden, ’t is een schatje!Onze jongens kregen een uitgebreide uitleg over HIV/AIDS en daarna konden de oudere jongens zich vrijwillig opgeven om zich te laten testen. Jongens onder de 16 hebben helaas de toelating van hun ouders/voogd nodig. 5 van onze oudere jongens waren heel bereidwillig en lieten zich meteen vrijwillig testen. Bij de andere oudere jongens zag ik wat angst. De één had angst voor de prik, de andere was vooral bang voor het resultaat. Ik legde hen uit dat het goed was om het resultaat te weten, zelfs al test je positief. Als je weet dat je positief bent kun je pillen nemen en nog een lang en kwaliteitsvol leven leiden. Ik gaf het voorbeeld van Winston Zulu die momenteel zijn kantoor in Sables heeft. Winston was de 1e Zambiaan die ervoor uitkwam dat hij positief was en ondertussen leeft hij al 16 jaar met HIV.
Maar ik gaf de jongens ook een uitdaging. Als zij hen lieten testen, dan ging ik dat ook doen! Dat gaf de doorslag! We gingen ons samen aanmelden voor de test. De jongens gingen eerst en daarna was het mijn beurt. Annelies trok bloed van mij. Alle gasten keken met veel interesse toe. Het was alsof ze verwachtten dat bloed van een Mzungu er anders ging uitzien. Ik zag in hun oogjes de bewondering.
Toen Annelies klaar was met mijn bloedafname zag ik 3 andere oudere jongens plots ook naar binnen gaan om zich aan te melden om zich te testen. Ook Sestina, één van de sociaal werkers en Veronica, één van de koks, lieten zich testen. 10 jongens en 3 medewerkers getest, de VCT was een groot succes! Ik was zo trots op mijn jongens! Echt waar! Je voelt dat er in Zambia nog steeds een stigma vastkleeft aan HIV/AIDS maar de gasten hebben het toch aangedurfd!
Nu is het natuurlijk zeer bang afwachten voor onze jongens en natuurlijk ook voor ons. De kans dat er één of meerdere positief testen is zeer reëel. Onze gasten hebben regelmatig vriendinnetjes en ik denk dat ik er voor de rest geen tekeningetje bij moet maken … Ik ben ook bang voor het resultaat van de jongens. ‘k Zit er echt mee in maar we moeten het positief bekijken zoals ik zelf aan de jongens heb uitgelegd. Als ze positief zijn, dan weten ze het tenminste en dan kunnen ze beginnen met het nemen van AIDS-remmers. Nu, we zien wel! Laten we hopen op het beste! De jongens kregen alvast een Belgische tandenborstel (met dank aan mijn vrienden en familie!) voor hun moed!
Vrijdagavond was het tijd voor een barbecue met vrienden. Radj, een Indische boer, had ons allen uitgenodigd op zijn boerderij. De boerderij van Radj is echt gigantisch! 3000 hectare land of zoiets. Radj leidde ons rond. Hij kweekt allerlei groenten en fruit: tomaten, ma?s, watermeloenen, kool, … Hij kweekt ook tabak en hij toonde ons het verwerkingsproces van tabak. Allemaal heel interessant.
Na de rondleiding was het tijd voor de barbecue. Het eten was heerlijk en het gezelschap was aangenaam! In de late uurtjes leerden we Ed, een rasechte Brit, Nederlands. Hilariteit verzekerd. Annelies en ik lagen bijna onder tafel van het lachen! Om 3 uur kon ik mijn welverdiende bedje opzoeken en om 7u30 ging de wekker alweer af en dat op een zaterdagmorgen. Jaja, sociaal werker (in wording) zijn, dat betekent soms ook werken op zaterdag. Gelukkig werd het een rustig dagje en werd ik ’s avonds verwend met alweer een heerlijke barbecue, ditmaal bij Isabelle! ’t Leven kan mooi zijn!
