ZAMBIALIVE: Workshop en Malawi

Shame shame shame on me. Jullie hebben al 3 weken niks meer van me gehoord. Hopelijk maakt dit dagboekverslag iets goed!
De voorbije weken zijn weer ongelooflijk druk geweest! Een hectische vergaderweek in Sables, een week workshop en een week Malawi.
Maar laat me beginnen met mijn vergaderweek in Sables. De week van 29 januari zat echt vol vergaderingen of zo voelde het toch aan. Op woensdag hadden we de hele dag een planningsvergadering. Er werden tal van activiteiten voor 2007 gepland: uitstapjes, verbetering van het straathoekwerk, sporttornooien, verjaardagsfeestjes, gezinsplanning voor ons varken Jennifer, … ’s Middags kregen we een lunch voorgeschoteld van ‘Hungry Lion’, een Afrikaanse fastfoodketen. Voor de staff was dit echt genieten!
Sables was die dag uitzonderlijk gesloten voor onze gasten, wat op heel wat verontwaardiging van hun kant mocht rekenen. Toen de jongens de volgende dag naar Sables kwamen en in de vuilbak de ‘Hungry Lion’-boxen zagen liggen was hun verontwaardiging nog groter. “You’ve closed Sables for a day so you could have Hungry Lion and you even didn’t leave anything for us!”. Bij de lunch zagen we een grappig tafereel. De jongens hadden de boxen uitgewassen en gebruikten ze om hun lunch uit te eten. Mooi zicht!
Die donderdagnamiddag stond er alweer een andere vergadering op het programma. Een vergadering over het grannies/guardiansprogramme. Graag wat meer uitleg zeker? In Sables starten we een project waarbij we de grootmoeders van de jongeren willen empoweren. We zullen ze leren handeldrijven, goedkoop en voedzaam koken, … maar we zullen ze ook vorming geven over kinderrechten, omgaan met kinderen die hun ouders verloren hebben, HIV/AIDS, VCT (voluntary counselling and testing), hygiëne, … De grootmoeders (maar ook enkele moeders) zullen elke maand samenkomen om enkele onderwerpen te bespreken. Op die manier willen we zorgen dat de families van de jongens een inkomen verwerven en sterker staan. Wanneer er een inkomen is, is er geld voor voedsel, onderwijs, gezondheidszorg, … en hebben de jongens alweer een reden minder om de straat op te gaan. Die donderdagnamiddag werd de 1e vergadering gepland.
In plaats van op vrijdag te werken, werkte ik die week op zondag. ‘Tom & Jerry’ stalen weer de show. “Geen kind ter wereld die niet van hen houdt” zou je zo denken!
In de week van 5/2 mocht ik op workshop. De workshop heette ‘Stepping Stones’. In de workshop werden we getraind om training/vorming aan de community te geven rond HIV/AIDS en gender. Mannen en vrouwen kregen de training apart. Dit had zowel zijn voor- als nadelen. Het voordeel was dat er heel open werd gesproken over zaken als gevoelens, sex, frustraties, … Het nadeel was dat er een spanning werd gecreëerd tussen de mannen en de vrouwen. We kwamen slechts 2 keer samen met de mannen om dingen te bespreken. Nochtans denk ik dat je heel wat interessante zaken kunt halen uit de confrontatie tussen de mannen en de vrouwen. In plaats van de muur af te breken tussen de mannen en de vrouwen, werd de muur nog een beetje verhoogd. Dat was in mijn ogen het zwakste punt van de workshop.
De workshop was eigenlijk boeiend en saai tegelijk. Saai omdat ze steeds dezelfde methode gebruikten. Ze stelden een vraag, je moest in groepjes samenzitten, de vraag op papier beantwoorden om je antwoord dan vervolgens te presenteren aan de rest van de groep. De thema’s die besproken werden waren wel interessant: gender, sex, verschillen tussen mannen en vrouwen, SOA’s (met heel sprekende foto’s), gevoelens, … Vooral de gedeeltes die handelden over sex vond ik heel interessant om te aanschouwen. De vrouwen konden amper de plaatselijke woorden vinden voor woorden als ejaculatie, G-spot, masturbatie, anale sex, … Velen begonnen er letterlijk bij te zweten. Ook de confrontatie met de mannen was zeer leerrijk. Er werden mooie ideeën uitgewisseld. Nu nog hopen dat ze ook in werkelijkheid worden nageleefd!
De workshop was ook boeiend omdat ik me tussen die vrouwen in een ware emancipatiestrijd bevond. “Wij vrouwen moeten het doen!”, klonk het! Immens interessant voor mij, een meisje die opgegroeid is in een maatschappij waar man en vrouw (bijna) gelijk zijn. ’t Was zo tof om zicht te krijgen op de strijd die ook mijn moeder, tantes en grootmoeders hebben gevoerd. Ik heb enorm respect voor de vrouwen, en daarmee bedoel ik zowel de westerse als Afrikaanse vrouwen. Ik had er nooit bij stilgestaan welke strijd er moet gevoerd worden / er gevoerd is voor emancipatie van de vrouw!
De vrouwen vonden me aanwezigheid bij de workshop ook heel leuk. Ze vroegen me dikwijls naar de verschillen met de westerse cultuur. Voor de rest was ik echt één van hen! In de pauzes ging ik dikwijls aan de mannen gaan vragen wat zij hadden uitgespookt. De workshop was ook leuk omdat ik heel wat mensen heb leren kennen. Mensen van over heel Zambia, van Zimbabwe, Zuid-Afrika, … Ieder van hen nodigde me uit om bij hen een kijkje te komen nemen. Wat had ik graag op hun voorstel ingegaan. Wie weet later! Er was ook een Rwandese Belg bij. Hij was na de genocide Belg geworden. Hij woont nu officieel in België maar hij werkt in Zimbabwe. ’t Was interessant om zijn verhaal te horen. Hij was tijdens de genocide gelukkig niet in Rwanda. 2 dagen voor het begin van de genocide had hij Rwanda verlaten. Hij had echter heel wat vrienden verloren. De man bezat ondanks alles een enorme levensvreugde in hem. Respect zou ik zo zeggen!
Na de 5 dagen workshop gingen we nog uit met de hele bende. ’t Werd een gezellig avondje. Om 20u moesten de deelnemers echter terug op hun verblijfplaats, die door zusters werd gerund.Voor mij hield de avond echter nog niet op. Samen met Annelies, die net terug was van een weekje Livingstone met haar (Belgisch) vriendje, had ik afgesproken met 2 Belgische nieuwkomers in Kabwe: Evelien en Imke. Evelien loopt hier stage als kleuterleidster, Imke als leerkracht lager onderwijs. We gingen met zijn allen naar Big Bite! In Big Bite kwamen we ook Ed en Kate tegen. ’t Werd weer een heus feestje!
De volgende dag vertrokken we met een hele bende op weekend naar de boerderij van Nik en Sally. Bijna iedereen was van de partij: Ed, Kate, Annelies, Mark, Hillary, Nik, Sally, Jill, Raj en ik natuurlijk! We lagen wat te rusten in het zonnetje, maakten een mooie wandeling doorheen de velden, staken een barbecue in gang, speelden enkele spelletjes, … ’t Werd een heel relaxed en leuk weekendje. De volgende dag moest ik er helaas rond de middag al vandoor. Ik moest die avond nog naar Lusaka omdat ik de volgende dag een bus naar Malawi moest halen.
De busrit naar Malawi leek eindeloos. Maar liefst elf uur en een half op een bus. Mijn staartbeentje begon te klagen. Mijn ogen daarentegen genoten met volle teugen van het voorbijglijdende landschap. Zambia liet zich van zijn mooiste kant zien. Om 21u30 bereikten we eindelijk de grens. Na het invullen van de nodige papieren en het krijgen van de nodige stempels mocht ik Malawi binnen. Helaas moest de hele bus doorheen dit hele papier- en stempelproces. De grens oversteken kostte meer dan anderhalf uur. Om 00u30 kwam ik dan eindelijk aan in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Lien, een klasgenote van mij, stond me op te wachten. Veel tijd om bij te praten hadden we echter niet. Lien bracht me naar de plaats waar ik zou verblijven St. Peters Resthouse. Ik sliep er op de kamer met de Oegandese Deborah. Veel kennismaking zat er echter niet in om 1u ’s nachts en ik was ook maar al te blij een bed te zien!
De volgende ochtend sliep ik uit! Deugd dat het deed! In de late voormiddag ging ik op ontdekkingstocht in Lilongwe. Het verkeer was er nog zotter dan in Zambia. ’s Middags kwam Lien me oppikken. We gingen naar de immigratiedienst (voor Lien), we deden boodschappen, hadden lunch, … daarna nam Lien me mee naar haar verblijfplaats. Lien is al ettelijke keren moeten veranderen van verblijfplaats. Nu verbleef ze met 2 andere Belgische studentes in het schooltje ‘Golden Gate’ in de compound ‘Biwi’. Ze sliepen met 3 op 1 kamer. De kamer was gelukkig wel ruim. Lien en ik praatten heel wat blij. ’t Deed echt deugd om ze te zien en dat gevoel was gelukkig wederzijds.
De volgende morgen nam Lien me mee naar haar stageplaats. We hadden afgesproken op een plaats in de compound Biwi. Lien had me duidelijke instructies gegeven. Die minibus nemen en vragen of ze je droppen op die plaats. Zo gezegd, zo gedaan! Helaas, de chauffeur was me vergeten af te zetten op de plaats die ik gevraagd had. Daar zat ik dan op een minibusje, te midden een grote compound in Lilongwe. Na een half uur geraakte ik dan toch op mijn bestemming. Lien zat rustig te wachten op een bankje en moest lachen met mijn verhaal. Ze toonde niet de minste verbazing.
Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan op Liens stageplaats. Lien loopt stage in een Children’s home van de ‘Sisters of Mercy’ of beter gekend als de zusters van Moeder Theresa. Lien gaf me een rondleiding. We begonnen bij de allerkleinsten, de baby’s. Hoe schattig ze ook waren, de aanblik van al die zieke baby’s samen maakte maar een trieste indruk. Daarna gingen we een kijkje nemen bij de peuters en daarna bij de kleuters. Met hopen zaten ze bijeen, velen met een natte broek. Nu begreep ik pas helemaal waarom Lien me gezegd had dat ze zo’n zware stage had. Ik zou hier ook heel moeilijk kunnen aarden. De zusters lieten een norse indruk achter. Wanneer ze een kind optillen gebeurd dat bij de arm. Elke keer dacht ik dat de schouder uit de kom zou zijn, zo bruut leek het. Maar ondanks alles had ik toch wel respect voor de zusters. Uiteindelijk zorgden ze wel voor deze zieke kinderen. Een taak die niet voor iedereen weggelegd is.
Lien had in de Children’s home een project opgezet rond tandenpoetsen. De kinderen waren er dol op. De zusters vonden het project ook geweldig maar helaas kwam er niks van in huis wanneer Lien niet aanwezig was.
We bleven de hele voormiddag in de Children’s home. Ik gaf Francis, één van de baby’s eten en wou hem meteen mee naar huis nemen. ’t Was een echt schatje!
’s Middags gingen we eten bij het gastgezin waar Lien een maand had verbleven. We werden met open armen ontvangen. Liens gastmoeder was echt een bewonderenswaardige vrouw. Ze had heel wat mensen in huis genomen en ze had zelfs een jongetje uit de Children’s home geadopteerd. Binnenkort zou er een 2e kindje volgen. De vrouw was ook actief geweest in de politiek. Een sterke vrouw dus!
Lien voelde zich die dag niet zo goed en in de namiddag gingen we dan ook even naar een dokter. ’s Avonds gingen we terug naar mijn verblijfplaats. Enkele Belgische studenten hadden er een feestje georganiseerd met 2 Afrikaanse drummers, cocktails en veel Belgisch volk. Ik liet enkele foto’s zien van mijn straatjongens en van de Victoriawatervallen en op slag was iedereen jaloers. “Niet te verwonderen dat jij niet meer terug wilt naar België!”, zeiden ze.
De volgende morgen ging Lien niet naar haar stageplaats omdat ze nog steeds ziek was. Ik ging in de voormiddag naar haar toe en we maakten samen wat schoolwerk. In de namiddag gingen we nog wat boodschappen doen, mijn bus regelen en internetten. Ik vond het best een gezellig dagje.
’s Avonds aten we wentelteefjes en ik ging niet te laat terug naar mijn verblijfplaats. Mijn 3 dagen Malawi waren voorbij gevlogen. ’t Was leuk geweest maar stiekem was ik blij dat ik stage liep in Kabwe. Liens stageplaats, haar verblijfproblemen, de sfeer in de hoofdstad, … het was niet zo aan mij besteed. Geef mij maar het kleine gezellige Kabwe!
De volgende dag, vrijdag, stond er een lange terugreis op het programma. Om 4u stond ik op, om 5u30 vertrok mijn bus, om 17u kwam ik aan in Lusaka en om 20u was ik eindelijk thuis in Kabwe. Ik begon me zelf wat ziekjes te voelen, zelfde symptomen als Lien: koortsig, pijnlijke spieren, hoofdpijn, … Het laatste deel van de trip was echt afzien! Bij aankomst in Kabwe werd ik gelukkig verwelkomt door mijn straatjongens. Wat was ik blij om hen terug te zien en het was blijkbaar wederzijds. Ze kwamen allemaal ‘hallo’ zeggen met een heel brede glimlach op hun gezicht. Ik voelde me op slag minder ziek en ik voelde me vooral terug thuis! Home sweet home in Kabwe! Ja, mijn straatjongens … ze betekenen zoveel voor mij! Ik ben er zeker van dat er traantjes zullen vloeien binnen een week.
Ja, het einde van mijn stage nadert met rasse schreden. Nog 1 weekje … ’t Zal een week vol afscheid nemen worden. ’t Is hier voorbij gevlogen! Ik zal terugkomen met een koffer vol mooie herinneringen. Ik heb hier de tijd van mijn leven! Maar goed, jullie zien me dus terug binnen een dikke week! Ik zal veel te vertellen hebben en jullie waarschijnlijk ook! Het verslag van mijn laatste week zal zeker nog volgen!!

Dikke kus

Lobke