een weekje @ Sables
Na een rustig weekendje thuis was het maandag weer tijd om er in te vliegen. Om 8u15 kwam ik aan in Sables en ik was er 1 van de eersten. Enkele jongens kwamen me groeten. Met 1 van hen ging het niet goed. Zijn naam was Vincent (niet zijn echt naam wegens deontologische redenen ...). Hij was naar Sables gekomen om hulp. Vincent had vorige donderdag amok gemaakt met zijn oom waar hij bij verblijft en hij was buiten gesmeten. Zijn oom had zijn uniformbroek gescheurd en daardoor had Vincent zijn eindexamen Engels gemist. Hij deed me zijn hele verhaal en vroeg om hulp. Dat kon tellen voor mijn 1e stagedag. Ik vond het niet gemakkelijk. Ik wist nog niks over het schoolsysteem in Zambia of over hoe Sables hulp biedt in zo’n gevallen. Gelukkig kwam er even later een andere medewerker van Sables toe, Linus. We spoorden Vincent aan om een uniformbroek te lenen van 1 van zijn vrienden en dan terug te komen naar Sables. De volgende morgen zouden we dan naar de school gaan om met zijn leerkrachten te praten. Nu was het belangrijkste dat hij zoveel mogelijk van zijn eindexamens deed zodat hij volgend jaar alleen Engels meer zou moeten inhalen. Helaas, we zagen Vincent niet meer terug in Sables … Zowel de medewerker van Sables en ik zaten heel verveeld met de zaak. Waarom kwam hij niet terug? We hadden hem wel 1000 keer gezegd dat we hem gingen helpen. Al had hij geen uniformbroek, we konden nog altijd gaan praten met de directie en vragen of hij zijn examens niet kon maken in een gewone broek …
De rest van de dag was gelukkig positiever. Ik ging mee naar de les om de kinderen te helpen en leerde de kinderen enkele nieuwe spelletje. Ze spelen werkelijk altijd dezelfde spelletjes … Mark, de Canadese leerkracht in Sables, is bezig met ze te leren schaken. Hij organiseert zelfs heuse tornooien. Ongelofelijk hoe snel ze ermee weg zijn! Ik besloot om te beginnen met het aanleren van enkele eenvoudige spelletjes en koos voor Mikado en een eenvoudig kaartspel. Het was echt wel fun. Voor ik het wist was het tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag was een zeer hectische dag in Sables. In de morgen werd er wiskundeles gegeven maar soms had ik toch wel een beetje neiging om mijn wenkbrauwen te fronsen. 4:16=4 … Ja, de lerares had zo haar eigen regels. Ook de oefeningen die ze gaf waren veel te moeilijk. Er waren 2 kinderen van de 15 die ze konden oplossen. Mark sprong gelukkig in en probeerde met handen en voeten enkele basisregels wiskunde uit te leggen. In de namiddag ging ik naar de markt om rijst. Ik wou met ballonnen en rijst jongleerballetjes maken voor de gasten. Helaas kon ik niet veel meer doen want de lunch was uitgelopen door enkele diepgevroren kippen…
Woensdagmorgen had ik met Barbara afgesproken aan de plaatselijke supermarkt ‘Shoprite’ om mee te gaan streetmappen. Bij streetmapping schuimen we de plaatsen af waar straatkinderen vaak rondhangen/werken. We maken een babbeltje met hen en proberen hen mee te krijgen naar Sables. Deze keer was de streetmapping een groot succes. We kregen 11 jongens mee naar Sables. Eenmaal aangekomen in Sables, hielp ik de gasten die niet naar de les gingen met het wassen van de voetbaltruitjes. Er was namelijk een voetbaltornooi op komst. Na al dat harde labeur woonde ik een counsellingsessie bij rond geweld en toen was het alweer tijd voor te eten. De dagen gaan soms vlug in Sables. Na de lunch gingen de gasten terug kuisen, schaken en voetballen. Isabelle, mijn stagementor in Sables en tevens afkomstig van België, was terug in het land en sprong even binnen om te zien hoe de zaken stonden in Sables. Ze leek zeer tevreden. De medewerkers van Sables hadden niet stilgezeten tijdens haar afwezigheid.