Ondertussen begint mijn tijd hier flink in te korten! Nog 1 maand en 5 dagen en ik sta weer op Belgische bodem. ‘k Geef toe, ’t zal met gemengde gevoelens zijn! ‘k Zal blij zijn om iedereen terug te zien maar mijn hartje zal nog in Zambia zijn, bij de straatjongens van Kabwe. Klinkt het melig? Wel, ’t kan me voor 1 keer niks schelen!
Lieve mensen, laat zeker nog van jullie horen de komende maand!: Voor diegene die nog examens hebben: succes! Voor diegene die er al vanaf zijn: veel feestplezier! En voor alle anderen: tot de volgende!
Dinsdagmorgen vertrok ik samen met Isabel, Krystian (den Pool) en Mr. Lungu (Manager van Kara Counselling Kabwe, de organisatie waar Sables deel vanuit maakt) naar Lusaka. Ik had er in de namiddag een afspraak met Lucas Moens, een Belg die voor Afrikakidsafe werkt. Afrikakidsafe werkt eveneens met straatkinderen, maar dan in Lusaka.In de voormiddag maakte ik met Krystian de straten van Lusaka nog eens onveilig. Nu, onveilig maken. ’t Zijn meer de Zambianen die de straten daar onveilig maken! Ca?roroad is zowaar de bekendste maar ook de gevaarlijkste straat van heel Lusaka. Keer op keer proberen ze je daar te beroven. Ook deze keer was het weer prijs. Een man deed Krystian pootje lap en wees naar de grond. Het ideale afleidingsmanoeuvre. Helaas voor de dief lieten Krystian en ik ons niet vangen. We beginnen hun trucks zo stilaan wel te kennen!
Na een heerlijke Indische maaltijd en het afscheid van Krystian ging ik met Isabel naar Lucas Moens. ’t Was een interessante vergadering. We hadden het over Bostick, het snuifgoedje dat stilaan de straten van Kabwe verovert, over enkele cases en over Mobile School. Lucas leek wel ge?nteresseerd in een Mobile School in Lusaka. Wie weet … binnen een jaartje de 1e school op Zambiaanse bodem. Een mens mag dromen hé!
Op woensdag verwelkomde Sables een nieuwe permanente bewoner genaamd Jennifer. Jennifer heeft een gladde roze huid, mooie blauwe ogen, een leuke glimlach en een krulstaartje. Krulstaartje? Ja, Jennifer is het nieuwste huisdier van Sables: een varken! De jongens onthaalden Jennifer met veel plezier. De bedoeling is dat Jennifer op termijn lieve kleine biggetjes op de wereld zet. Wanneer die biggetjes dan grote varkens worden, kunnen we ze meegeven met de jongens die voor Jennifer zorgen. Op die manier kunnen we de families wat steun geven in natura! Benieuwd hoe dit project gaat aflopen!
Vrijdag was in mijn ogen één van de beste dagen ooit in Sables. De Hospice kwam op bezoek om VCT te doen. VCT staat voor Volunteer Counselling and Testing. Annelies kwam ook mee. Annelies is een studente verpleegkunde aan de Arteveldehogeschool in Gent. Ze zal 6 weken stage lopen in the Hospice. En ’t mag gezegd worden, ’t is een schatje!Onze jongens kregen een uitgebreide uitleg over HIV/AIDS en daarna konden de oudere jongens zich vrijwillig opgeven om zich te laten testen. Jongens onder de 16 hebben helaas de toelating van hun ouders/voogd nodig. 5 van onze oudere jongens waren heel bereidwillig en lieten zich meteen vrijwillig testen. Bij de andere oudere jongens zag ik wat angst. De één had angst voor de prik, de andere was vooral bang voor het resultaat. Ik legde hen uit dat het goed was om het resultaat te weten, zelfs al test je positief. Als je weet dat je positief bent kun je pillen nemen en nog een lang en kwaliteitsvol leven leiden. Ik gaf het voorbeeld van Winston Zulu die momenteel zijn kantoor in Sables heeft. Winston was de 1e Zambiaan die ervoor uitkwam dat hij positief was en ondertussen leeft hij al 16 jaar met HIV.
