Het meedogenloze malariamonster
Afgelopen weekend zal ik waarschijnlijk niet vlug vergeten.
Vrijdagavond, na mijn Malawi-reisje voelde ik me niet zo goed. Lien, de klasgenote die ik opgezocht had in Malawi, was ziek geweest tijdens mijn verblijf daar. “Pech”, dacht ik, “Ziekte betrapt!”. Ik had immers dezelfde symptomen als Lien. Ik kroop die vrijdagavond vroeg in mijn bedje en dacht dat het met een beetje geluk de volgende ochtend over ging zijn.
En inderdaad, de volgende morgen voelde ik me stukken beter. Ik ging samen met Annelies de stad in om wat te internetten en te shoppen. Na een tijdje begon ik me echter heel slecht te voelen. Ik was maar al te blij om weer thuis te zijn en ik deed een middagdutje. Na het middagdutje voelde ik me echt miserabel. Hoofdpijn, spierpijn, koorts, diarree, …. Daar ging mijn leuke avond. We hadden met alle Belgen een avondje uit gepland: een hapje eten en dan de bloemetjes buiten zetten in Kabwe. Dat ging dus helaas niet door voor mij!. ’t Zou voor mij mijn bed en de WC-pot worden. Gelukkig stopte de diarree al gauw en ik kroop voor de 2e avond op rij vroeg in bed.
De volgende morgen besloot ik om een bezoekje te brengen aan de Indische Dr. Hassasing. Annelies, die studente verpleegkundige is, ging met me mee om me te steunen maar ook om de medische termen te vertalen. De dokter zei dat het onwaarschijnlijk was dat ik malaria had, aangezien ik het sterke preventiemiddel ‘Lariam’ neem. Maar het was mogelijk zei hij. Helaas, een test was niet mogelijk aangezien het lab gesloten was op zondag. Dr. Hassasing zei dat het goed was om een koorts- en pijnwerend middel te nemen in afwachting van mijn test de volgende morgen.
De voormiddag was met ups en downs. Mijn koorts en hoofdpijn bleven aanhouden maar met ‘Nurofen’ kon ik alles toch een beetje onder controle houden. Ik besloot om een luilekkerdagje te houden. In de namiddag ging ik bij mijn allerliefste buren Ed en Annelies wat televisie kijken. Ik voelde me niet uitstekend maar ook niet slecht.
Maar plots kreeg ik een dipje. Ik besloot om nog een dutje te gaan doen. Toen ik weer wakker werd had mijn koorts weer een hoogtepunt bereikt en leek het alsof mijn hoofd op ontploffen stond. “Oei, Nurofen uitgewerkt”, dacht ik. Ik nam een Nurofen en besloot buiten in het zonnetje te gaan zitten. Ed en Annelies kwamen nu naar onze kant van de straat om iets te drinken. ’t Werd nog gezellig. Maar ik begon het steeds kouder en kouder te krijgen. Eerst ging ik me van een pull voorzien om vervolgens mijn slaapzak te halen. Nog steeds had ik koud. Om 19u hield ik het niet meer uit en ik besloot om terug in mijn bedje te kruipen. En zoals het kan gaan met koorts: van ijskoude rillingen naar gloeiend hete vapeurs. De Nurofen liet het afweten. Toen ik om 20u30 wakker werd was ik net een gloeiende kolenkachel. In het donker tastte ik naar de thermometer. Toen die eenmaal biepte keek ik met het lichtje van mijn GSM naar de uitslag. Ik verschoot me een bult. Maar liefst 40.1 graden Celsius. Ik waggelde uit mijn bed en ging naar Kate. “Kate, I think that I need to go to the hospital.”, brabbelde ik. Kate belde de Dr. Hassasing op. Hij zei terug “Koortswerend middel en morgen een test.”. Ik vertrouwde het echter voor geen haar. Ik voelde me enorm belabberd en mijn koorts was niks gedaald met de Nurofen, integendeel, hij was gestegen tot 40.1. Ik zei Kate dat ik toch liever naar het ziekenhuis wou gaan. Kate belde een taxi en verwittigde Annelies. En natuurlijk, je zult het niet anders zien in Afrika, de taxi liet enorm op zich wachten. ’t Was de 1e keer dat ik er echt ongedurig van werd!