De volgende morgen, donderdagmorgen , had ik om 7u45 afgesproken met Linus om op zoek te gaan naar de jongen die maandag bij ons langs kwam om hulp. We besloten om naar zijn school ‘Kabwe High School’ te gaan. Het was een heel eind wandelen en de zon brandde alweer keihard op mijn vel. Om 8u30 kwamen we aan op de school. Alle leerlingen waren druk bezig met het invullen van examens. Linus en ik gingen praten met de sociaal werkster van de school. Ze kende Vincent. Ze had er de dag ervoor een gesprek van 2 uur mee gehad. Hij had gelukkig zijn examens meegedaan. Alleen zijn examen Engels had hij gemist maar dat kan hij volgend jaar inhalen. Vincent had ook onderdak. Hij logeerde tijdelijk bij zijn vriend Peter. Linus en ik waren echt opgelucht toen we hoorden dat hij het goed maakte.
De sociaal werkster liet echter snel merken dat het niet de taak van de school was om hem op te vangen. Vincent zit in zijn laatste jaar en ze “konden” hem geen hulp meer aanbieden. Ze schoof met het grootste gemak het dossier naar ons door want het was eerst onze case. Het probleem is dat wij hem wel kunnen helpen in Sables maar dat hij eigenlijk niet meer tot onze doelgroep behoort. Vincent is 18 en Sables werkt met jongeren van 7 tot 17 jaar. Linus en ik besloten toch om te wachten op Vincent. Hij was juist bezig met een examen. Om 9u30 zou hij klaar zijn. 9u30 werd uiteindelijk 10u. Vincent was verrast maar blij ons te zien. We praatten wat met hem over de examens en we vroegen hem om ook zijn vriend Peter erbij te halen. Er was echter veel lawaai in het gebouw. Iedereen wou de muzungu (blanke = ik) zien. We wilden een rustigere plek opzoeken maar helaas, we konden niet meteen naar buiten want het kantoor waar we zaten moest eerst op slot. Om 10u30 kwam er dan toch iemand opdagen om het te sluiten.
We vroegen de jongens of we mee konden lopen naar hun huis. Op die manier wisten we waar we Vincent konden vinden. Het was geen probleem voor de jongens.Onderweg praatte Linus met Vincent terwijl ik Peter wat uitvraagde. Peter vertelde dat het niet de eerste keer was dat Vincent was geslagen door zijn oom. Hij vertelde ook dat de oom en de zus van Vincent veel alcohol consumeren.
Na een hete tocht door de compound/township kwamen we aan bij het “huisje” van Peter. Hij woonde er alleen. Het was iets van 2 op 1,5 meter en nu leefden ze daar met 2… Na ons bezoek maakten we een afspraak met Vincent. Hij zou na zijn examens naar Sables komen en we zouden kijken wat we voor hen kunnen doen. Het zal hoogstwaarschijnlijk doorverwijzen worden naar ‘Victim support’, zij zullen hem waarschijnlijk beter kunnen helpen.
De voldoening bij Linus en ik was groot en we besloten om terug naar Sables te gaan. Het was op de middag en het was superheet (35 graden … in de schaduw). Ik begon een beetje rood te zien. Gelukkig kwamen we een Jeep tegen van Kara Counselling, de moederorganisatie van Sables. Moses, de bestuurder, bracht ons naar Sables. De namiddag in Sables zat weer vol met activiteiten als dans, schaken en voetballen.Vrijdag werd ook weer een heuse wandeldag. In de morgen ging ik mee met Edith op streetmapping. Na de kids gedropt te hebben in het centrum besloten we om het klassement te updaten. Het werd een heuse klus die we moesten onderbreken om 11u om een huisbezoek af te leggen. Mijn kilometerteller ging weer omhoog. Na de lunch werkten we verder aan het klasseersysteem. Edith was ondertussen doodop en om 15u besloten we om ons werk stil te leggen. We gingen dan maar kijken naar de voetbaltraining van de gasten. Om 16u sloot Sables en ging ik op weg naar huis. Ik was bekaf en ik schat dat ik zo’n 15 kilometer had afgelegd die dag.