Maar ik gaf de jongens ook een uitdaging. Als zij hen lieten testen, dan ging ik dat ook doen! Dat gaf de doorslag! We gingen ons samen aanmelden voor de test. De jongens gingen eerst en daarna was het mijn beurt. Annelies trok bloed van mij. Alle gasten keken met veel interesse toe. Het was alsof ze verwachtten dat bloed van een Mzungu er anders ging uitzien. Ik zag in hun oogjes de bewondering.
Toen Annelies klaar was met mijn bloedafname zag ik 3 andere oudere jongens plots ook naar binnen gaan om zich aan te melden om zich te testen. Ook Sestina, één van de sociaal werkers en Veronica, één van de koks, lieten zich testen. 10 jongens en 3 medewerkers getest, de VCT was een groot succes! Ik was zo trots op mijn jongens! Echt waar! Je voelt dat er in Zambia nog steeds een stigma vastkleeft aan HIV/AIDS maar de gasten hebben het toch aangedurfd!
Nu is het natuurlijk zeer bang afwachten voor onze jongens en natuurlijk ook voor ons. De kans dat er één of meerdere positief testen is zeer reëel. Onze gasten hebben regelmatig vriendinnetjes en ik denk dat ik er voor de rest geen tekeningetje bij moet maken … Ik ben ook bang voor het resultaat van de jongens. ‘k Zit er echt mee in maar we moeten het positief bekijken zoals ik zelf aan de jongens heb uitgelegd. Als ze positief zijn, dan weten ze het tenminste en dan kunnen ze beginnen met het nemen van AIDS-remmers. Nu, we zien wel! Laten we hopen op het beste! De jongens kregen alvast een Belgische tandenborstel (met dank aan mijn vrienden en familie!) voor hun moed!
Vrijdagavond was het tijd voor een barbecue met vrienden. Radj, een Indische boer, had ons allen uitgenodigd op zijn boerderij. De boerderij van Radj is echt gigantisch! 3000 hectare land of zoiets. Radj leidde ons rond. Hij kweekt allerlei groenten en fruit: tomaten, ma?s, watermeloenen, kool, … Hij kweekt ook tabak en hij toonde ons het verwerkingsproces van tabak. Allemaal heel interessant.
Na de rondleiding was het tijd voor de barbecue. Het eten was heerlijk en het gezelschap was aangenaam! In de late uurtjes leerden we Ed, een rasechte Brit, Nederlands. Hilariteit verzekerd. Annelies en ik lagen bijna onder tafel van het lachen! Om 3 uur kon ik mijn welverdiende bedje opzoeken en om 7u30 ging de wekker alweer af en dat op een zaterdagmorgen. Jaja, sociaal werker (in wording) zijn, dat betekent soms ook werken op zaterdag. Gelukkig werd het een rustig dagje en werd ik ’s avonds verwend met alweer een heerlijke barbecue, ditmaal bij Isabelle! ’t Leven kan mooi zijn!
Ondertussen begint mijn tijd hier flink in te korten! Nog 1 maand en 5 dagen en ik sta weer op Belgische bodem. ‘k Geef toe, ’t zal met gemengde gevoelens zijn! ‘k Zal blij zijn om iedereen terug te zien maar mijn hartje zal nog in Zambia zijn, bij de straatjongens van Kabwe. Klinkt het melig? Wel, ’t kan me voor 1 keer niks schelen!
Lieve mensen, laat zeker nog van jullie horen de komende maand!: Voor diegene die nog examens hebben: succes! Voor diegene die er al vanaf zijn: veel feestplezier! En voor alle anderen: tot de volgende!
Kus
Lobke
Tandenborstels!
Belgische dan nog wel!
En poetsen maar!
Mijn jongens en ik!
Kiekeboe!
Jennifer, de nieuwste bewoner van Sables.
gepost door Lobke op
11:30 a.m.
0 reacties
