CSI Kabwe: diefstal, onderzoeken, verhoren en vreemdelingenzaken!

Hekserij of diefstal? Dat was de vraag we onszelf stelden nadat er de afgelopen maanden tal van dingen verdwenen waren uit Raj's huis en kantoor op de farm: GSM's, voedselwaar, schoenen, batterijen, USB-sticks, identiteitskaarten, boeken, kabels, ... Ook mijn materiaal bleef niet gespaard. Mijn GSM, een topje, een wegwerpcamera en wat voedselwaar waren ook op mysterieuze wijze nergens meer de bespeuren... Raj's en ik besloten om de hekserij uit te sluiten en ons te focussen op een mogelijke dief. De eerste verdachten waren Charlie en Annie, ons huispersoneel maar deze mensen schreeuwden hun onschuld uit. Was er dan iemand anders die huis binnendrong? Met wat doe-het-zelf-speurwerk kwamen we uit bij een geforceerde deur. Houtsplinters lagen op de vloer en de deur was gehavend. Het leek alsof de dief met een mes de deur kon openen en zo telkens zijn slag kon slaan. Maar wie kan in godsnaam ongehinderd rondneuzen? Overdag is er veel volk op de farm dus de dader moest 's nachts toegeslaan hebben ... En wie is hier 's nachts meestal in de buurt? Inderdaad! De nachtwaker Julius! De politie werd gebeld en zijn huisje werd overhoop gehaald. Het resultaat? Minstens 34 gestolen items. Mijn wegwerpcamera werd gevonden maar mijn GSM had hij waarschijnlijk al doorverkocht. Julius werd meegenomen naar het politiekantoor alwaar hij onderworpen werd (en nog steeds wordt) aan tal van verhoren. Alle werknemers die in huis komen moest een verklaring gaan afleggen en de diefstal werd dan ook het gespreksonderwerp van de week op de boerderij. Julius wordt zeer hardhandig aangepakt door de flikken. "We almost broke his legs!", klonk het bij een van de bezoekjes van Raj aan de politie. Julius moet bekennen maar 't is een hard mannetje. Hij probeert andere werknemers mee te sleuren in zijn ondergang door tal van absurde leugens te verkopen. Het onderzoek zal moeten uitwijzen of er wel degelijk meer mensen betrokken zijn. Gezien de omvang van de diefstallen is dit zeker niet uit te sluiten! Julius mag zich alvast verwachten aan een gevangenisstraf van 3 tot 6 jaar. Geen pretje hier in Zambia!
Toevallig hadden de kids in Sables deze week een groepsgesprek over diefstal. Trots vertelden enkele kids over hun kleine diefstalletjes. We overwegen dan ook om ze mee te nemen voor een bezoek aan de gevangenis hier. Hopelijk kan dit hen weerhouden van diefstal en ander wangedrag!


Groepsgesprek in Sables met betrekking tot diefstal.


Alice heeft een bad hair day.


En ik heb een weird hair day.

In Sables was het afgelopen week tijd voor verandering. Change? Yes we can! Tijdens een staffvergadering van maar liefst 4 uur (zonder pauze) werden alle problemen besproken en werden er oplossingen gezocht. De inhoud van de vergadering was veelbelovend maar het zal veel inspanningen vergen om alles wat gezegd werd nu daadwerkelijk in praktijk om te zetten. Wat mij zorgen baart is het wederzijds gebrek aan vertrouwen tussen coördinator en staff. Het is maar de vraag of de kloof tussen die beide partijen nog overbrugbaar is ... Ook op de vergadering was deze kloof alweer duidelijk zichtbaar. De staff deed op momenten amper hun mond open uit angst voor de coördinator. De coördinator op zijn beurt dreigde weer met het niet hernieuwen van contracten en zei zelfs openlijk dat enkele staffleden gewoonweg 'dangerous' waren. Alle vertrouwen is verdwenen en ik weet niet of er nog hoop is dat dit hersteld kan worden. Herstructureringen zijn misschien niet meer te vermijden ...