’s Avonds hadden Kate, Lara en ik volk over de vloer. Ed en Sally kwamen eten. We hadden een heus buffet klaargemaakt met als dessert een overheerlijke chocoladecake. Het prijskaartje van ons diner was jammer genoeg niet zo lekker als de cake, maar goed, voor 1 keer mag dat wel eens … Tegen 23u30 gingen Ed en Sally naar huis en ik was werkelijk doodop. Ik kroop vlug in mijn bed want er kwam nog een werkdag aan. Ik had beloofd om de zaterdag ook te gaan helpen op Sables. Gelukkig werd het geen lastige dag. De YMCA van Kabwe had een voetbaltornooi georganiseerd. Sables nam ook deel aan het tornooi. Met volle moed begonnen de jongens aan het tornooi maar spijtig genoeg wonnen ze geen enkele match. Uitslagen: 1-0 (onterecht, het was buitenspel), 2-0 en 0-0. De ontgoocheling was groot maar toch had iedereen een fijne dag gehad. Om 14u30 kon ik al naar huis en ik was superblij. Eindelijk: rust! Het was een zeer fijne en leerrijke maar ook zeer lastige week geweest. Ik hoop dat jullie nu wat zicht hebben gekregen op wat een week in Sables inhoudt. Met al deze zaken zal ik mij de komende weken bezighouden. Ik heb er echt zin in. We zijn nu bijna 2 weken verder en ik voel me hier echt thuis. Ik loop door de straten alsof ik nooit iets anders gedaan heb en geniet met volle teugen van de gasten in Sables. Ze zijn zo fantastisch! Ik heb het hier echt naar mijn zin!Ik wil ook iedereen bedanken voor alle lieve mails die jullie zenden. Echt heel fijn! Voor de liefhebbers van het schrijven van brieven heb ik goed nieuws: ik kan jullie eindelijk een adres doorgeven! In Zambia worden brieven niet afgeleverd aan huis. Als je post wil ontvangen moet je een speciale postbus hebben. Ik heb Isabelle gevraagd of ik haar postbus mocht gebruiken en natuurlijk kon dat! Het adres is:
Fam. Van de Poel - De Meyer
t.a.v. Lobke Roygens
P.O. Box 80626
Kabwe
Zambia
Voor de mensen met geld (of met Skype) heb ik ook goed nieuws. Als je me graag even wil horen kun je bellen naar volgend telefoonnummer: 002605222823.
Tot mails, schrijfs, hoors, ziens, …
Dikke kus
Lobke
De rest van de dag was gelukkig positiever. Ik ging mee naar de les om de kinderen te helpen en leerde de kinderen enkele nieuwe spelletje. Ze spelen werkelijk altijd dezelfde spelletjes … Mark, de Canadese leerkracht in Sables, is bezig met ze te leren schaken. Hij organiseert zelfs heuse tornooien. Ongelofelijk hoe snel ze ermee weg zijn! Ik besloot om te beginnen met het aanleren van enkele eenvoudige spelletjes en koos voor Mikado en een eenvoudig kaartspel. Het was echt wel fun. Voor ik het wist was het tijd om naar huis te gaan.
De volgende dag was een zeer hectische dag in Sables. In de morgen werd er wiskundeles gegeven maar soms had ik toch wel een beetje neiging om mijn wenkbrauwen te fronsen. 4:16=4 … Ja, de lerares had zo haar eigen regels. Ook de oefeningen die ze gaf waren veel te moeilijk. Er waren 2 kinderen van de 15 die ze konden oplossen. Mark sprong gelukkig in en probeerde met handen en voeten enkele basisregels wiskunde uit te leggen. In de namiddag ging ik naar de markt om rijst. Ik wou met ballonnen en rijst jongleerballetjes maken voor de gasten. Helaas kon ik niet veel meer doen want de lunch was uitgelopen door enkele diepgevroren kippen…
Woensdagmorgen had ik met Barbara afgesproken aan de plaatselijke supermarkt ‘Shoprite’ om mee te gaan streetmappen. Bij streetmapping schuimen we de plaatsen af waar straatkinderen vaak rondhangen/werken. We maken een babbeltje met hen en proberen hen mee te krijgen naar Sables. Deze keer was de streetmapping een groot succes. We kregen 11 jongens mee naar Sables. Eenmaal aangekomen in Sables, hielp ik de gasten die niet naar de les gingen met het wassen van de voetbaltruitjes. Er was namelijk een voetbaltornooi op komst. Na al dat harde labeur woonde ik een counsellingsessie bij rond geweld en toen was het alweer tijd voor te eten. De dagen gaan soms vlug in Sables. Na de lunch gingen de gasten terug kuisen, schaken en voetballen. Isabelle, mijn stagementor in Sables en tevens afkomstig van België, was terug in het land en sprong even binnen om te zien hoe de zaken stonden in Sables. Ze leek zeer tevreden. De medewerkers van Sables hadden niet stilgezeten tijdens haar afwezigheid.
De volgende morgen, donderdagmorgen , had ik om 7u45 afgesproken met Linus om op zoek te gaan naar de jongen die maandag bij ons langs kwam om hulp. We besloten om naar zijn school ‘Kabwe High School’ te gaan. Het was een heel eind wandelen en de zon brandde alweer keihard op mijn vel. Om 8u30 kwamen we aan op de school. Alle leerlingen waren druk bezig met het invullen van examens. Linus en ik gingen praten met de sociaal werkster van de school. Ze kende Vincent. Ze had er de dag ervoor een gesprek van 2 uur mee gehad. Hij had gelukkig zijn examens meegedaan. Alleen zijn examen Engels had hij gemist maar dat kan hij volgend jaar inhalen. Vincent had ook onderdak. Hij logeerde tijdelijk bij zijn vriend Peter. Linus en ik waren echt opgelucht toen we hoorden dat hij het goed maakte.
De sociaal werkster liet echter snel merken dat het niet de taak van de school was om hem op te vangen. Vincent zit in zijn laatste jaar en ze “konden” hem geen hulp meer aanbieden. Ze schoof met het grootste gemak het dossier naar ons door want het was eerst onze case. Het probleem is dat wij hem wel kunnen helpen in Sables maar dat hij eigenlijk niet meer tot onze doelgroep behoort. Vincent is 18 en Sables werkt met jongeren van 7 tot 17 jaar. Linus en ik besloten toch om te wachten op Vincent. Hij was juist bezig met een examen. Om 9u30 zou hij klaar zijn. 9u30 werd uiteindelijk 10u. Vincent was verrast maar blij ons te zien. We praatten wat met hem over de examens en we vroegen hem om ook zijn vriend Peter erbij te halen. Er was echter veel lawaai in het gebouw. Iedereen wou de muzungu (blanke = ik) zien. We wilden een rustigere plek opzoeken maar helaas, we konden niet meteen naar buiten want het kantoor waar we zaten moest eerst op slot. Om 10u30 kwam er dan toch iemand opdagen om het te sluiten.
We vroegen de jongens of we mee konden lopen naar hun huis. Op die manier wisten we waar we Vincent konden vinden. Het was geen probleem voor de jongens.Onderweg praatte Linus met Vincent terwijl ik Peter wat uitvraagde. Peter vertelde dat het niet de eerste keer was dat Vincent was geslagen door zijn oom. Hij vertelde ook dat de oom en de zus van Vincent veel alcohol consumeren.
Na een hete tocht door de compound/township kwamen we aan bij het “huisje” van Peter. Hij woonde er alleen. Het was iets van 2 op 1,5 meter en nu leefden ze daar met 2… Na ons bezoek maakten we een afspraak met Vincent. Hij zou na zijn examens naar Sables komen en we zouden kijken wat we voor hen kunnen doen. Het zal hoogstwaarschijnlijk doorverwijzen worden naar ‘Victim support’, zij zullen hem waarschijnlijk beter kunnen helpen.
De voldoening bij Linus en ik was groot en we besloten om terug naar Sables te gaan. Het was op de middag en het was superheet (35 graden … in de schaduw). Ik begon een beetje rood te zien. Gelukkig kwamen we een Jeep tegen van Kara Counselling, de moederorganisatie van Sables. Moses, de bestuurder, bracht ons naar Sables. De namiddag in Sables zat weer vol met activiteiten als dans, schaken en voetballen.Vrijdag werd ook weer een heuse wandeldag. In de morgen ging ik mee met Edith op streetmapping. Na de kids gedropt te hebben in het centrum besloten we om het klassement te updaten. Het werd een heuse klus die we moesten onderbreken om 11u om een huisbezoek af te leggen. Mijn kilometerteller ging weer omhoog. Na de lunch werkten we verder aan het klasseersysteem. Edith was ondertussen doodop en om 15u besloten we om ons werk stil te leggen. We gingen dan maar kijken naar de voetbaltraining van de gasten. Om 16u sloot Sables en ging ik op weg naar huis. Ik was bekaf en ik schat dat ik zo’n 15 kilometer had afgelegd die dag.
’s Avonds hadden Kate, Lara en ik volk over de vloer. Ed en Sally kwamen eten. We hadden een heus buffet klaargemaakt met als dessert een overheerlijke chocoladecake. Het prijskaartje van ons diner was jammer genoeg niet zo lekker als de cake, maar goed, voor 1 keer mag dat wel eens … Tegen 23u30 gingen Ed en Sally naar huis en ik was werkelijk doodop. Ik kroop vlug in mijn bed want er kwam nog een werkdag aan. Ik had beloofd om de zaterdag ook te gaan helpen op Sables. Gelukkig werd het geen lastige dag. De YMCA van Kabwe had een voetbaltornooi georganiseerd. Sables nam ook deel aan het tornooi. Met volle moed begonnen de jongens aan het tornooi maar spijtig genoeg wonnen ze geen enkele match. Uitslagen: 1-0 (onterecht, het was buitenspel), 2-0 en 0-0. De ontgoocheling was groot maar toch had iedereen een fijne dag gehad. Om 14u30 kon ik al naar huis en ik was superblij. Eindelijk: rust! Het was een zeer fijne en leerrijke maar ook zeer lastige week geweest. Ik hoop dat jullie nu wat zicht hebben gekregen op wat een week in Sables inhoudt. Met al deze zaken zal ik mij de komende weken bezighouden. Ik heb er echt zin in. We zijn nu bijna 2 weken verder en ik voel me hier echt thuis. Ik loop door de straten alsof ik nooit iets anders gedaan heb en geniet met volle teugen van de gasten in Sables. Ze zijn zo fantastisch! Ik heb het hier echt naar mijn zin!Ik wil ook iedereen bedanken voor alle lieve mails die jullie zenden. Echt heel fijn! Voor de liefhebbers van het schrijven van brieven heb ik goed nieuws: ik kan jullie eindelijk een adres doorgeven! In Zambia worden brieven niet afgeleverd aan huis. Als je post wil ontvangen moet je een speciale postbus hebben. Ik heb Isabelle gevraagd of ik haar postbus mocht gebruiken en natuurlijk kon dat! Het adres is:
Fam. Van de Poel - De Meyer
t.a.v. Lobke Roygens
P.O. Box 80626
Kabwe
Zambia
Voor de mensen met geld (of met Skype) heb ik ook goed nieuws. Als je me graag even wil horen kun je bellen naar volgend telefoonnummer: 002605222823.
Tot mails, schrijfs, hoors, ziens, …
Dikke kus
Lobke
Jongleerballetjes maken
Muziek en dans
Collega`s
Tijd voor voetbal
Clement
gepost door Lobke op
3:55 p.m.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage