Lobkes blog - extra lange editie! Lees hem nu!

Waar was ik gebleven? Ohja, de komst van Lien! Dondermorgen 3 september was een vroege morgen. Om 4u moest ik al mijn warm nestje verlaten om Lien te gaan oppikken aan de luchthaven. Van Kabwe naar de luchthaven is het zo'n 2,5 uur rijden ... Een beetje lang in de auto maar op de Zambiaanse wegen valt er wel altijd iets te beleven!


Veilig de weg op: "Don't panic God is in control"


Maar God is blijkbaar niet altijd een even goede chauffeur ...

In de luchthaven was het een blij weerzien met Lien. Altijd een beetje vreemd om een gekend iemand zo ver weg aan te treffen! Na alweer een lange autorit kropen Lien en ik allebei in ons bedje om wat slaap in te halen. De rest van de dag was dan ook vooral een luie dag.
De volgende dag was het echter tijd voor actie en Lien werd er direct ingesmeten. Ik belde Billy, de coördinator van Skills Training, op om te vragen hoe het met de 10 straatjongens was. Wat bleek, de eerste 2 dagen waren goed verlopen maar daarna hadden ze 1 voor 1 afgehaakt. Op vrijdag was er geen enkele jongen meer op Skills Training opgedaagd, iets wat ik eigenlijk een beetje verwacht had. De vrijheid had hun terug naar de straat gelokt. Bovendien moeten vele jongeren hun families onderhouden. Op straat kunnen ze geld verdienen maar tijdens de Skills Training niet. Hoezeer ze de opleiding ook wilden volgen, de Afrikaanse realiteit had hen terug naar hun vertrouwde omgeving geduwd. Door het gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde kwamen de jongens ook niet op het idee om met de mensen van de Skills Training te gaan praten over hun probleem om vervolgens samen naar een oplossing te zoeken.
Straatkinderen worden vaak als het vuil van de straat behandeld met als gevolg dat ze na verloop van tijd ook gaan geloven dat ze het vuil van de straat zijn. Mensen zeggen hen dat ze tot niks goeds in staat zijn. Straatkinderen hebben de neiging om publieke ideeën als deze te internaliseren waardoor ze zich gaan berusten in hun moeilijke levenssituatie en bovendien een zeer negatief zelfbeeld ontwikkelen. Hun probleemoplossend vermogen is daardoor nihil en drempels lijken voor hen dan ook onoverbrugbaar. Bij het kleinste probleem grijpen ze al vlug terug naar het enige dat voor hen vertrouwd is: het straatleven.
Billy en ik besloten om de jongens op te zoeken om samen naar een oplossing te zoeken. We zouden een aangepaste opleiding ontwikkelen waarbij de jongens in de voormiddag naar het centrum kunnen komen om tal van technische vaardigheden te leren maar waarbij ze na lunch op straat kunnen gaan werken om een inkomen te generen om zo hun families te onderhouden. De jongens klonken enthousiast maar nu al weet ik dat ik hen regelmatig op de straat zal moeten gaan opzoeken. Er zullen vast en zeker nieuwe problemen opduiken die hen weer naar de straat zullen duwen. De jongens zitten al 2 jaar permanent op straat, zonder enige hulp van 1 of andere organisatie. Ze zijn dan ook niet meer gewoon om zich in te passen in een vaste dagelijkse structuur. Gelukkig is Billy vastberaden om iets voor hen te doen. Hij wil samen met mij een echt aangepaste training ontwikkelen waarbij er extra aandacht zal gaan naar gesprektherapie met de jongens. Het zal vooral een opgave zijn voor de begeleiders om de jongens te blijven motiveren en de straat op te trekken om met hen te gaan praten en hun problemen te bekijken. Opgeven mag niet in hun woordenboek staan! De straatjongens moeten voelen dat hun begeleiders blijven geloven in hen. Ze moeten het gevoel van een onvoorwaardelijk vertrouwen krijgen!

Op zaterdag was het tijd om even te ontsnappen aan het drukke straatleven in Kabwe. Raj, Lien en ik hadden daarvoor een extra goede reden: het vieren van de verjaardagen van Lien en mezelf, respectievelijk op 8 en 5 september. Raj gaf ons als cadeau een verwendagje in Nsobe, zo'n 1,5 uur rijden van Kabwe. Nsobe is voor mij niet onbekend. Tijdens mijn vorige Zambiatrip had ik er een zalig weekendje beleefd met enkele vrienden.
Bij aankomst deden we ons ditmaal tegoed aan een lekkere biefstuk. Vervolgens werden we gebracht naar wat ikzelf het verwenhuisje noem. We mochten van Raj kiezen uit een menu van sauna, pedicure, manicure, massage, ... Lien en ik gingen allebei voor een full body massage terwijl Raj zich liet verleiden door de pedicure. Ook de sauna kreeg een bezoekje van elk van ons! We waanden ons even in de hemel waarna ik vanuit de sauna recht het meer in jumpte! Waarlijk genieten!!!