Weg van Sables ging mijn onderzoek weer gewoon zijn gangetje. Enkele goede individuele interviews en 1 interessant groepsinterview hebben mijn onderzoek weer vooruit geholpen. Eén ding heb ik wel geleerd! Observatie op de markt is onmogelijk voor een Mzungu. Na 10 minuten werd ik immers omsingeld door maar liefst 50 mensen die allemaal wilden weten wat ik aan het doen was en die allemaal met mij wilden praten. Komisch, dat vooral maar toch ook een kleine beperking voor mijn onderzoek!


Mzanza, een van mijn "onderzoekskids".


Gekke bek.


Eén van de straatjongens wil even stoer doen.


Mijn werkende kids.


Omsingeld op de markt.

Deze week was het ook tijd om wat nachtelijk onderzoekswerk te verrichten. De coach van Sables, de gekende Zambiaanse voetballer Geoffrey Siska zou me vergezellen zodat ik mijn werk veilig zou kunnen verrichten. Ook mijn vertaalster Clara was van de partij. Het werd een zeer leerrijke ervaring. Tussen 18u en 19u vonden we heel wat Sableskinderen op de markt. De reden? Sables heeft al enkele maanden niet voldoende geld voor zeep en scheermateriaal dus gaan de kinderen maar de markt op om wat geld te verdienen om zeep te kunnen komen en om naar de kapper te gaan. Sables beseft het niet maar hun gebrek aan fondsen zet kinderen aan om terug de straat op te trekken. Gelukkig is er geld vanuit België op komst en kan dit probleem opgelost worden. 't Zijn altijd de kleine probleempjes die kinderen weer naar de straat lokken...
Na de markt trokken we naar het centrum alwaar ik een van mijn grote jongens aantrof, helaas stomdronken. Hij was behoorlijk beschaamd dat ik hem daar zo aantrof. Na een korte babbel probeerde hij beschaamd weg te komen waarbij een ander straatkind hem gelukkig kon redden van een aanstormende truck. De straat kan zo gevaarlijk zijn.
Met mijn mini-onderzoeksteam ging ik ook een kijkje nemen in het centrum van Kabwe. In de avond zitten daar 10-tallen mensen die proberen toch nog iets van hun waar verkocht te krijgen. Na 30 minuten werd ik omringd door een 8-tal straatkinderen. Sables heeft nog heel wat werk voor de boeg en wederom werd het belang van straathoekwerk aangetoond. Straathoekwerk legt de problemen van straatkinderen bloot en zorgt ervoor dat we nieuwe kinderen bereiken. Nachtelijk straathoekwerk zorgt er bovendien voor dat we de kinderen tonen dat we om hen geven, ook na het sluitingsuur van Sables!


Een ietwat bevreemdend zicht van de markt in de nacht.


Mijn nachtelijke bodyguard Geoffrey.


Enkele Sablesjongens in de avond op de markt samen met Geoffrey.

In het weekend was er ook weer wat tijd voor ontspanning! William de manager van Kara Counselling Kabwe nam me mee uit samen met Billy, de coördinator van Skills Training. We waren uitgenodigd op alweer een traditioneel Afrikaans feest. Ditmaal was het de vrouw die na x aantal jaren huwelijk haar man bedankte voor de zorg die hij al die tijd heeft gegeven aan haar en haar familie. Drank, eten en muziek bezorgden ons een aangename middag. Daarna trokken we op kroegentocht. 't Werd een fijne avond!


Alweer een feest met veel eten.


Eten, drank en muziek, meer is er niet nodig voor een goed feestje!


Billy en William, deel van het Kara Counselling management in Kabwe.

En na een week van veel onderzoeken werd "de sleur" helemaal doorbroken door bezoek uit België. Elien, een vriendin uit het middelbaar, kwam me opzoeken samen met haar vriend Tom. 't Is raar om mensen van België weer te zien zo ver weg en dat was ditmaal niet anders! Na hun lange vlieg- en busreis checkten ze in in Tuskers en deden we ons tegoed aan een heerlijke pizza.


Een blij weerzien!


Tom doet zich tegoed aan de befaamde Tuskerspizza

Aan wat rust dachten ze niet. Ze waren zo enthousiast en nieuwsgierig dat ze meteen op pad wilden. Geen probleem voor mij! Met veel plezier nam ik ze mee naar Sables waar de vele kinderen maar al te blij waren om te poseren voor Tom's nieuwe camera! De kids gingen door het dolle heen toen ze zagen dat Tom en Elien voetbaltruitjes en voetballen hadden meegebracht uit België, met dank aan Patrick, Judith, Franky en de rest van de Belgische Sablesvrienden!


