Vertrek en de eerste (hectische) dagen

Daar stonden we weer op Zaventem, gepakt en gezakt, klaar voor een lange vlucht. De mama en papa goeiendag zeggen, alweer met traantjes, en dan door de pasport- en veiligheidscontrole. Mijn Kazou- en Werchterbandje deden me even biepen maar na een fouillering kon ik toch door. In een dik uur tijd stond ik in London waar ik terecht kwam in de gloednieuwe terminal 5. Wat een kanjer van een gebouw! Na 2,5 uurtjes wachten kon ik me voorbereiden op mijn vlucht. Alles verliep lekker vlot, geen problemen ... Maar dat was niet voor lang. Juist toen ons vliegtuig klaar stond voor take-off liet de piloot weten dat we terugkeren richting de terminal. Een lid van het kabinepersoneel was plots onwel geworden en moest vervangen worden. Klein euvel zou je denken, al best dat het geen technische problemen waren maar deze hele operatie duurde wel bijna 3 uur en het vooruitzicht om 3 uur langer in een klein stoeltje geperst te zitten was nu bepaald ook niet echt fijn. Maar overleven doe je het wel, zo bleek om 8u20 wanneer we met zijn allen eindelijk onze beentjes konden strekken! Deugd dat het deed! Op het vliegtuig ontmoette ik een interessante man. Zijn naam was Gary en hij had een business in de Afrikaanse landbouw. Hij kocht grote boerderijen op (klinkt een beetje koloniaal) maar hij gaf daarnaast ook training aan kleine landbouwers. Hij legde me uit dat het gebied tussen de Zambiaanse hoofdstad Lusaka en de Copperbelt één van de beste gebieden was om aan landbouw te doen omdat de regenval er zo betrouwbaar was. Gary was aangenaam gezelschap op het vliegtuig en tijdens de eindeloos durende pasportcontrole.

Eenmaal door alle pasportcontroles kon ik me begeven naar de exit alwaar Sydney, de coördinator van Sables, het centrum van waaruit ik mijn onderzoek zal voeren, me stond op te wachten. De arme man had er dus ook bijna 3 uur wachten opzitten en hij merkte al lachend op dat 3 uur wachten zelfs veel is voor een Zambiaan! We gingen naar zijn auto en een 2,5 uur durende autorit bracht me naar Kabwe. Het landschap voelde vertrouwd aan en de grote herkenningspunten kwamen me wel heel bekend voor. Toch zag ik ook vooral veel veranderingen. Ongelooflijk hoe een land kan veranderen in 2 tot 3 jaar tijd. Vooral in Kabwe zag ik heel wat nieuwe gebouwen: kerken, winkels, bars, ... Het is een stadje dat leeft, dat is zeker! Na een trip door Kabwe in een poging om geld te wisselen (wat mislukte) en een telefoonkaart te bemachtigen (wat wel lukte) reden we naar mijn stekje voor de komende 2,5 maanden. Ik was aangenaam verrast. Ik kreeg een appartementje voor mezelf ter beschikking en het was nog behoorlijk ruim ook. Na de eerste inspectie van mijn appartementje was het tijd om Sables eens te bezoeken. Wat was ik benieuwd! Bij aankomst zag ik al heel wat uiterlijke veranderingen. Het gebouw was in een vrolijke kleur geschilderd en er waren heel wat bijgebouwtjes bijgekomen. Veel tijd om rond te kijken had ik niet want Elly, één van de koks, vloog me onmiddellijk in de armen. Wat was ik blij om haar terug te zien! Voor de rest was Sables vooral heel leeg. Er waren maar 3 kinderen aanwezig, de rest was naar een voetbaltornooi in Makululu. Jammer maar ik zal wel nog voldoende mogelijkheden krijgen om met de kinderen te praten! Maandag wordt mijn eerste echte "werkdag"! Sydney stond erop om me een kleine rondleiding te geven. Deze voerde me langs heel wat nieuwe kamers en gebouwen: een computerklas, een slaapzaal, een varkensstal met 9 varkens en een nieuw sanitair blok.

Sables in een nieuw kleurtje + de moestuin

water voor de moestuin

nieuwe varkensstal met 9 bewoners

nieuw meubilair: tafels om aan te eten!

ook nieuw voor mij: meisjes in Sables

't Was duidelijk, ze hadden niet stilgezeten. Maar toch hoorde ik van de werknemers hier en daar ook wat gemor. Niks was wat het leek, alles wat schijn. Blijkbaar zaten ze met heel wat opgekropte gevoelens. Omdat Sydney in de buurt was, was het niet mogelijk om hen er naar te vragen. Ik sprak alvast af me

t Elly om de volgende dag samen iets te gaan drinken. Ik was wel eens benieuwd naar hun verhaal!

Na mijn bezoekje aan Sables trok ik de stad in om wat boodschappen te doen. Ik zag enkele kindergezichtjes die me heel bekend voorkwamen maar een naam erop plakken was moeilijk. Wat zijn ze allemaal gegroeid en veranderd! In de supermarkt Shoprite moest ik weer even mijn weg zoeken maar de meeste dingen stonden nog op krak dezelfde plaats. Met een volle tas verliet ik Shoprite en via een omweg langs de markt ging ik naar mijn nieuwe thuis. Ik pakte mijn spullen wat uit en plofte op mijn bedje. Toen pas overviel me mijn vermoeidheid en ik viel in slaap.

De volgende morgen opgestaan om 8u30 om vervolgens een primitieve en koude douche te nemen. Mijn douche doet het niet dus moet ik het met emmer en kopje doen... Gaat ook maar ik prefeer toch een echte en vooral warme douche :). Vervolgens weer in bed gekropen want ik had echt nog ee

n slaapkopje, zelfs na een koude douche dus je kan aannemen dat het erg was!

Om 12u30 dan maar opgestaan en iets gegeten (boterham, soep en lunchworst). Daarna de stad ingetrokken. Ik had afgesproken met mijn collega Elly om bij te praten en iets te gaan eten. Heel gezellig. Om 17u naar huis geweest om voor het donker thuis te zijn (18u). Eventjes gerelaxt en ik was juist bezig met mijn nieuwe blikopeningstechniek (met steen op een mes kloppen) of ik had bezoek. Billy, die ook voor de hoofdorganisatie Kara Counselling werkt en die ik al kende van de vorige keer, kwam op bezoek. Heel fijn anders zat ik die avond ook maar een beetje alleen te wezen. Om 20u30 gingen ze door en dan maar verder gedaan met mijn eten (pasta met tomatensaus) en daarna, terwijl ik mijn water aan het koken was om er drinkwater van te maken, een beetje aan het klojen op de computer geweest! Lekker relaxt dagje dus!

De volgende dag eventjes in Sables binnengesprongen. Er stond nie

t veel op het programma omdat het een nationale feestdag was nl. Farmer's Day. Een slechte DVD bood ontspanning voor de kinderen. Gewelddadige actiescènes werden op repeat gezet, romantische scènes werden met de ogen tussen de vingers gefastforward.

actiefilms kijken in Sables

Niet zo'n best idee me dunkt om de kinderen de controle te geven over de afstandbediening maar soit ... Na mijn eerste maïspap- en bonenmaal kwam de Indische boer Raj me oppikken. Onderweg naar zijn boerderij werd er vlug een

feestje in elkaar gebokst ter ere van de Farmer's Day. Eenmaal aangekomen op boerderij gaf Raj me samen met een aantal andere nieuwkomers een rondleiding op zijn enorm grote boederij. Ongelooflijk welke hoeveelheden tabak en maïs hij produceert! De eindeloze velden waren prachtig om te aanschouwen en de ondergaande zon maakte het plaatje compleet.

Raj's jeep

mijn Zambiaans droomhuis, op de boerderij en tussen de velden

de tuin van mijn nieuwe droomhuis op de boerderij

en het zwembad van de boerderij met de idyllische zonsondergang

Daarna wachtte ons een heerlijke fish en chips maaltijd! Een meer dan geslaagde avond met tal van nationaliteiten tesamen en dus ook heel wat nieuwe contacten! En toch ... 't zal even duren vooraleer de vorige Kabwe-familie (met Ed, Kate, Lara, Sally, Nik, Annelies, Mannie, ...) gevëenaard wordt! Maar we kijken vooruit!

Naast alle leuke dingen blijft Afrika natuurlijk ook Afrika. Gisteren een zeer frustrerende maar uiteindelijk ook aangename dag gehad. Na mijn bezoekje aan Sables ben ik erop uit getrokken om mijn Visakaart te testen. Resultaat na 3 uur rondzwerven: niks! Enkele automaten accepteerden mijn kaart niet, daarna werd ik van de ene naar de andere bank gestuurd - telkens met lange wachtrijen - maar niemand die me kon helpen. 't Was zo frustrerend! Bewakers die achter me aan holden omdat hun manager me misschien kon helpen om dan vervolgens 45 minuten in een wachtrij te staan en dan uiteindelijk in 1 minuut te horen te krijgen dat ze je toch niet kunnen helpen... Op een bepaald moment stond het wenen me echt nader dan het lachen! Ik heb mijn pogingen uiteindelijk gestopt, ik ben 200 dollar gaan wisselen en ik heb mezelf getrakteerd op een cola. In het café leerde ik een rare verwijfde Zambiaan kennen maar hij kon mijn gedachten wel verzetten. Vervolgens had ik om 17u afgesproken met Anton, mijn taxichauffeur van 2 jaar geleden. Hij heeft intussen een nieuwe job en 't was heel fijn om hem terug te zien. We gingen samen eentje drinken en op onze weg kwamen we weer één van die verschrikkelijke bankautomaten tegen. Ik stopte om het nog 1x te proberen en het mirakel geschiedde: er kwam geld uit de muur! Wauw, zalig gevoel gewoon! Nooit gedacht dat ik in mijn leven zo blij zou kunnen zijn voor een goed functionerend bankautomaat!!! Ja, je gaat de in-België-doodnormale-dagdagelijkse dingen toch meer gaan appreciëren hier! Voor de rest nog een leuke avond gehad met den Anton! Echt een goeie vriend hier! Zo kon ik de dag toch afsluiten met een heel goed gevoel, ondanks al de frustraties :)

Ondertussen begon mijn appartement doorheen deze 4 dagen met de dag meer mankementen te vertonen: kapot slot (ik kan mezelf zowel binnen- als buitensluiten ...), kapotte douche, kapotte keukenkast, gestolen TV (stond hier blijkbaar vroeger wel), minimum aan bestek en ander keukengerei, kapot licht, beschilderde ramen voor de privacy zogezegd maar verschrikkelijk beklemmend, een exploderende lamp, ...

Ook een heel resem beesten is doorheen mijn huis gemarcheerd. Een overzicht:

* platte, springende spinnen

* enkele kleine gekko's

* enkele dode wespen + suïcidale levende wesp

* 1 door mezelf platgetrapte halfkever/halfkakkerlak beest

* 1 kleine kikker die het huis gelukkig door de achterdeur alweer verlaten heeft

* en de zojuist binnengekomen ... euh binnengesprongen bewoner mr. de sprinkhaan

Eenzaam ben ik dus niet maar wat menselijk contact mis ik wel. Alleen in zo'n appartement is ook maar alleen! Daar heb ik besloten om, meer uit gezelschaps- dan uit luxe-redenen, op de boerderij van de Indische Raj te gaan wonen. De eindeloze velden worden mijn tuin en de ondergaande zon mijn dagelijkse ontroerende film maar ik kijk vooral uit naar beweging en gezelschap in huis, van menselijke aard dan! Het weg-en-weer rijden neem ik er maar bij!

Soit, alles bij elkaar, de echte reden waarom ik hier ben is natuurlijk mijn doelgroep: de straatkinderen! Hoe het met hen gesteld is? Met de meeste goed! Vele van de oude bekenden zitten nu op school of hebben iets dat op een job gelijkt. Ze reageren wel allemaal zeer verschillend op mij. De ene is superverlegen, de andere is een beetje verwijtend dat ik er zolang niet was, nog anderen negeren me een beetje maar ik heb er evenveel die met een grote glimlach op me afstappen, mijn hand komen schudden of me zelfs een knuffel geven. De mentale beperkte jongen Mwanza was superblij me terug te zien! Hij kon zijn ogen niet geloven! 't Is zo'n schat. Morgen ga ik op zoek naar de oudere jongens. Ik ben eens benieuwd hoe zij op mij gaan reageren.

In het centrum gaat alles nog steeds zijn gangetje al hangt er wel een gespannen sfeer. Het botst soms tussen de coördinator en de staff al doen beiden hun best. Veel heeft te maken met autoriteit en manier van communiceren. Soms heb ik het gevoel dat ik echt tussen 2 vuren zit. Beide partijen komen klagen tegen mij en dat maakt het allemaal soms wat lastig. Sommige staffleden begrijpen ook niet echt dat ik een onderzoek kom doen en kijken me verwijtend aan omdat ik niet iedere dag in Sables zal zijn. Vorige keer was ik er heel erg aanwezig dus 't zal voor hen ook wennen zijn aan mijn nieuwe positie. Mijn probleem is een beetje dat Sables de laatste tijd steeds minder echte straatkinderen maar meer kwetsbare kinderen (die niet op straat werken of slapen) opvangt. Ik wil mijn onderzoek echt focussen op straatkinderen maar in Sables zal dat dus moeilijk gaan. Met de coördinator, Sydney, heb ik een overeenkomst gemaakt dat ik nu 2 dagen in de week aanwezig zal zijn in het centrum - waar ik onder meer computerles zal geven - en dat ik voor de rest vrij ben om mijn onderzoek te gaan. Het zal wel allemaal op zijn pootjes terecht komen.

De vrouwen van de staff waren heel blij met hun Belgisch cadeau: BH's. Leuk om hen weg te zien banen door de tientallen BH's. Het vervelende was wel dat de staffvrouwen zeer hebberig waren. Als je zegt dat ze er elk één mogen kiezen zie je ze weglopen met 3 of 4, natuurlijk ten koste van de meisjes in het centrum ... Maar uiteindelijk ben ik er in geslaagd om compromissen te sluiten zodoende dat alle partijen tevreden waren! Bij deze ook een grote dankuwel aan mijn moeder en al haar vriendinnen voor de donatie van de vele BH's! Ze zullen goed van pas komen en ze werden met een zééééééééééér brede smile ontvangen! DANKJEWEL!

Alle BH's en mijn collega Elly met een big smile!

Een dikke brok om allemaal te verwerken! Volgende keer probeer ik het wat korter te houden!

Tot de volgende!

Lobke