Na heel wat overleg met de dokter en Isabelle besloten ze om me naar Mine Hospital te brengen. Wat was ik blij toen ik daar om 22u eindelijk arriveerde! Ik voelde me een echte zombie! De zuster was gelukkig heel lief. Ze gaf me een prikje in mijn kont tegen de koorts en legde me direct aan een baxter met glucose. Ik had immers al enige tijd niks gegeten en door het vele zweten had ik ook niet voldoende vocht meer in mijn lijf. Ik voelde me echter veilig in het ziekenhuis en ik kalmeerde wat. En wat was ik blij dat ik Annelies aan mijn zijde had. Ze vertaalde alles, belette de mensen dat ze mij te zware medicijnen gaven waar bijvoorbeeld je gehoor kan van beschadigd geraken en ze was vooral een dikke steun voor mij. Al vlug begonnen we wat te grappen. Humor, nog altijd een van de beste medicijnen ter wereld.
De zusters dachten onmiddellijk aan malaria maar ze gingen wachten met de test tot de volgende ochtend om dat het lab gesloten was. Annelies drong er op aan om toch iemand te bellen. Ze stemden in. Een blanke heeft namelijk niks van resistentie tegen malaria en moet dan ook vlug behandeld worden. Ze namen een klein beetje bloed van me af.
In afwachting van de uitslag van de test kreeg ik een kamer toegewezen. En het mag gezegd worden, de kamer was in orde! Ik was doodop en rond 12u viel ik in slaap. Annelies bleef al die tijd bij mij en probeerde ook de slaap te vatten in een zeteltje. Helaas, Annelies had geen muskietennet en de muggen hadden het allemaal op haar gemunt. Geen leuke gedachte wanneer je op de kamer ligt met iemand die mogelijk malaria heeft.
Om 2u werd er op onze kamerdeur geklopt. De dokter was er met het resultaat van de malariatest. POSITIEF! Ik was eerlijk gezegd opgelucht. Ik had al een beetje gevreesd voor meningitis. Dat ging stukken erger zijn. De dokter gaf me 3 pillen. Het moet zwaar spul geweest zijn want in een paar uur tijd was ik er helemaal bovenop. ’s Morgens voelde ik me als herboren, tot de grote opluchting van iedereen! Om 11u kwam de dokter eindelijk langs en ik werd ontslagen uit het ziekenhuis! Het duurde echter nog tot 13u vooraleer ik er weg was. Mijn katheder eruit halen, de rekening betalen, me nog wat medicijnen geven, … het leek eindeloos te duren!
Eenmaal thuisgekomen verwittigde ik het thuisfront. Moeke was natuurlijk geschrokken en zelf werd ik er ook emotioneel van. De spanning van de voorbije uren kwam eruit. Na ook school gewaarschuwd te hebben genoot ik van een heerlijk fris badje. Zalig! Annelies was al die tijd bij mij gebleven en moet doodop geweest zijn. We genoten allebei van een middagdutje.
Ja, avontuur in Zambia in mijn laatste week. Ik vond het eigenlijk nogal een griezelig avontuur! Ik was er echt niet gerust in!
De komende weken zal ik me zeer kalm moeten houden. ’t Duurt toch wel enkele weken vooraleer je weer helemaal op de been bent. Momenteel heb ik nog lichte koorts en ik ben doodmoe. Een heuse afscheidsweek zal het dus niet worden. ’t Zal eerder afscheid nemen worden op een rustige manier. Maar soit, gezondheid boven alles! Als ik terug in België ben moet ik zeker naar het Tropisch Instituut in Antwerpen om mijn malaria te laten opvolgen maar ik heb er vertrouwen in dat ik snel weer helemaal op de been zal zijn!
Tot hier mijn avontuur met het meedogenloze malariamonster. Een avontuur dat ik wellicht niet vlug zal vergeten.
Maar maak jullie niet ongerust! Ik ben hier in zeer goede handen! Ik word hier serieus in de watten gelegd door al mijn vriendjes hier!
Mijn Afrika-ervaring is met deze malaria nu compleet! Ik kan naar huis … Dinsdag land ik in Zaventem met een klein huisdiertje in mijn lijf.