Tom en de Sableskids


Geoffrey en Mr. Anderson ontpakken de voetbaltruitjes.


De voetbaltruitjes worden zorgvuldig geteld.


En Sablesjongens kunnen nieuwsgierig zijn!


Een gelukkige Geoffrey and me!

Na een fotosessie en een rondleiding in Sables nam ik mijn bezoekers mee naar de markt. De markt is werkelijk een intense Afrika-ervaring. Blanken komen er nooit (behalve ik dan, in het kader van mijn onderzoek) en de marktkramers waren dan ook zeer nieuwsgierig naar de troep mzungu's die er plots neerstreek.


Elien en ik op de markt tussen een groep enthousiaste vrouwen ...


... en besluit het te proberen als visverkoopster.

Tom en Elien waren onder de indruk en genoten met volle teugen. Na de markt was het tijd voor wat relaxtijd op de farm. Raj was nog onderweg van Lusaka dus kregen we een rondleiding van 2 werknemers.


Raj's huis op de farm!


1 van de vele honden op de farm.


Fotoshoot tussen de bamboe op de farm.


Een gelukkig koppeltje!


Halleluja!


Zonsondergang op de farm.


Mijn zwembad op de farm.


2 werknemers van Raj die er beginnen uitzien als Mzungu's na een dagje lime scheppen.


En ze zien er een beetje angstaanjagend uit!

Na een lekker maal en een goeie babbel met Raj was het tijd voor mijn bezoekers in bed te stoppen. Ze hadden er een lange dag opzitten en de volgende dag moesten ze fris zijn voor een bezoek aan 1 van de grootste compounds van Afrika: Makululu! Over Makululu heb ik al voldoende verteld dus laat ik maar enkele foto's voor zich spreken!


Tom, "the big men", in Makululu.


Een apotheek in Makululu.


Bedrogspel in Makululu. Onmogelijk om een ring te werpen over een baksteen met geld op. Ze kennen hier ook de truken van de foor!


De directrice Rodia en ik in de KOCS school.


En alweer een schattig Makululu kindergezichtje.

En dan was het alweer tijd voor Tom en Elien om terug naar Lusaka te gaan. Het was een intens blitsbezoek maar ik ben blij dat ik het echte Afrikaanse leven even heb kunnen tonen aan hen. 't Is steeds fijn om bezoekers te hebben. De dingen die voor mezelf al alledaags geworden zijn, zijn voor hen nog een bron voor verwondering. Het heeft terug mijn eigen ogen geopend en me weer een frisse blik gegeven.
De komende dagen zijn Elien en Tom op safari en daarna gaan ze naar de Victoriawatervallen. Volgende week donderdag vliegen ze terug en 2 dagen later is het mijn tijd om de Afrikaanse bodem weer te verlaten. 't Gaat pijn doen maar daar wil ik nog niet teveel aan denken. Eerst nog genieten van mijn laatste weekje! Waarschijnlijk weer een weekje vol avontuur!

Hou jullie haaks en tot zéér binnenkort!

Lobke

Wild thing! You make my heart sing! Oh you make a everything, GROOVY!

Frustratie! Dat is de samenvatting van de busrit van Lusaka naar Chipata. Na een kort weekje onderzoek voeren op de markt was het tijd voor deel 2 van mijn vakantie! 's Morgens om 5u30 verliet ik Raj's boerderij en een supervlugge lift bracht met in amper 1 uur en 15 minuten naar Lusaka. Het ochtendlijk fileleed zorgde er echt voor dat het me nog meer dan 1 uur kostte om het Intercity Busstation in Lusaka te bereiken. Bij aankomst om 8u30 kwamen er enkele mannen op me afgelopen. Er was een bus die "now now" vertrok richting Chipata. In allerijl moest ik een papier tekenen en in lichte looppas werd ik naar de bus geleid. Blij dat ik een bus was propte ik mijn bagage in de bus en begaf ik me aan boord. Ik keek een beetje raar op toen ik zag dat de bus nog leeg was ... Gingen we echt "now now" vertrekken? Natuurlijk niet! Dit is Afrika!! Na een uur wachten geraakte mijn geduld op. Ik maakte me wat kwaad maar men reageerde op de Afrikaanse manier: breedsmoels glimlachen. Om 10u kreeg kwam er een andere passagier naast mij zitten: een echte dikke Afrikaanse mama. Ik kreunde toch een beetje binnensmonds ... De komende uren zou ik gekneld zitten tussen een dikke kont en een klutterend busraampje en dat bij een temperatuur van bijna 35 graden ... Buiten hadden de buskerels ondertussen alle moeite van de wereld om alle bagage in de bus te krijgen maar toch bleven ze nieuwe klanten lokken. Na verloop van tijd zag je bagage overal! Een grote valies boven je hoofd, een professionele haardroger naast je, een ton achter je, ... en daartussen overal mensen, met 5 op een rij opeen gepakt ... Pas om 12 uur kwam de bus eindelijk in beweging, 3,5 uur later dan beloofd. Vanbinnen kookte ik ondertussen, van woede en van de hitte. Dit is de Afrikaanse cultuur op zijn best maar ik had het gevoel dat de Zambianen een spelletje 'Mzungu-erger-je-niet' aan het spelen waren. En dit was pas het begin van mijn busavontuur. Door de vele bagage was de bus overladen en geraakten we geen enkele berg deftig op. Hellingen werden beklommen aan 20 km per uur, de afdalingen aan 120 km/u ... En de inefficiëntie werd er alleen maar erger op! Om de 20 km stopte de bus om passagiers af te zetten waarbij er telkens meer dan een kwartier naar hun bagage moest gezocht worden omdat alles wel 10 keer verzet was om toch maar alles in de bus te passen. Passagiers hadden de grootste moeite om hun bagage terug te vinden. Het zou me uiteindelijk meer dan 10 uur kosten om in Chipata te geraken terwijl de busrit normaal maar 8 uur duurt. Uitgeput en overhit kwam ik aan in Chipata. Nooit was ik zo blij om de lichtjes van een stad te zien. De busrit had oneindig geleken. Een wat eigenaardige taxichauffeur bracht met naar de prachtige Dean's Hill View Lodge. Daar zag ik Lien terug. Beide hadden we veel te vertellen maar om 1u vielen we uiteindelijk in slaap.

Na een welverdiende douche en een stevig ontbijt kwam Mufasa ons ophalen. Na heel wat boodschappen in de stad gingen we uiteindelijk op weg naar South Luangwa National Park. We waren helemaal klaar voor onze 3-daagse safari! Geluk was echter niet aan ons zijde! Na een 30-tal km kregen we een platte band. En plat was hij! Er schoot amper nog iets van over.


Onze band ... luizeplat!

Mufasa verving het wiel in no time maar ook ons reservewiel vertoonde heel wat scheuren. Aan 50 km per uur reden we verder. Een rit die normaal maar 2 uur duurt, duurde nu meer dan 4 uur en dat weer in een bijna ondraaglijke hitte. Je erin opwinden heeft geen zin maar aangenaam is toch ook iets anders!
Onderweg stopten we gelukkig nog in een klein dorpje waar men geneeskrachtige planten kweekt. Boeiend om te zien hoe ziektes als diabetes, lage bloeddruk, malaria, ... hier natuurlijk aangepakt worden.
Om 15u30 bereikten we eindelijk ons basiskamp. We kwamen, aanschouwden en zagen dat het goed was! We sliepen in luxetenten, keken uit op de prachtige Luangwa-rivier en onze tuin zat vol met kleine aapjes en grote bavianen! Een bar en een zwembad waren aanwezig om ons verfrissing te brengen en dat konden we wel gebruiken. South Luangwa ligt in een dal en het is er dan ook nog warmer dan in de rest van Zambia!


Ons luxetentje.


Met een zalig bedje!


Uitzicht van de kampeerplaats.


En een zwembad.


Onze trouwe huisdiertjes met niet altijd even goede manieren ... Een aapje aan het spelen met zijn ... euhm

Maar veel tijd hadden we niet om af te koelen. Na een heerlijke lunch met veel stelende aapjes was het al tijd voor onze eerste night drive. Om 16u30 vertrokken we! Laat de beestjes maar komen!
South Luangwa staat gekend om zijn enorme concentratie aan beesten. Al bij het binnenkomen in het park stootten we op een troep overstekende olifanten. De safari was begonnen!


U weze gewaarschuwd!


Een olifant die juist wat gewicht is verloren.


Een idyllisch plaatje.


Het wrattenzwijn Pumba met een ongelooflijk gespierde kont!

Overal waar je keek zag je beesten: impala's, apen, olifanten, antilopen, wrattenzwijnen, nijlpaarden en tal van kleurrijke vogels!
Na 2 uur rijden was het tijd voor een apertiefje met uitkijk op de Luangwa rivier. Een alweer prachtige zonsondergang en wat popcorn maakte het perfect.


Alweer een mooie zonsondergang met uitzicht op de Luangwa rivier ditmaal.

Na een half uurtje trokken we weer de bush in. De duisternis trad in en één van de gidsen speurde met een spot in de verte op zoek naar katachtigen. Het eerste wat we zagen was echter een troep buffels. De motor werd even afgelegd om ze in alle rust te bekijken. En toen hadden we het weer zitten: autopech! De gids kreeg de auto niet meer gestart en uit de batterij sprongen er kleine vonkjes. Geen ideale situatie met een groep buffels op 10 meter afstand. Zolang je in de auto zit loop je geen gevaar op safari. Alle dieren, behalve de apen, zien de auto als een beest op zich. Ze kunnen de mensen die er in zitten niet onderscheiden. Dat verandert natuurlijk als je uit de auto komt maar voor Gavin was er geen andere optie. Tien minuten later ontsnapte er ons allemaal dan ook een flinke zucht toen we het geronk van de automotor weer hoorden. Ons eerste avontuur in de wildernis was goed afgelopen!
We vervolgden onze weg en konden nijlpaarden en olifanten spotten op een afstand van minder dan 10 meter. 't Is toch echt iets anders dan de zoo van Antwerpen!! Toen ik net voor het einde mijn wens uitsprak om zeker nog een giraf te zien werd ik direct op mijn wenken bediend. De grote ogen van een giraf keken ons vanuit de duisternis aan. 't Blijven toch enorm fascinerende beesten!
Moe maar voldaan keerden we terug naar ons basiskamp waar er ons een heerlijk maal wachtte. Een douche verloste ons van het vele stof en met heel wat muskietenspray op ons lichaam waren we klaar voor een heerlijke nacht. Of dat dachten we toch! Een grote spin en een knagende sprinkhaan in de tent zorgden toch voor wat tumult in de tent. De vermoeidheid nam echter de overhand en we vielen allebei in slaap.
Om 5u40 in de morgen werden we al gewekt. Om 6u vertrokken we immers voor een morning drive. Met slapertjes in de ogen trokken we weer op pad. We mochten weer tal van dieren aanschouwen.


Eén van de vele elegante giraffen!


Buffalo's!


"Oeoeoeoeoeaaaaaaaaaaaaaa!"


De gevaarlijkste gigant van allemaal: het nijlpaard ...


Een zebra steekt het pad over.


Uitzicht over de savanne.

Terwijl we op pad waren zei ik aan Lien dat ik zeker leeuwen wou zien en alweer werden mijn gebeden binnen een korte tijd verhoord. We botsten op een troep luierende vrouwtjesleeuwen. Mijn hartje ging toch wat harder bonsen toen we heel dicht bij hen kwamen. 't Zijn echt reusachtige poezen!


Poesje in de buurt?


Jazeker! Wel een beetje jeuk ...


... en een beetje lui!


En ze was niet alleen!


Een jong mannetje.

Keitevreden reden we verder. We dachten dat we het beste nu wel gehad gingen hebben. Niks was minder waar. Als ongelooflijke gelukzakken botsten we op een groep wilde honden. Wilde honden zijn enorm met uitsterven bedreigd. Hun globale populatie is minder dan 3000. De kans om ze te zien in het park was dan ook enorm klein. Ze lieten zich maar 1 keer om de 4 maand zien. Het grappige was dat ik 's morgens nog al lachend gezegd had tegen Gavin dat ik die "grappige grote honden" waarover hij verteld had wel eens wou zien en pats! Ik had alweer prijs! Blijkbaar breng ik geluk op safari's! De honden waren prachtig om te aanschouwen. Ik kon mijn ogen niet van hen houden. Hopelijk slagen ze erin om als soort te overleven maar veel hoop voor hen is er niet. Ze hebben immers heel wat vijanden. En de grootste vijand? De mens natuurlijk. Boeren zijn ze liever kwijt dan rijk. Ze zijn immers heel gevaarlijk voor vee maar zeker ook voor de mens.


Zeer zeldzaam: een wilde hond!


Op de uitkijk voor antilopen ...


... of toch maar een beetje luieren!

Met een gelukzalig gevoel keerden we terug naar de kampplaats. Wat een drive!
Een brunch vulde onze hongerige maagjes en daarna was het tijd om te luilakken. Meer kon je ook niet doen. De temperatuur was intussen opgelopen tot zo'n 40° C. 't Was alsof je leven gebraad werd in een hete luchtoven. Het zwembad bracht gelukkig soelaas.
Om 16u was het dan tijd voor onze tweede night drive. Ditmaal wenste ik voor een luipaard. Zou ik echt een safari-geluksbrenger zijn?
We tjokten rond en onze ogen konden zich weer tegoed doen aan heel wat savanneschoonheid.


Ons zicht!


2 giraffen ...


... waarvan één zijn staart heeft verloren als lolly voor de leeuwen.

We gingen de wilde honden en leeuwen nog eens opzoeken. Ze bevonden zich nog op exact dezelfde plaats. De leeuwen hadden zich ondertussen wel tegoed gedaan aan 2 zebra's: een moeder en haar jong. We konden nog zien hoe ze de botjes aan het afknagen waren. Gieren lagen al op de loer voor de restjes.


Een leeuw die de ribbetjes van een zebra aan het verorberen is.


Een zonsondergang waarbij de leeuwen nagenieten van hun zebramaal!

De leeuwen hun hapje, wij ook ons hapje. We stopten alweer voor een heerlijke aperitief. Een nijlpaard kwam dichtbij maar was duidelijk meer geïnteresseerd in de vruchten van de worstenboom dan in ons.


Aperitief tussen de beestjes!

En dan was het weer tijd voor wat autopech. Ditmaal wilden de lampen niet werken en lampen zijn nu eenmaal wel essentieel voor night drives. Na een half uur gepruts kregen de gidsen de lampen eindelijk in gang. Lien en ik waren een klein beetje geërgerd maar wat ironische opmerkingen leerden ons uiteindelijk het grappige van de situatie wel inzien. We gingen weer op weg maar het leek of alle beesten verdwenen waren. Voor 40 minuten zagen we bijna geen enkel beest, op wat impala's na.
Maar plots remde Gavin bruusk. Isaak, onze spotter, had 2 rode oogjes opgemerkt. Kon het waar zijn??? Was het wat we dachten dat het was? Jaja, wel degelijk! We keken recht in de ogen van een luipaard, een pracht van een beest. En of we nog geen geluk genoeg hadden om een luipaard gewoon te mogen aanschouwen ... Het luipaard bleek op jacht te zijn. Zijn doelwit, een groep impala's. Voor 40 minuten lang zaten we stilletjes en gespannen te wachten in de auto. Het luipaard nam zijn tijd! Het grotendeels van die tijd brachten we door in het donker. Deels om de jacht niet te veel te verstoren maar deels ook om ervoor te zorgen dat de batterij van onze auto niet plat ging.
Beetje voor beetje sloop het luipaard dichterbij de groep, zonder ook nog maar enig geluid te maken. Enkele impala's waren het gevaar wel gewaar en bleven stokstijf staan. Eén onder hen trok het zich echter niet echt aan en lag kalmpjes op de grond wat gras te kauwen. Helaas voor hem want het luipaard zag hem daardoor als gemakkelijk slachtoffer en koos hem als zijn prooi. Voor meer dan een half uur wachtte hij het beste moment af en toen sloeg hij toe. En hoe! We hadden de tijd niet om ons licht aan te steken of het was al voorbij. We hoorden enorm krak en dat was het: het luipaard had de nek van de impala gebroken. De andere impala's stoven weg en met een opmerkelijk geblèr waarschuwden ze andere dieren dat er een luipaard in de buurt was. Het luipaard zelf keek schichtig weg en weer. Hij moest zo vlug mogelijk zijn buit in veiligheid brengen voor hyena's hem weg konden jagen om zich zelf te goed te doen aan de impala! Stuntelig strompelde hij weg met de impala tussen zijn benen en op zoek naar een geschikte boom om zijn buit in te verstoppen. En wij? We waren met verstomming geslagen. Gavin werkt er al 3 jaar en heeft heel wat safari's achter de kiezen maar dat had hij zelf ook nog nooit gezien. Het is uiterst zeldzaam. Wilde honden en een jagend luipaard op 1 dag ... dat was 1 van zijn beste drives ooit. En wij gelukzakken mochten dat ook meemaken, en dat op onze tweede safari. Het is een 'one time in a lifetime experience'! Gavin bood me bijna een job aan. Alles wat ik wenste kwam gewoon uit! We hadden dan wel een slechte invloed op de auto, geluk voor het spotten van dieren brachten we des te meer.
Terug op weg naar ons kampeerplaats kwamen we nog een drinkend luipaard tegen. Veel safari-auto's stonden toe te kijken maar wij reden algauw weer weg. Jah, een drinkend luipaard vs. een jagend luipaard ... We waren meer gewoon dan dat!


Een luipaard op de loer!


Bingo! Een impala legt het loodje met een luide krak door het breken van de nek!

Met alweer een lekker maal probeerden we te bekomen van ons avontuur in de wildernis. De adrenaline stroomde door ons aderen en Gavin ging andere gidsen gaan vertellen wat we gezien hadden.Tevreden kropen we in ons bedje om er om 6u terug uit te klauteren voor onze laatste drive. Verwachtingen hadden we niet en we hadden geen beesten meer die we zeker nog moesten zien. Het werd dan ook een ontspannen ritje en natuurlijk kon autopech niet ontbreken. Dit keer stonden we naast een troep olifanten maar die waren gelukkig niet geïnteresseerd in ons. De autopech was serieus en een vervangauto moest er dan ook voor zorgen dat we onze tocht konden verder zetten. We genoten met volle teugen van ons laatste ritje door de prachtige savanne van South Luangwa. Onze safari zat erop.


Een savanneboompje in al zijn glorie.


Autopech n° 3 ... Een ontbijtje dan maar.


En een groter exemplaar: de grootste baobab in het park!

We begaven ons weer naar Dean's Hill View Lodge en wonderbaarlijk maar dit keer zonder autopech. In de lodge geen wilde dieren maar wel een ander huisdiert die we beide nog niet vaak gezien hadden in Zambia.


Een paard in de tuin!

De volgende morgen stonden we alweer vroeg op en begaven we ons naar Lusaka. Mufasa gaf ons een lift. De heenrit duurde voor mij 10 uur, de terugrit amper 6,5 uur. Ik kon mijn ogen niet geloven!
In Lusaka zagen we Raj terug die speciaal voor Liens laatste avond afgezakt was naar de hoofdstad. We gaan een kostuum kopen voor Raj wat een grappig evenement was en we deden ons te goed aan een milkshake en lekkere zeevruchten! Heerlijk! Doodvermoeid nam ik afscheid van Lien en in de auto viel ik onmiddellijk in slaap. De voorbije dagen waren meer dan goed geweest en ik ga Lien toch wel missen hier. We waren een goed en complementair reisduo!
Nu ga ik mijn laatste 2,5 weken tegemoet. Het vliegt hier voorbij. Deze weken zal ik vooral vullen met onderzoek maar ik verwacht ook nog nieuw bezoek! Elien en Tom maken volgende week hun opwachting en ik kijk er enorm naar uit om hen rond te gidsen in Kabwe. Daarna gaan ze op eigen houtje op safari en naar Livingstone zodat ik mijn onderzoek kan afronden en afscheid kan nemen van iedereen! 't Zal vreemd doen want een nieuw Zambiareisje ... dat kan nog eventjes duren. De wereld is groot nietwaar?! Ik heb nog zoveel te zien!

En zo sluit ik mijn blog weer af!

Hou jullie allemaal goed daar in het Belgenlandje!

Wilde groeten

Lobke