Lobke en bezoekers veroveren de Victoriawatervallen
Met een gekneusd staartbeentje kwamen we aan in Livingstone. De bussen rijden hier ongelooflijk vlug en hun vering is niet altijd dat, maar soit! We kwamen dus bijna heelhuids aan in Livingstone, de toeristische hoofdstad van Zambia, helemaal in het zuiden van het land.
Eenmaal aangekomen in het backpackershotel ‘Jolly Boys’ waanden we ons even in het paradijs. ‘Jolly Boys’ is echt een heerlijk backpackershotel! Het heeft een zwembad, een mooie zitput met kussens, zalige hangmatten, een leuke bar, … En dat alles aan een zeer lage prijs! Wat moet een mens nog meer?!
De volgende morgen, de 5e januari, stonden we vroeg op om even de stad in te duiken. Livingstone is een klein maar gezellig stadje! We kochten wat brood en beleg voor onze picknick. Om 10u kregen we een gratis lift richting de wereldberoemde Victoriawatervallen! Christine en Christiane moesten 10 dollar betalen om de falls te zien terwijl ik slechts 2200 kwatcha (50 dollarcent!) moest betalen omdat ik een resident ben (door mijn temporary permit!). De dag begon goed voor mij!
En ja, daar waren ze dan, de Vicfalls! Ik stond echt aan de grond genageld! Zo immens en zo mooi! Niet te geloven! De Zambezirivier dondert er over een breedte van 1650 meter en een diepte van zo’n 108 meter naar beneden! Indrukwekkend!
In de voormiddag deden we de normale toeristische verkenning! Ik keek mijn ogen uit! Al dat water, al dat geweld! Langzaamaan werden we door en door nat. Door de enorme kracht van het water is er veel verstuiving. Het is alsof je door regen loopt! Maar deze “regen” kon de pret echter niet verderven, integendeel!
Op de middag hadden we een picknick met uitzicht op de falls! Ik denk niet dat er een mooiere picknickplaats bestaat op deze wereld! Ik werd er eventjes stil van!
In de namiddag was het tijd voor avontuur! We waren een gids tegengekomen en die stelde ons voor om een wandeling te maken boven op de falls. We gingen in op zijn aanbod maar we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond. Met volle moed begonnen we aan ons avontuur! Het begon al goed! Op een heel smalle richel moesten we een deel van de Zambezi oversteken. Onze gids Rowland ging ons voor en we vormden een ketting om elkaar in evenwicht te houden. Eenmaal aan de overkant waren we opgelucht! Dat hadden we toch heelhuids overleefd! We wisten echter niet wat ons nog te wachten stond. Meer dan een uur en een half aan een stuk moesten we van steen tot steen een heel stuk van de Zambezi oversteken! Christine en ik waren gestart op blote voeten maar dat moesten we toch opgeven! De stenen waren enorm glibberig! We trokken onze (stoute) schoenen aan en sprongen dapper voort, hetzij met een klein hartje! Je moet weten dat je daar voortdurend met de gedachte leeft dat je niet in het water mag vallen om dat je dan zou de dieperik ingesleurd worden. Dit is echter niet waar maar met de Victoriawatervallen op 50m van je vandaan is het niet verwonderlijk dat deze gedachte door je hoofd spookt!
Onderweg kwamen we Jeremiah tegen, een andere gids! Onze ontmoeting zal hij niet vlug vergeten! Het 1e wat ik tegen hem zei was “Will you come to my funeral?”. Hij gierde het uit van het lachen maar stelde me ook gerust! “No funeral for you!”, zei hij.
Uiteindelijk bereikten we de rand van de watervallen! Wat een uitzicht! Ik werd een 2e maal sprakeloos van! Het was nog mooier dan aan de andere kant! We stonden op een hoop stenen aan de rand van de Victoriawatervallen! Links van je, rechts van je, voor je, … overal water dat naar beneden dondert! Echt een intense ervaring daar te midden de Vicfalls!
Het grootste avontuur van de dag moest echter nog komen! We zetten onze tocht verder naar een natuurlijk zwembad aan de rand van de falls. Beeld je in, een zwembad, met een waterval, met een stroomversnelling, met rotsen maar dan aan de rand van een immense waterval van 1650m breed en 108m diep! De gids nodigde ons uit om te zwemmen. Christine verklaarde hem zot! Ik wou deze kans echter niet aan mijn neus laten voorbij gaan en ging in op zijn aanbod. We daalden een klein stukje af en ik kroop voorzichtig in het water! De gids dook van een rots het water in, iets wat ik hem niet snel zou nadoen! Het eerste wat we deden was onder de waterval gaan staan. Het leuke is dat de kracht van het water er voor zorgt dat er een soort luchtbel ontstaat tussen het water en de rots. Dat maakt dat je onder de waterval staat maar toch kunt ademen!
Daarna lieten we ons mee glijden met het water van de waterval. Zalig!
De volgende stap was aan de overkant geraken van het natuurlijk zwembad. Geen sinecure met die sterkte stroming! Gelukkig zwom mijn gids aan de kant waar het water 108m naar beneden stortte! Daar gingen we weer onder enkele kleine watervalletjes zitten. Van een grondige massage en reiniging gesproken, het leek wel een hoge-druk-reiniger!
Christine en Christiane keken eerst met bange ogen toe maar algauw won de nieuwsgierigheid het van hun angst! Ze besloten om zich ook aan een zwempartijtje te wagen.Ondertussen nam de gids me mee naar de rand van het natuurlijk zwembad. Je had met daar moeten zien liggen, in het water, kijkend over de rand van de falls! Voor me stortte het water 108m naar beneden, verbazingwekkend om te zien! Ja, het gaf me toch wel een kick! Ik zwaaide naar de mensen die zich om de Zambiaanse kant van de falls bevonden en ik zwaaide naar de mensen die zich aan de Zimbabwese kant van de falls bevonden! De mensen keken hun ogen uit! Ze konden het niet geloven dat er daar iemand IN de watervallen zat! Ikzelf kon het nog minder geloven! Ik genoot met volle teugen! Zoiets maak je niet iedere dag mee! Wat zeg ik, zoiets maak je niet ieder jaar mee!
C & C kwamen ook even over de rand piepen maar heel op hun gemak waren ze toch niet! Helaas, aan elke mooie liedjes komt een eind en we moesten dan ook terug. Na een tocht van een uur stonden we weer op het droge! De adrenaline stroomde door ons lijf! Chapeau voor Christiane! Ik zie het niet veel vrouwen van 64 jaar haar nadoen!
De andere gidsen stonden ons op te wachten op het droge! “I said it to you, no funeral!” zei Jeremiah. Hij kon er hartelijk om lachen!
Eenmaal terug in Jolly Boys begonnen we te beseffen wat we gedaan hadden! Het was een echt avontuur geweest! Christine had er een redelijk diepe beenwonde aan overgehouden en het had niet veel gescheeld of Christiane was met een gebroken voet terug gekomen! Maar eind goed al goed zegt men dan!
De gidsen moeten ons leuk gevonden hebben want ’s avonds kwamen ze naar ‘Jolly Boys’ om iets te drinken met ons! C & C waren echter heel moe van het grote avontuur en kropen vroeg in hun nest! Ik praatte nog wat met de 2 gidsen.
De volgende dag moesten we er vroeg uit want we gingen op Safari naar Botswana maar daarover verder meer!
Ik blijf nog even bij de falls!
De 3e dag in Livingstone gingen we terug naar de falls! We kregen er maar niet genoeg van! We hadden weer afgesproken met Rowland. Hij nam ons mee the boiling pot. Dat is een plaats waar al het water van de falls weer samenkomt. De immense kracht van het water creëert er een immense waterkolk. Indrukwekkend om te zien. Die plaats is ook het begin van een heuse kajaktocht op de Zambezi. Christine keek verlekkerd toe. Dat had ze ook graag gedaan maar helaas was er geen tijd meer voor …
Na een stukje rotsklimmen kwamen we op een prachtige plaats, onderaan de Vicfalls! Ja, we hebben de Victoriawatervallen goed verkend! Van boven tot onder tot erin.
’s Middags namen we afscheid van de falls. ’t Was mooi geweest! In de namiddag nam Rowland ons mee naar zijn dorp. We kwamen er op een souvenirmarktje terecht! Een stuk of 30 verkopers stonden voor ons klaar! Elke verkoper probeerde ons iets aan te smeren! Om zot te worden! Mijn afdingtechnieken die ik enkele jaren geleden in Marokko geleerd heb kwamen goed van pas! En weer hebben de verkopers goede zaken gedaan met ons!
Na heel wat shoppen gingen we terug naar Jolly Boys. We waren doodop! ’s Avonds ontmoette ik aan de bar een Pool! Zijn naam was Christian! Ja, Christine, Christiane, Christian … het werd er niet eenvoudiger op!
De avond zorgde voor heel wat hilariteit. Ook Jeremiah was weer van de partij! Op een gegeven moment begonnen de Pool en Christine te onderhandelen met Jeremiah over mijn verkoopprijs! Hier in Zambia moet de familie van de man een bruidsschat betalen aan de familie van de vrouw. Meestal gaat het hier over een paar koeien en kippen. Na het overhandigen van de bruidsschat is het huwelijk voltrokken. Veelal wordt er geen feest gehouden wegens geldgebrek.
Na heel wat lachen en onderhandelen werd voor mij de volgende prijs overeengekomen: 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard (of Hippo). De kippen waren voor mijn ouders in België, de koeien waren voor de melkliefhebbende Pool en het nijlpaard was voor Christine! Hilariteit alom, zeker wanneer Jeremiah zat uit te leggen hoe hij het nijlpaard ging vangen. Hij ging die nacht naar de Vicfalls gaan om op een Hippo te jagen. Dat ging niet zomaar, nee, het jagen moest naakt gebeuren anders zou de hippo hem te vlug opmerken … Iedereen met een klein beetje fantasie lach plat van het lachen.
Nou nou, mij verkopen! Ik had er ’s nacht zowaar een nachtmerrie van! C & C vertelden met dat ik in mijn slaap luid “Help, help!” riep. Je zou voor minder!!!!! Mij verkopen aan een rasta Zambiaan!
Het volgende stukje dagboek gaat over de safari in Botswana. In het totaal zijn we 3 volle dagen in Livingstone geweest. De safari ging door op de 2e dag. Na die 3 dagen reisden we terug naar Lusaka, waar ik vervolgens afscheid nam van C & C die na een onvergetelijke vakantie terug naar België vertrokken. Het was enorm leuk om hen hier in Zambia te hebben! Echt 2 toffe madammen! Ik denk dat Afrika nog niet het laatste van hen gezien heeft! Ze komen terug!! Dat is zeker!
Eenmaal aangekomen in het backpackershotel ‘Jolly Boys’ waanden we ons even in het paradijs. ‘Jolly Boys’ is echt een heerlijk backpackershotel! Het heeft een zwembad, een mooie zitput met kussens, zalige hangmatten, een leuke bar, … En dat alles aan een zeer lage prijs! Wat moet een mens nog meer?!
De volgende morgen, de 5e januari, stonden we vroeg op om even de stad in te duiken. Livingstone is een klein maar gezellig stadje! We kochten wat brood en beleg voor onze picknick. Om 10u kregen we een gratis lift richting de wereldberoemde Victoriawatervallen! Christine en Christiane moesten 10 dollar betalen om de falls te zien terwijl ik slechts 2200 kwatcha (50 dollarcent!) moest betalen omdat ik een resident ben (door mijn temporary permit!). De dag begon goed voor mij!
En ja, daar waren ze dan, de Vicfalls! Ik stond echt aan de grond genageld! Zo immens en zo mooi! Niet te geloven! De Zambezirivier dondert er over een breedte van 1650 meter en een diepte van zo’n 108 meter naar beneden! Indrukwekkend!
In de voormiddag deden we de normale toeristische verkenning! Ik keek mijn ogen uit! Al dat water, al dat geweld! Langzaamaan werden we door en door nat. Door de enorme kracht van het water is er veel verstuiving. Het is alsof je door regen loopt! Maar deze “regen” kon de pret echter niet verderven, integendeel!
Op de middag hadden we een picknick met uitzicht op de falls! Ik denk niet dat er een mooiere picknickplaats bestaat op deze wereld! Ik werd er eventjes stil van!
In de namiddag was het tijd voor avontuur! We waren een gids tegengekomen en die stelde ons voor om een wandeling te maken boven op de falls. We gingen in op zijn aanbod maar we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond. Met volle moed begonnen we aan ons avontuur! Het begon al goed! Op een heel smalle richel moesten we een deel van de Zambezi oversteken. Onze gids Rowland ging ons voor en we vormden een ketting om elkaar in evenwicht te houden. Eenmaal aan de overkant waren we opgelucht! Dat hadden we toch heelhuids overleefd! We wisten echter niet wat ons nog te wachten stond. Meer dan een uur en een half aan een stuk moesten we van steen tot steen een heel stuk van de Zambezi oversteken! Christine en ik waren gestart op blote voeten maar dat moesten we toch opgeven! De stenen waren enorm glibberig! We trokken onze (stoute) schoenen aan en sprongen dapper voort, hetzij met een klein hartje! Je moet weten dat je daar voortdurend met de gedachte leeft dat je niet in het water mag vallen om dat je dan zou de dieperik ingesleurd worden. Dit is echter niet waar maar met de Victoriawatervallen op 50m van je vandaan is het niet verwonderlijk dat deze gedachte door je hoofd spookt!