Tot dan!
Lobke
Vrijdagavond, na mijn Malawi-reisje voelde ik me niet zo goed. Lien, de klasgenote die ik opgezocht had in Malawi, was ziek geweest tijdens mijn verblijf daar. “Pech”, dacht ik, “Ziekte betrapt!”. Ik had immers dezelfde symptomen als Lien. Ik kroop die vrijdagavond vroeg in mijn bedje en dacht dat het met een beetje geluk de volgende ochtend over ging zijn.
En inderdaad, de volgende morgen voelde ik me stukken beter. Ik ging samen met Annelies de stad in om wat te internetten en te shoppen. Na een tijdje begon ik me echter heel slecht te voelen. Ik was maar al te blij om weer thuis te zijn en ik deed een middagdutje. Na het middagdutje voelde ik me echt miserabel. Hoofdpijn, spierpijn, koorts, diarree, …. Daar ging mijn leuke avond. We hadden met alle Belgen een avondje uit gepland: een hapje eten en dan de bloemetjes buiten zetten in Kabwe. Dat ging dus helaas niet door voor mij!. ’t Zou voor mij mijn bed en de WC-pot worden. Gelukkig stopte de diarree al gauw en ik kroop voor de 2e avond op rij vroeg in bed.
De volgende morgen besloot ik om een bezoekje te brengen aan de Indische Dr. Hassasing. Annelies, die studente verpleegkundige is, ging met me mee om me te steunen maar ook om de medische termen te vertalen. De dokter zei dat het onwaarschijnlijk was dat ik malaria had, aangezien ik het sterke preventiemiddel ‘Lariam’ neem. Maar het was mogelijk zei hij. Helaas, een test was niet mogelijk aangezien het lab gesloten was op zondag. Dr. Hassasing zei dat het goed was om een koorts- en pijnwerend middel te nemen in afwachting van mijn test de volgende morgen.
De voormiddag was met ups en downs. Mijn koorts en hoofdpijn bleven aanhouden maar met ‘Nurofen’ kon ik alles toch een beetje onder controle houden. Ik besloot om een luilekkerdagje te houden. In de namiddag ging ik bij mijn allerliefste buren Ed en Annelies wat televisie kijken. Ik voelde me niet uitstekend maar ook niet slecht.
Maar plots kreeg ik een dipje. Ik besloot om nog een dutje te gaan doen. Toen ik weer wakker werd had mijn koorts weer een hoogtepunt bereikt en leek het alsof mijn hoofd op ontploffen stond. “Oei, Nurofen uitgewerkt”, dacht ik. Ik nam een Nurofen en besloot buiten in het zonnetje te gaan zitten. Ed en Annelies kwamen nu naar onze kant van de straat om iets te drinken. ’t Werd nog gezellig. Maar ik begon het steeds kouder en kouder te krijgen. Eerst ging ik me van een pull voorzien om vervolgens mijn slaapzak te halen. Nog steeds had ik koud. Om 19u hield ik het niet meer uit en ik besloot om terug in mijn bedje te kruipen. En zoals het kan gaan met koorts: van ijskoude rillingen naar gloeiend hete vapeurs. De Nurofen liet het afweten. Toen ik om 20u30 wakker werd was ik net een gloeiende kolenkachel. In het donker tastte ik naar de thermometer. Toen die eenmaal biepte keek ik met het lichtje van mijn GSM naar de uitslag. Ik verschoot me een bult. Maar liefst 40.1 graden Celsius. Ik waggelde uit mijn bed en ging naar Kate. “Kate, I think that I need to go to the hospital.”, brabbelde ik. Kate belde de Dr. Hassasing op. Hij zei terug “Koortswerend middel en morgen een test.”. Ik vertrouwde het echter voor geen haar. Ik voelde me enorm belabberd en mijn koorts was niks gedaald met de Nurofen, integendeel, hij was gestegen tot 40.1. Ik zei Kate dat ik toch liever naar het ziekenhuis wou gaan. Kate belde een taxi en verwittigde Annelies. En natuurlijk, je zult het niet anders zien in Afrika, de taxi liet enorm op zich wachten. ’t Was de 1e keer dat ik er echt ongedurig van werd!
Na heel wat overleg met de dokter en Isabelle besloten ze om me naar Mine Hospital te brengen. Wat was ik blij toen ik daar om 22u eindelijk arriveerde! Ik voelde me een echte zombie! De zuster was gelukkig heel lief. Ze gaf me een prikje in mijn kont tegen de koorts en legde me direct aan een baxter met glucose. Ik had immers al enige tijd niks gegeten en door het vele zweten had ik ook niet voldoende vocht meer in mijn lijf. Ik voelde me echter veilig in het ziekenhuis en ik kalmeerde wat. En wat was ik blij dat ik Annelies aan mijn zijde had. Ze vertaalde alles, belette de mensen dat ze mij te zware medicijnen gaven waar bijvoorbeeld je gehoor kan van beschadigd geraken en ze was vooral een dikke steun voor mij. Al vlug begonnen we wat te grappen. Humor, nog altijd een van de beste medicijnen ter wereld.
De zusters dachten onmiddellijk aan malaria maar ze gingen wachten met de test tot de volgende ochtend om dat het lab gesloten was. Annelies drong er op aan om toch iemand te bellen. Ze stemden in. Een blanke heeft namelijk niks van resistentie tegen malaria en moet dan ook vlug behandeld worden. Ze namen een klein beetje bloed van me af.
In afwachting van de uitslag van de test kreeg ik een kamer toegewezen. En het mag gezegd worden, de kamer was in orde! Ik was doodop en rond 12u viel ik in slaap. Annelies bleef al die tijd bij mij en probeerde ook de slaap te vatten in een zeteltje. Helaas, Annelies had geen muskietennet en de muggen hadden het allemaal op haar gemunt. Geen leuke gedachte wanneer je op de kamer ligt met iemand die mogelijk malaria heeft.
Om 2u werd er op onze kamerdeur geklopt. De dokter was er met het resultaat van de malariatest. POSITIEF! Ik was eerlijk gezegd opgelucht. Ik had al een beetje gevreesd voor meningitis. Dat ging stukken erger zijn. De dokter gaf me 3 pillen. Het moet zwaar spul geweest zijn want in een paar uur tijd was ik er helemaal bovenop. ’s Morgens voelde ik me als herboren, tot de grote opluchting van iedereen! Om 11u kwam de dokter eindelijk langs en ik werd ontslagen uit het ziekenhuis! Het duurde echter nog tot 13u vooraleer ik er weg was. Mijn katheder eruit halen, de rekening betalen, me nog wat medicijnen geven, … het leek eindeloos te duren!
Eenmaal thuisgekomen verwittigde ik het thuisfront. Moeke was natuurlijk geschrokken en zelf werd ik er ook emotioneel van. De spanning van de voorbije uren kwam eruit. Na ook school gewaarschuwd te hebben genoot ik van een heerlijk fris badje. Zalig! Annelies was al die tijd bij mij gebleven en moet doodop geweest zijn. We genoten allebei van een middagdutje.
Ja, avontuur in Zambia in mijn laatste week. Ik vond het eigenlijk nogal een griezelig avontuur! Ik was er echt niet gerust in!
De komende weken zal ik me zeer kalm moeten houden. ’t Duurt toch wel enkele weken vooraleer je weer helemaal op de been bent. Momenteel heb ik nog lichte koorts en ik ben doodmoe. Een heuse afscheidsweek zal het dus niet worden. ’t Zal eerder afscheid nemen worden op een rustige manier. Maar soit, gezondheid boven alles! Als ik terug in België ben moet ik zeker naar het Tropisch Instituut in Antwerpen om mijn malaria te laten opvolgen maar ik heb er vertrouwen in dat ik snel weer helemaal op de been zal zijn!
Tot hier mijn avontuur met het meedogenloze malariamonster. Een avontuur dat ik wellicht niet vlug zal vergeten.
Maar maak jullie niet ongerust! Ik ben hier in zeer goede handen! Ik word hier serieus in de watten gelegd door al mijn vriendjes hier!
Mijn Afrika-ervaring is met deze malaria nu compleet! Ik kan naar huis … Dinsdag land ik in Zaventem met een klein huisdiertje in mijn lijf.
Tot dan!
Lobke
gepost door Lobke op
3:21 p.m.
0 reacties