Ons verwenhuisje ...


... met een prachtig uitzicht op het meer ...


... en een gelukzalig Lobke!


Raj aan het genieten van een pedicure ...


... en zijn 2 verslavingen: sigaretten en BELGISCHE chocolade!


Lien helemaal ontspannen na een massage en sauna.

Na onze verwenmiddag gingen we heel ontspannen naar de bar van het resort waar we genoten van een lekker drankje en een optreden van Michael Jackson! Michael Jackson? Jaja! Een lookalike zette er op de beats van 'Billy Jean' een superleuk performance neer. Michael Jackson leeft nog steeds, zeker in Zambia!


Michael Jackson is alive! En dat speciaal voor mijn verjaardag!

Om de dag te beëindigen gingen we nog even gaan rondkijken in het Nsobe Game Park waar we tussen de bomen een troep giraffen aantroffen. Ongelooflijk prachtig! Vervolgens genoten we aan het meer van een prachtige zonsondergang! Nu weet ik: de perfecte verjaardag bestaat! Beter dan dat wordt het leven niet :)!


En als afsluiter van mijn verjaardag: een giraf ...


... en een wondermooie zonsondergang!

Op maandag was het weer tijd voor de Afrikaanse realiteit! Ik nam Lien mee naar de compound Makululu. Om 8u30 brandde de zon al op onze huid maar dat kon ons niet deren! Lien en ik lieten ons meevoeren door het doolhof van Makululu! Voor mij was het de tweede keer maar ook dit keer was er meer dan genoeg te zien om me te blijven boeien! Vooral de markt blijft een indrukwekkende belevenis!


Ditmaal een varkenskop ipv een koeienkop op de markt van Makululu.


Slippers in alle kleuren en maten!


Eén van de vele mooie kindergezichtjes in Makululu!

Na Makululu begaven we ons weer naar huis met in de koffer van de taxi alle ingrediënten om een lekkere cake te maken. We wilden de kinderen van Sables immers laten meegenieten van onze verjaardagen. Lien nam de leiding in de keuken en nam ook de 2 bedienden van the farm, Annie en Charlie, op sleeptouw! Het werd een gezellige baknamiddag met 2 grote heerlijke cakes als resultaat! De kinderen in Sables waren superblij! Luidkeels zongen ze 'Happy Birthday' voor Lien of toch iets dat er een beetje op leek!


Ons verjaardagsfeest in Sables, mét zelfgemaakte cake!

Raj nam ons diezelfde middag meer naar het 'Fig Tree Cafe' om Liens verjaardag nog wat meer te vieren. De hamburger was 'delicious' en de frieten waren naar Belgische normen meer dan oké!
Eenmaal aangekomen op de boerderij begonnen Lien en ik te pakken. De volgende dag stond er immers een lange busreis naar Livingstone op het programma! Lien en ik waren klaar om de Victoria Falls te veroveren!!!
De poep werd zwaar op de proef gesteld met een 10 uur durende busrit. De krappe beenruimte (5 zetels op 1 rij ) en een wegomleiding op een zanderige weg maakte het alleen nog maar erger. Om 18u arriveerden we eindelijk in het gezellige backpackershotel 'Jollyboys' waar we meteen onze voetjes onder tafel konden schuiven voor een welverdiende gezonde maaltijd!
De volgende morgen was het tijd voor hetgeen waarvoor we zover gereisd hadden: het veroveren van de Victoriawatervallen! Doordat het droogseizoen is in Zambia stroomde er niet zoveel water door de Zambezi en waren de fameuze watervallen niet super indrukwekkend voor mij. Lien genoot er echter volop van en trok me mee! Een aap zorgde voor extra entertainment door in vuilbak te laten kantelen en door met een plastiek zak van een Engelse toerist te gaan lopen. Helaas voor de aap zat er geen eten in de zak. Hij zat dan ook teleurgesteld te kijken naar het versleten hemd en de oude jeansbroek die hij in zijn poten had!
Rond de middag kwamen we een oude bekende tegen: de gids Roland. Hij nam ons mee naar het natuurlijke zwembad op de top van VicFalls. Allebemaal déja-vu voor mij maar het blijft een indrukwekkende en toffe ervaring! Zwemmen in een natuurlijk zwembad op de rand van de VicFalls, dat doe je natuurlijk niet elke dag! En alsof het de dag van de oude bekenden was zag ik ook de gids Jeremiah terug. Twee jaar terug had hij me mee uitgenomen in Livingstone en had ik met hem een zeer fijne avond beleefd! Alweer een blij weerziens!


2 gelukkige reizigers!


Minder water dan vorige keer maar nog steeds indrukwekkend mooi!


Aap in kantelende vuilbak ...


... op zoek naar eten ...


... of naar een zakdoek!


Een watervalletje!


Lobke en Lien veroveren de top van de Victoria Falls!


Een mooi kleurenspel op de bodem van de VicFalls.


Het natuurlijk zwembad op de top van de Victoria Falls ...


... waar we natuurlijk weer een plonsje hebben gewaagd!


Eventjes over de rand piepen.


Een oude bekende: rastagids Jeremiah!

Na ons hachelijke trip op de Falls en wat soevenirshoppen namen Lien en ik in aller haast een taxi terug naar ons hotel. Om 16u moesten we immers klaar staan voor een nieuw avontuur: de Sunset (Booze) Cruise. De naam zeg het zelf: een cruise met zonsondergang en vooral met heel veel drank! Het werd een leuke boottocht! Op de boot ontmoetten we 3 Britse vrienden: Steve, Hugh en Matt. Al vlug werden we allemaal licht in het hoofd. Wat het daardoor dat de zonsondergang mooier dan ooit leek?


Sunset (booze) cruise!


Lien als het ware in een commercial!


Een zonsondergang die je voor altijd wil vangen!


Enkele benevelde maar leuke mede-cruise-genoten: Matt, Hugh en Steve!


euh ... de ondergaande zon ... duh!


Going down down down ... de zon dan, gelukkig niet de boot!

Na 2,5 uur zat de tocht erop en trokken we terug naar ons stekje in Livingstone. In de bar van ons hotelletje zetten we ons klein feestje gewoon verder! Lien moest helaas verstek laten. Een voedselvergifting bezorgde haar een zeer slechte nacht op het toilet ... Ook 1 van de jongens moest later op de avond het toilet opzoeken maar bij hem kwam het vooral door de grote hoeveelheid drank! Voor mij persoonlijk was een meer dan geslaagde avond! 't Was fijn om nog eens een hele avond zeverend aan de toog te hangen!
De volgende morgen wachtte de bus alweer op ons ... We hadden helaas geen tijd om langer in Livingstone te blijven rondhangen. De rit verliep vlot en bij aankomst kwam Raj ons ophalen in het busstation van Lusaka. Hij nam ons mee naar een 4-sterren hotel waar we onze busreis helemaal konden vergeten met scampi's, kaas, olijven en een lekkere coupe ijs! Raj is voor mij het synoniem geworden voor verwennerij! Ik ben hier soms echt een klein verwend nest maar Raj wil er niet veel over horen! Ik moet er gewoon van genieten!
's Avonds zochten we al vroeg ons bedje op. Lien moest immers om 4u opstaan om de bus naar Malawi te nemen. Toen ik de vorige keer stage liep in Sables, liep Lien stage in een children's home in Malawi. 't Zal voor haar heel fijn zijn om iedereen daar terug te zien!

Ik begaf me iets later op de morgen terug naar Kabwe want ik had een drukke dag op het programma! In de namiddag was ik uitgenodigd naar de kitchenparty van Alice. Een kitchenparty is de Afrikaanse variant van een vrijgezellenavond voor meisjes. Het is hier zelfs een belangrijker event dan het eigenlijke trouwfeest. Vele Afrikanen houden uit geldgebrek dan ook enkel een kitchenparty. In de maand voorafgaand aan de kitchenparty krijgt de bruid-in-spe lessen over hoe ze na de huwelijksceremonie voor haar man moet zorgen. Hier in Zambia zijn dat vooral lessen in onderdanigheid. Alle facetten van het huwelijksleven komen aan bod: van het lekker koken voor je man tot het verwennen van je man in bed. De kitchen party of keukenfeest is de afsluiter van deze studiemaand. Alle vriendinnen van de vrouw komen haar overgang van meisje naar getrouwde vrouw bewonderen. Een interessant overgangsritueel voor een antropologe-in-wording als ik!
Maar voor ik naar het feest kon moest ik eerst nog uit shoppen. Echt mooie en deftige kleren had ik niet meegebracht vanuit België en zonder jurk kon ik me daar niet vertonen. Eenmaal aangekomen in Kabwe nam Barbara, één van mijn Sablescollega's, me dan ook mee naar een aantal kleerwinkels. De in mijn ogen meest afschuwelijke jurkjes werden me aangeprezen maar gelukkig vond ik al vlug iets dat echt mijn smaak was: een blitse gele jurk met een leuk motiefje. Omdat Teva-sandalen niet passen onder een kleedje kocht ik ook nog een paar hippe slippers! Na gepasseerd te hebben bij de kleermaker voor een aantal aanpassingen aan het kleedje begaf ik me vlug naar de farm om het reiszweet van de voorbije dagen af te spoelen. Ik trok mijn kleedje aan, kamde mijn haar netjes, bracht was basic make-up aan en ik was klaar voor de kitchen party! Ik vond het toch allemaal een beetje spannend!


Helemaal klaar voor de kitchen party in mijn fleurig nieuw kleedje! Brian poseerde gewillig met mij!

Maar hoe verloopt zo'n kitchen party nu vragen jullie je waarschijnlijk af? Wel, in het begin van de kitchen party wordt de bruid onder veel tromgeroffel en onder begeleiding van haar familie en toekomstige schoonfamilie naar buiten gebracht maar het louter vrouwelijke publiek krijgt haar nog niet te zien. De bruid is immers helemaal gesluierd en bedekt met een shitenge (wikkeldoek). De bruid neemt vervolgens plaats op de grond (teken van onderdanigheid) waar ze nog steeds gesluierd moet wachten tot de bruidegom haar komt ontsluieren. Dit alles werd geleid door een dikke Afrikaanse 'mama' die het publiek verder onderwijst over het huwelijksleven. De aankomst van de bruidegom wordt begeleid met extra getromroffel en dans. Enkele van zijn beste vrienden vergezellen hem. De bruidegom moet geld neerleggen aan de voeten van de vrouw waarna hij haar vervolgens mag ontsluieren. Na het overhandigen van zijn bruidsboeket wordt het koppel voorgesteld aan het publiek. Samen krijgen ze nog enkele wijze woorden van de ceremoniemeesteres. Gedurende de ceremonie moet de bruid de ganse tijd naar beneden kijken. Neergeslagen ogen wijzen immers op onderdanigheid en respect. Na dit alles verlaten de bruidegom en zijn gezelschap het feest waarna de mannen de bar induiken. De vrouwen blijven achter en kunnen zich tegoed doen aan een lekker maal terwijl de ceremoniemeesters met haar kont blijft schudden om de aanwezigen te entertainen. De bruid blijft sober. Na het maal is het tijd voor cadeaus. Een kitchenparty noemt zo omdat alle gasten een cadeau meebrengen die de bruid kan gebruiken in haar keuken. Iedereen moet zijn cadeau gaan presenteren aan de bruid en uitleggen hoe ze het precies moet gebruiken. Voor een gast terug naar zijn plaats kan moet ze ook nog dansen voor de bruid. Na de cadeau-ronde wordt er nog even gedanst waarna iederee vervolgens buitengeborsteld wordt.
Voor mij was het een zeer interessante ervaring! Ik heb de kitchenparty zeer lijflijk mogen ervaren! Als enige mzungu (blanke) viel ik immers immens op. Tijdens het eten vond de ceremoniemeesteres er dan ook niks beter op dan me naar voren te roepen om mijn danskunsten te showen en dat voor 200 black mamas! Ik wilde me niet laten kennen en ging er dan maar gewoon voor! Alle 200 vrouwen schoten uit in een immens gelach en begonnen te klappen en te roepen. Eerst dacht ik dat ik mezelf serieus belachelijk had gemaakt maar dat bleek onterecht! Van overal kwamen vrouwen meedansen en me feliciteren. Nog nooit hadden ze een mzungu zo met haar kont zien shaken. Een tweede optreden later op de avond bezorgde me zelfs nog meer succes! De ceremoniemeesters zei me dat ik een zwarte man met een grote penis moest zoeken om mee te trouwen en om het nog extra te onderlijnen maakte ze er nog een obsceen gebaar bij. Het publiek kwam niet meer bij van het lachen.
Ja, weer een leuke en interessante culturele ervaring rijker dus! En ik denk dat ik vanaf mezelf een Kabwese beroemdheid mag noemen! Mijn collega's hebben me al gewaarschuwd. De huwelijksaanzoeken zullen in grote getalen komen!


Sydney, de Sables coordinator, geeft het beste van zichzelf!


De bruid wachtend op de bruidegom om haar te onsluieren.


Het bruidspaar en de gekke ceremonieleidster!


Mijn 2 mooi uitgedoste collega's Elly en Exildah hebben het helemaal naar hun zin!


2 sisters


De bruid die toch even kan opkijken voor een foto.

En tot zover, dat waren alweer mijn avonturen! Extra lang dan! Komende week smijt ik me weer even op mijn antropologisch veldwerk om op donderdag weer een dagje op de bus door te brengen om vervolgens vrijdag op safari te vertrekken! Moet ik het nog zeggen? Ik heb er weer ongelooflijk zin in!!!!
Hou jullie allemaal goed. Nieuws uit België vind ik altijd fijn!!! Bedankt aan iedereen voor de vele lieve reacties!

Lieve en warme groeten

Lobke


PS: voor alle bezorgde mensen: ik ben in veilige handen!!!