Onderweg kwamen we Jeremiah tegen, een andere gids! Onze ontmoeting zal hij niet vlug vergeten! Het 1e wat ik tegen hem zei was “Will you come to my funeral?”. Hij gierde het uit van het lachen maar stelde me ook gerust! “No funeral for you!”, zei hij.
Uiteindelijk bereikten we de rand van de watervallen! Wat een uitzicht! Ik werd een 2e maal sprakeloos van! Het was nog mooier dan aan de andere kant! We stonden op een hoop stenen aan de rand van de Victoriawatervallen! Links van je, rechts van je, voor je, … overal water dat naar beneden dondert! Echt een intense ervaring daar te midden de Vicfalls!
Het grootste avontuur van de dag moest echter nog komen! We zetten onze tocht verder naar een natuurlijk zwembad aan de rand van de falls. Beeld je in, een zwembad, met een waterval, met een stroomversnelling, met rotsen maar dan aan de rand van een immense waterval van 1650m breed en 108m diep! De gids nodigde ons uit om te zwemmen. Christine verklaarde hem zot! Ik wou deze kans echter niet aan mijn neus laten voorbij gaan en ging in op zijn aanbod. We daalden een klein stukje af en ik kroop voorzichtig in het water! De gids dook van een rots het water in, iets wat ik hem niet snel zou nadoen! Het eerste wat we deden was onder de waterval gaan staan. Het leuke is dat de kracht van het water er voor zorgt dat er een soort luchtbel ontstaat tussen het water en de rots. Dat maakt dat je onder de waterval staat maar toch kunt ademen!
Daarna lieten we ons mee glijden met het water van de waterval. Zalig!
De volgende stap was aan de overkant geraken van het natuurlijk zwembad. Geen sinecure met die sterkte stroming! Gelukkig zwom mijn gids aan de kant waar het water 108m naar beneden stortte! Daar gingen we weer onder enkele kleine watervalletjes zitten. Van een grondige massage en reiniging gesproken, het leek wel een hoge-druk-reiniger!
Christine en Christiane keken eerst met bange ogen toe maar algauw won de nieuwsgierigheid het van hun angst! Ze besloten om zich ook aan een zwempartijtje te wagen.Ondertussen nam de gids me mee naar de rand van het natuurlijk zwembad. Je had met daar moeten zien liggen, in het water, kijkend over de rand van de falls! Voor me stortte het water 108m naar beneden, verbazingwekkend om te zien! Ja, het gaf me toch wel een kick! Ik zwaaide naar de mensen die zich om de Zambiaanse kant van de falls bevonden en ik zwaaide naar de mensen die zich aan de Zimbabwese kant van de falls bevonden! De mensen keken hun ogen uit! Ze konden het niet geloven dat er daar iemand IN de watervallen zat! Ikzelf kon het nog minder geloven! Ik genoot met volle teugen! Zoiets maak je niet iedere dag mee! Wat zeg ik, zoiets maak je niet ieder jaar mee!
C & C kwamen ook even over de rand piepen maar heel op hun gemak waren ze toch niet! Helaas, aan elke mooie liedjes komt een eind en we moesten dan ook terug. Na een tocht van een uur stonden we weer op het droge! De adrenaline stroomde door ons lijf! Chapeau voor Christiane! Ik zie het niet veel vrouwen van 64 jaar haar nadoen!
De andere gidsen stonden ons op te wachten op het droge! “I said it to you, no funeral!” zei Jeremiah. Hij kon er hartelijk om lachen!
Eenmaal terug in Jolly Boys begonnen we te beseffen wat we gedaan hadden! Het was een echt avontuur geweest! Christine had er een redelijk diepe beenwonde aan overgehouden en het had niet veel gescheeld of Christiane was met een gebroken voet terug gekomen! Maar eind goed al goed zegt men dan!
De gidsen moeten ons leuk gevonden hebben want ’s avonds kwamen ze naar ‘Jolly Boys’ om iets te drinken met ons! C & C waren echter heel moe van het grote avontuur en kropen vroeg in hun nest! Ik praatte nog wat met de 2 gidsen.
De volgende dag moesten we er vroeg uit want we gingen op Safari naar Botswana maar daarover verder meer!
Ik blijf nog even bij de falls!
De 3e dag in Livingstone gingen we terug naar de falls! We kregen er maar niet genoeg van! We hadden weer afgesproken met Rowland. Hij nam ons mee the boiling pot. Dat is een plaats waar al het water van de falls weer samenkomt. De immense kracht van het water creëert er een immense waterkolk. Indrukwekkend om te zien. Die plaats is ook het begin van een heuse kajaktocht op de Zambezi. Christine keek verlekkerd toe. Dat had ze ook graag gedaan maar helaas was er geen tijd meer voor …
Na een stukje rotsklimmen kwamen we op een prachtige plaats, onderaan de Vicfalls! Ja, we hebben de Victoriawatervallen goed verkend! Van boven tot onder tot erin.
’s Middags namen we afscheid van de falls. ’t Was mooi geweest! In de namiddag nam Rowland ons mee naar zijn dorp. We kwamen er op een souvenirmarktje terecht! Een stuk of 30 verkopers stonden voor ons klaar! Elke verkoper probeerde ons iets aan te smeren! Om zot te worden! Mijn afdingtechnieken die ik enkele jaren geleden in Marokko geleerd heb kwamen goed van pas! En weer hebben de verkopers goede zaken gedaan met ons!
Na heel wat shoppen gingen we terug naar Jolly Boys. We waren doodop! ’s Avonds ontmoette ik aan de bar een Pool! Zijn naam was Christian! Ja, Christine, Christiane, Christian … het werd er niet eenvoudiger op!
De avond zorgde voor heel wat hilariteit. Ook Jeremiah was weer van de partij! Op een gegeven moment begonnen de Pool en Christine te onderhandelen met Jeremiah over mijn verkoopprijs! Hier in Zambia moet de familie van de man een bruidsschat betalen aan de familie van de vrouw. Meestal gaat het hier over een paar koeien en kippen. Na het overhandigen van de bruidsschat is het huwelijk voltrokken. Veelal wordt er geen feest gehouden wegens geldgebrek.
Na heel wat lachen en onderhandelen werd voor mij de volgende prijs overeengekomen: 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard (of Hippo). De kippen waren voor mijn ouders in België, de koeien waren voor de melkliefhebbende Pool en het nijlpaard was voor Christine! Hilariteit alom, zeker wanneer Jeremiah zat uit te leggen hoe hij het nijlpaard ging vangen. Hij ging die nacht naar de Vicfalls gaan om op een Hippo te jagen. Dat ging niet zomaar, nee, het jagen moest naakt gebeuren anders zou de hippo hem te vlug opmerken … Iedereen met een klein beetje fantasie lach plat van het lachen.
Nou nou, mij verkopen! Ik had er ’s nacht zowaar een nachtmerrie van! C & C vertelden met dat ik in mijn slaap luid “Help, help!” riep. Je zou voor minder!!!!! Mij verkopen aan een rasta Zambiaan!
Het volgende stukje dagboek gaat over de safari in Botswana. In het totaal zijn we 3 volle dagen in Livingstone geweest. De safari ging door op de 2e dag. Na die 3 dagen reisden we terug naar Lusaka, waar ik vervolgens afscheid nam van C & C die na een onvergetelijke vakantie terug naar België vertrokken. Het was enorm leuk om hen hier in Zambia te hebben! Echt 2 toffe madammen! Ik denk dat Afrika nog niet het laatste van hen gezien heeft! Ze komen terug!! Dat is zeker!
De wereldberoemde Victoriawatervallen!
Zonder woorden!
Water ...
en water ...
en nog meer water!
Een aap die er vandoor ging met onze afvalzak.
De beloning na een avontuurlijke tocht door de rivier: het prachtige uitzicht vanboven op the falls.
2 heel dappere madammen!
Genieten!
Natuurlijk zwembad in boven in the falls! Kijk over het randje en je hebt hebt een prachtig uitzicht! Je zit echt in the falls!
In de jungle!
The falls van onder bekeken.
Gelukkige avonturiers!
Jeremiah "sweet potato" Marley, de gids van the falls die me gekocht heeft voor 10 kippen, 5 koeien en 1 nijlpaard. Wie biedt meer?
gepost door Lobke op
2:35 p.m.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage