ZAMBIALIVE: En wat na de malaria?

Hier zit ik dan. Bijna een weekje thuis. Nog steeds niet gelovend wat ik allemaal achter de rug heb. ’t Lijkt wel een droom!
En jullie? Jullie hebben nog mijn laatste dagboek te goed!
Waar was ik gebleven? Inderdaad, bij het meedogenloze malariamonster! Meedogenloos kun je het wel noemen! Na de dinsdag dat ik jullie laatste berichtte, was ik er nog niet vanaf! Die week bleef mijn koorts aanhouden. Op woensdag besloot ik nog eens langs de dokter te passeren. Ik onderging een uitgebreide bloedtest. De malaria leek bezweken onder de vele medicatie maar het kon ook zijn dat ze de malaria niet meer konden ontdekken in mijn bloed door de vele medicatie die door mijn aderen stroomde. Toen ik op vrijdag nog koorts had besloten ze toch om me nog een behandeling te geven, de derde ondertussen.
Zaterdag leek het alleen maar bergaf met me te gaan. Ik was verschrikkelijk moe en mijn ogen zaten dubbeldik. Afwachten maar! De vele afscheidsfeestjes die gepland waren gingen niet door … Toch werden er ook creatieve oplossingen gezocht: het geplande pizza-avondje in Tuskers met Nik en Sal vond dan maar bij ons thuis plaats. Afhaalpizza in Kabwe?! Het bestaat!
Het afscheidsfeestjes in Sables moest helaas helemaal gecancelled worden. Toch kwam de manager van Kara Counselling Kabwe, Mr. Lungu, nog eens op bezoek. Hij had Billy en Michael meegebracht. Mr. Lungu bedankte me uitgebreid en probeerde me zelfs te overhalen om terug te komen naar Kabwe. Toffe erkenning!
Op zondag was ik terug wat aan de beterhand. De koorts bleef lang uit en ik kon ’s avonds naar mijn afscheidsfeestje gaan! Om het op zijn Zambiaans te zeggen: Halleluja!
’t Feestje begon om 16u30. Bijna iedereen was van de partij. De drank was aanwezig, de barbecue werd aangestoken en de lucht werd gevuld met Nederlands, Engels en Zambiaanse muziek. Mijn opkomende koorts onderdrukte ik met Daphalgan. Leve de wondere wereld van de geneeskunde! ’s Avonds werden de Michael Jackson-danspansjes zelfs nog uit de kast gehaald maar verder ga ik hier niet op in … ‘k Ga het hier bij laten: ’t Werd een zeer fijn afscheidsfeestje!
En dan brak mijn laatste dagje Kabwe aan. In de voormiddag ging ik voor de verandering nog maar eens naar de dokter. Na een uur en een half wachten was ik eindelijk aan de beurt. De dokter keek bedenkelijk. Het einde van mijn lijdensweg was blijkbaar nog niet in zicht. Dr. Hassasing stelde een keelontsteking vast! Olé! Antibiotica dan maar. En straffen, de volgende dag moest ik het vliegtuig op!
Over de middag mocht ik gaan lunchen bij Isabelle die me dan vervolgens meenam naar Sables. ’t Afscheid was aangebroken. De gasten hadden me al 3 weken niet gezien en waren dan ook dolenthousiast toen ze me zagen. De jongens die aan het werken waren lieten hun materiaal vallen en kwamen me toe gelopen. Eén van hen gaf me een dikke knuffel! ’t Deed deugd en pijn tegelijk. Deugd omdat ik daar zo graag gezien ben geweest en pijn omdat ik wist dat ik een uurtje later ‘vaarwel’ zou moeten zeggen.
Sables had niet stilgestaan! Enkele van onze gasten gaan binnenkort naar het leger en 7 van onze jongens zijn gestart met het ‘37 and more’-programme. Ze zullen een opleiding krijgen in het bouwen van huizen. Elke week krijgen ze 50 000 kwacha (= 10 EUR). Daarvan krijgen ze 25 000 kwacha handje contantje en 25 000 kwacha wordt gespaard voor hen. Op het einde van de rit hebben ze dan een startkapitaaltje waar ze eventueel hun eigen bedrijfje mee kunnen oprichten. De jongens waren enthousiast en waren met volle moed gestart. Ze waren bezig met het klaar maken van de grond om er hun eigen werkplaats op te bouwen. Hopelijk houden ze het allemaal vol.
Binnen zat de rest van de jongens naar een video te kijken. Ik plofte neer op een bank en aanschouwde hen. Mijn gemoed schoot vol toen ik bedacht dat ik vele van die gasten nooit meer zou zien. Ik heb echt een prachtige tijd gehad in Sables met deze jongens. ’t Zijn één voor één formidabele gasten. Ze krijgen van mij het allergrootste respect!
Na een uurtje was het tijd voor het afscheid. De gasten zongen en dansten nog eens voor mij en dan de auto binnen en weg … Weg van mijn jongens. Ik ga ze missen. Ik ga ze enorm missen. Ik heb zoveel veel van hen geleerd en gekregen! Merci gasten!
’s Avonds was ik door Ed en Annelies uitgenodigd voor een laatste maaltijd in Kabwe. Ed zag het als een 58ste afscheidsfeestje en hij had wel een beetje gelijk. Ze hebben me grondig uitgewuifd daarginds!
En Engelsen en hun spelletjes … Ik moest top 5 lijstjes geven van allerlei dingen: wat vind je het leukst aan Kabwe? Wat minst leuk? Waarom wil je terug? Waarom wil je niet terug? … Er leek geen einde aan te komen maar het was wel leuk!
En dan in bed om de volgende morgen om 4u30 op te staan. De rugzakken stonden klaar en ’t was maar een raar zicht. Zambia had nog een mooi afscheidscadeautje in petto voor mij! Regen! De regen viel met bakken uit de lucht! Het regenseizoen was nog nooit zo heftig geweest! Luc van Isabelle kwam me om 5u oppikken.
Met de regens mee reden we naar Lusaka. ’t Werd een spannende rit! De weg was op 2 plaatsen veranderd in een kolkende rivier. Gelukkig waren wij met een jeep. De 1e overstroming hadden we niet gezien en we reden er met volle vaart door. Levensgevaarlijk! De 2e was beter zichtbaar maar was dubbel zo lang en dubbel zo diep. Luc reed zijn jeep er veilig door. Eenmaal aan de overkant bleven we wachten op Sapna, de dochter van Dr. Hassasing. Ze moest dezelfde vlucht hebben als ik maar zij was op weg naar de luchthaven in een gewone auto. Terwijl Luc en ik daar stonden te wachten botsten een vrachtwagen en een bus tegen elkaar op de overstroomde baan. Zoveel druk zat er achter het water.
Sapna en haar vrienden waren er ondertussen in geslaagd om de 1e overstroming te overbruggen maar wel met heel veel moeite. Luc en ik reden terug naar het begin van de 2e overstroming om haar op te pikken. Eindelijk konden we onze tocht naar de luchthaven verder zetten. We begonnen krap in tijd te zitten.Even later kreeg Sapna telefoon. Haar vrienden zaten vast tussen de 2 overstroomde stukken baan. Er waren 2 vrachtwagens gekanteld bij de 1e overstroming. Gelukkig waren wij daar voorbij!
Eenmaal in de luchthaven moest het vlug gaan! Taksen betalen, inchecken en weg. Met heel veel moeite mocht ik mijn houten giraf dan meenemen als handbagage. Gelukkig, anders was hij net zoals Jobs giraf in 4 stukken aangekomen!Toen het vliegtuig opsteeg kwamen de traantjes terug boven. Vaarwel Zambia! ’t Is niet leuk om het land te verlaten waar je de tijd van je leven hebt gehad! Mensen die zelf langer in het buitenland hebben gezeten zullen dit wel weten. Zambia, mijn 2e thuis!
Op het vliegtuig ging het op vlak van gezondheid van kwaad naar erger met mij. Ik begon helemaal in uitslag te zitten. Mijn gezicht begon op te zwellen en mijn hele lichaam begon onder de rode bubbels te zitten. Zelf kon ik amper mijn ogen openhouden. Ik viel voortdurend in slaap. Gelukkig werd ik op tijd wakker om de prachtige Sahara vanuit de lucht te aanschouwen. Magnifiek schouwspel!
10 uur en 30 minuten later arriveerde ik eindelijk in Heatrow. De controles verliepen vlot en ik plofte me in een zeteltje. Helaas, het lot was me niet gunstig. Er werd een vertraging van een uur aangekondigd. Een bende Vlaamse studenten die in Zambia op studiereis waren geweest maakten het wachten wat aangenamer. “Kijk, die met hare giraf gaat ook naar België!”, klonk het. Het 1e contact was gelegd.In de bende bleken er ook 2 te zitten die malaria hadden gehad. Zij hadden nochtans Malarone geslikt. Malaria ondanks preventiepillen, het komt dus meer voor!
Na een uurtje mochten we dan eindelijk met zijn allen inchecken. Mijn giraf was de vedette van het vliegtuig. De stewards zorgden ervoor als voor een baby en schermden hem af voor alle gevaar. Grappig zicht!
En dan eindelijk home sweet home: België: Zaventem. Gelukkig ging alles enorm snel vooruit in de luchthaven. En daar stonden ze dan! Mijn ontvangstcomité. Zelfs om 11u30 ’s avonds stonden ze daar met een hele bende: mama, papa, Ante, Lindsay, tante Roos en Pukje! Ik kreeg direct een ruiker bloemen toegestopt. Ideaal om al mijn uitslag te verbergen! Van Pukje kreeg ik mijn mooiste cadeau ooit: mijn hele dagboek, met foto’s en al, afgedrukt en ingebonden! ‘k Werd er een beetje week van!
Na een drankje en een babbeltje ging het richting West-Vlaanderen. Tante Roos en Pukje dropten we in Gent. Eenmaal thuisgekomen snakte ik naar mijn bedje.
De volgende ochtend stond ik op met een hoofd als een ballon. Mijn allergie was nog versterkt. ’s Middags dan maar direct naar de dokter alwaar ik een cortisonespuit in mjn achterste kreeg. De dokter nam ook bloed af. ’s Namiddags kwam er familie op bezoek, allemaal even blij om me levend terug te zien en allemaal even benieuwd naar mijn verhalen!
De volgende dag kreeg ik dan de uitslag van de bloedtest: klierkoorts. Ik had het wel al wat verwacht. De komende weekjes geen feesten dus maar wel veel rusten.
Op vrijdagmiddag werd ik verwacht in het tropisch instituut. Mijn hele malariaverhaal werd neergepend en ook mijn verse bloeduitslagen werden onder de loep genomen. Daarna was het tijd voor een hele reeks onderzoeken: bloed, urine, longfoto, echo, … Ik werd van niks gespaard. Gelukkig ging het allemaal vlug!
En hier laat ik mijn dagboek stoppen! Op een vervolg mogen jullie zeker rekenen … Wanneer? Geen idee! Als de centjes en de tijd er zijn!
Deze Zambia-ervaring was echt de tijd van mijn leven! Een ervaring om nooit te vergeten, een ervaring om nog heel lang energie uit te putten! De levensvreugde, de kracht, het positivisme, de dankbaarheid, de gastvrijheid, de warmte, … van de mensen daar, en vooral van de straatkinderen, daar kunnen wij westerlingen nog iets van leren. Ik ga alleszins nog een stukje welgezinder door het leven! Dank je Zambia!

Dikke afscheidskus

Lobke