Reality of Africa
De tijd vliegt hier werkelijk voorbij. Elke dag weer nieuwe belevenissen, nieuwe mensen en dus ook nieuwe verhalen. In Sables ging deze week alles weer zijn gewone gang. Alhoewel, gewone gang … Er gebeuren altijd wel opmerkelijke dingen met onze gasten in de buurt.
Woensdagnamiddag kwam er één van de gasten met 2 vogeljongen aangelopen. Hij had ze even buiten het centrum op de grond gevonden, waarschijnlijk uit hun nest gevallen. Met de medewerkers besloten we om voor de jongen te zorgen. Vooral Job, de Belgische vrijwilliger, liet zich als een ware dierenverzorger zien. Alles ging goed, tot vrijdag … Isabelle had voorgesteld om de jongens te betrekken bij het verzorgen van de vogeltjes. Het zou hen respect voor de natuur bij brengen … Zogezegd zo gedaan. Enkele jongeren waren bereid om te helpen. Helaas, het duurde nog geen 5 minuten of 1 van de vogeltjes viel “per ongeluk” in de drinkbak. Gevolg: een keinat stervend vogeltje. Ik besloot dat het genoeg was en zette de vogeltjes terug in de staffroom.Een halfuurtje later ging ik naar de keuken om wat water. Toen ik de keuken binnenkwam zag ik enkele jongens rond een vuurtje zitten. Je voelt me al aankomen … De jongens hadden er niks beter op gevonden dan de vogeltjes te doden en op te eten. Ze waren toch stervende … Fier lieten ze me de gebraden vogeltjes zien. Ik moest bijna kokhalzen. Daar lagen ze dan, die lieve vogeltjes. Kaalgepluimd en zwartgeblakerd… Ja, je kunt wat meemaken met onze gasten. Ik heb maar niet gekeken hoe ze die lieve diertjes verorberd hebben.
Andere hoogtepunten deze week in Sables:
- Het maken van portefeuilles uit lege bierkartons. Werkelijk een groot succes. De hele markt lag plat van het lachen toen ik mijn nieuwe portefeuille tevoorschijn haalde. “Shake shake”, riepen ze. En wat doe je dan? Met je portefeuille shaken natuurlijk! Gevolg: nog meer hilariteit op de markt!
- De ongegeneerdheid van enkele jongens wanneer ze naakt uit de douche komen.
- De Belgiëvoorstelling. Ik liet enkele foto’s van België zien. De gasten waren laaiend enthousiast. Eén van hen beweerde een rijke industrieel uit België te zijn. Hij kwam in Zambia aan ontwikkelingshulp doen maar hij zou binnenkort terugvliegen naar België … met zijn privé-jet. Hilariteit alom onder de gasten. Hij wist me ook te vertellen dat de hoofdstad van België simpelweg België noemde en dat we prachtige bergen hebben in België. Echt fun!
- De aankondiging dat we varkens gaan houden in Sables. Grote varkens zorgen voor kleine varkentjes. Die kleine varkentjes kunnen we dan op hun beurt schenken aan de families van de gasten zodat zij op hun beurt ook een business kunnen starten. Wees gerust, we zullen inteelt voorkomen! Wie een varken wil doneren, laat het me maar weten.
Ook buiten Sables viel er weer heel wat te beleven:
- Een avondje uit! Met enkele vrienden en collega’s besloten we een stapje in de Kabwese uitgaanswereld te zetten. Bestemming: nachtclub ‘Big Bite’. Echt ambiance! Big Bite is een outdoor nachtclub, best aangenaam in deze hitte. Klein beetje gegeneerd begon ik te dansen en de Zambianen vonden het te gek! Nou ja, ze vonden die dansende Muzungu’s vooral grappig. Zij probeerden ons te leren shaken met onze kont terwijl ik hen de ‘Wanneer-er-iemand-zijn-vinger-op-je-hoofd-zet-dan-moet-je-eens-ronddraaien-regel’ aanleerde. Ze vonden het fantastisch.
- Een gezellig avondje uit met enkele Canadese en Engelse vriendjes. Tijd tussen het bestellen van het eten en het krijgen van het eten: 2,5 uur.
- Oorverdovend onweer. Nu weet ik pas wat onweer is!
Helaas heb ik deze week ook enkele confronterende momenten gehad.
Vrijdagvoormiddag bezocht ik met Isabelle de Hospice. De Hospice is een klein ziekenhuisje voor terminale patiënten, grotendeel AIDS-patiënten. We kwamen nog maar binnen of we zagen een moeder met een peuter zitten. De moeder haalde 2 papiertjes boven. Op beide papiertjes stond het zwart op wit: POSITIVE. Een peuter van 2 jaar oud … De kans om AIDS over te dragen op je baby door de zwangerschap op zich is niet groot. De kans om het overdragen is echter zeer groot bij een natuurlijke bevalling en bij het geven van borstvoeding. Wanneer een baby besmet wordt met HIV is dit meestal tijdens de bevalling of door de borstvoeding. Schrijnend…Ik kreeg een rondleiding in het ziekenhuisje. Er was een mannen- en een vrouwenkamer. Er lagen ongeveer 7 mannen en 5 vrouwen. Eén van de vrouwen had een soort open kanker dat alleen AIDS-patiënten kunnen krijgen. Het verband rond haar been was doordrongen met etter, terwijl het ’s morgens nog maar juist vervangen was.Het ergste moest echter nog komen. We gingen op bezoek bij een jongen genaamd Alpha. Alpha is 11 jaar en positief. Alpha is besmet door zijn moeder bij de geboorte en heeft al geruime tijd het stadium van AIDS bereikt. Zijn lichaam kan geen voldoende weerstand meer bieden tegen allerlei bacteriën. Alpha verbleef al enkele keren in de Hospice. Telkens proberen ze hem op te knappen met medicijnen en de vorige keren was dit elke keer met succes gelukt. Het probleem vormt zich echter wanneer Alpha weer naar huis moet. Thuis neemt hij zijn medicijnen niet zoals het hoort met als gevolg dat hij enkele weken later weer in de Hospice ligt, doodziek.Deze keer was het erg gesteld met Alpha. Hij had TBC opgelopen. Het aanzicht van Alpha was verschrikkelijk. Zijn huid was helemaal aan het afschilderen en hij een grote wonde op zijn hoofd. Hij was graatmager en had de moed niet meer om met zijn Spiderman of kleurpotloden te spelen. Hij keek lusteloos voor zich uit. Toen we hem vroegen of hij iets nodig had zij amper hoorbaar “Mango’s and bananas”. Hij vroeg me ook om mijn balpen. Isabelle en ik besloten om wat mango’s en bananas te gaan kopen en natuurlijk gaf ik hem mijn balpen… Alpha verblijft de hele tijd alleen in de Hospice. Zijn moeder was nog geen enkele keer op bezoek gekomen. Reden? Ze had juist een nieuwe baby gekregen. Soms vraag je je echt af ‘Hoe is het mogelijk?’.Ik vond het verschrikkelijk confronterend. Je weet dat je in een land verblijft waar 30% van de bevolking besmet is met het HIV-virus maar je ziet natuurlijk niet wie besmet is! Een HIV-drager kan lange tijd een gewoon leven leiden.Pas wanneer je in contact komt met terminale AIDS-patiënten krijgt HIV/AIDS een gezicht … Voor mij zal AIDS altijd het aanzicht van Alpha hebben … Ik denk dat het maar een kwestie van tijd meer is voor Alpha sterft… Ik krijg het koud bij deze gedachte … En Alpha is maar één van de zovelen …Na het bezoek aan de Hospice ging ik terug naar Sables. Enkele gasten kwamen me begroeten en knuffelen en het deed me zo’n deugd. Ik ben echt blij dat ik werk op een plaats waar ook nog zeer veel vreugde te vinden is. Ik denk niet dat ik het 4 maand zou volhouden op een plaats als de Hospice. Chapeau voor de werknemers (en Belgische stagiair Annelies) daar.
Mijn ziekenhuistoer zat er echter nog niet op na de Hospice. Mumba, één van onze gasten in Sables had zijn vingers op woensdag flink bezeerd tijdens het voetballen. Zijn vingers zaten enorm gezwollen en we besloten met hem naar het ziekenhuis te gaan. Het wachtzaaltje voor de X-Rays zat stappend vol. Ongelofelijk wat je daar allemaal ziet. Mensen die doodziek zijn maar op een bankje moeten zitten wachten in afwachting van hun X-Ray. Eén wat oudere vrouw verloor bijna het bewustzijn. Een andere vrouw had een jonge peuter bij zich. Het kleintje zag er immens ziek uit. Het was graatmager.Deze zomer liep er in België een campagne van Artsen Zonder Grenzen met een meter. Op de meter stond de omtrek aangeduid van een armpje van een ondervoed kind. Enkele mensen zeiden toen dat Artsen Zonder Grenzen overdreef … Wel lieve mensen, ik kan je zeggen dat het niet overdreven is. Ik kan je vertellen dat je wel degelijk kinderen ziet met zo’n kleine armomtrek … Hoe onrealistisch het ook lijkt.Ik werd een beetje onwel bij het zien van al deze zieke mensen en moest echt een luchtje gaan scheppen … Gelukkig kregen we goed nieuws van Mumba: zijn vingers waren niet gebroken!Nog dit: we mogen blij zijn dat we in België zo’n goede gezondheidszorg hebben … Klinkt cliché maar ik meen het.
Ik weet dat dit niet mijn meest positieve verhaal is maar helaas is dit ook één van de verhalen van Afrika … Afrika leeft echt op een tijdbom maar ondanks die tijdbom gaat het leven hier gewoon door, raar maar waar, met enorm veel vreugde!
Ik ga het hier bij laten. Lieve mensjes, hopelijk tot mails!
Kus
Lobke
Woensdagnamiddag kwam er één van de gasten met 2 vogeljongen aangelopen. Hij had ze even buiten het centrum op de grond gevonden, waarschijnlijk uit hun nest gevallen. Met de medewerkers besloten we om voor de jongen te zorgen. Vooral Job, de Belgische vrijwilliger, liet zich als een ware dierenverzorger zien. Alles ging goed, tot vrijdag … Isabelle had voorgesteld om de jongens te betrekken bij het verzorgen van de vogeltjes. Het zou hen respect voor de natuur bij brengen … Zogezegd zo gedaan. Enkele jongeren waren bereid om te helpen. Helaas, het duurde nog geen 5 minuten of 1 van de vogeltjes viel “per ongeluk” in de drinkbak. Gevolg: een keinat stervend vogeltje. Ik besloot dat het genoeg was en zette de vogeltjes terug in de staffroom.Een halfuurtje later ging ik naar de keuken om wat water. Toen ik de keuken binnenkwam zag ik enkele jongens rond een vuurtje zitten. Je voelt me al aankomen … De jongens hadden er niks beter op gevonden dan de vogeltjes te doden en op te eten. Ze waren toch stervende … Fier lieten ze me de gebraden vogeltjes zien. Ik moest bijna kokhalzen. Daar lagen ze dan, die lieve vogeltjes. Kaalgepluimd en zwartgeblakerd… Ja, je kunt wat meemaken met onze gasten. Ik heb maar niet gekeken hoe ze die lieve diertjes verorberd hebben.
Andere hoogtepunten deze week in Sables:
- Het maken van portefeuilles uit lege bierkartons. Werkelijk een groot succes. De hele markt lag plat van het lachen toen ik mijn nieuwe portefeuille tevoorschijn haalde. “Shake shake”, riepen ze. En wat doe je dan? Met je portefeuille shaken natuurlijk! Gevolg: nog meer hilariteit op de markt!
- De ongegeneerdheid van enkele jongens wanneer ze naakt uit de douche komen.
- De Belgiëvoorstelling. Ik liet enkele foto’s van België zien. De gasten waren laaiend enthousiast. Eén van hen beweerde een rijke industrieel uit België te zijn. Hij kwam in Zambia aan ontwikkelingshulp doen maar hij zou binnenkort terugvliegen naar België … met zijn privé-jet. Hilariteit alom onder de gasten. Hij wist me ook te vertellen dat de hoofdstad van België simpelweg België noemde en dat we prachtige bergen hebben in België. Echt fun!
- De aankondiging dat we varkens gaan houden in Sables. Grote varkens zorgen voor kleine varkentjes. Die kleine varkentjes kunnen we dan op hun beurt schenken aan de families van de gasten zodat zij op hun beurt ook een business kunnen starten. Wees gerust, we zullen inteelt voorkomen! Wie een varken wil doneren, laat het me maar weten.
Ook buiten Sables viel er weer heel wat te beleven:
- Een avondje uit! Met enkele vrienden en collega’s besloten we een stapje in de Kabwese uitgaanswereld te zetten. Bestemming: nachtclub ‘Big Bite’. Echt ambiance! Big Bite is een outdoor nachtclub, best aangenaam in deze hitte. Klein beetje gegeneerd begon ik te dansen en de Zambianen vonden het te gek! Nou ja, ze vonden die dansende Muzungu’s vooral grappig. Zij probeerden ons te leren shaken met onze kont terwijl ik hen de ‘Wanneer-er-iemand-zijn-vinger-op-je-hoofd-zet-dan-moet-je-eens-ronddraaien-regel’ aanleerde. Ze vonden het fantastisch.
- Een gezellig avondje uit met enkele Canadese en Engelse vriendjes. Tijd tussen het bestellen van het eten en het krijgen van het eten: 2,5 uur.
- Oorverdovend onweer. Nu weet ik pas wat onweer is!
Helaas heb ik deze week ook enkele confronterende momenten gehad.
Vrijdagvoormiddag bezocht ik met Isabelle de Hospice. De Hospice is een klein ziekenhuisje voor terminale patiënten, grotendeel AIDS-patiënten. We kwamen nog maar binnen of we zagen een moeder met een peuter zitten. De moeder haalde 2 papiertjes boven. Op beide papiertjes stond het zwart op wit: POSITIVE. Een peuter van 2 jaar oud … De kans om AIDS over te dragen op je baby door de zwangerschap op zich is niet groot. De kans om het overdragen is echter zeer groot bij een natuurlijke bevalling en bij het geven van borstvoeding. Wanneer een baby besmet wordt met HIV is dit meestal tijdens de bevalling of door de borstvoeding. Schrijnend…Ik kreeg een rondleiding in het ziekenhuisje. Er was een mannen- en een vrouwenkamer. Er lagen ongeveer 7 mannen en 5 vrouwen. Eén van de vrouwen had een soort open kanker dat alleen AIDS-patiënten kunnen krijgen. Het verband rond haar been was doordrongen met etter, terwijl het ’s morgens nog maar juist vervangen was.Het ergste moest echter nog komen. We gingen op bezoek bij een jongen genaamd Alpha. Alpha is 11 jaar en positief. Alpha is besmet door zijn moeder bij de geboorte en heeft al geruime tijd het stadium van AIDS bereikt. Zijn lichaam kan geen voldoende weerstand meer bieden tegen allerlei bacteriën. Alpha verbleef al enkele keren in de Hospice. Telkens proberen ze hem op te knappen met medicijnen en de vorige keren was dit elke keer met succes gelukt. Het probleem vormt zich echter wanneer Alpha weer naar huis moet. Thuis neemt hij zijn medicijnen niet zoals het hoort met als gevolg dat hij enkele weken later weer in de Hospice ligt, doodziek.Deze keer was het erg gesteld met Alpha. Hij had TBC opgelopen. Het aanzicht van Alpha was verschrikkelijk. Zijn huid was helemaal aan het afschilderen en hij een grote wonde op zijn hoofd. Hij was graatmager en had de moed niet meer om met zijn Spiderman of kleurpotloden te spelen. Hij keek lusteloos voor zich uit. Toen we hem vroegen of hij iets nodig had zij amper hoorbaar “Mango’s and bananas”. Hij vroeg me ook om mijn balpen. Isabelle en ik besloten om wat mango’s en bananas te gaan kopen en natuurlijk gaf ik hem mijn balpen… Alpha verblijft de hele tijd alleen in de Hospice. Zijn moeder was nog geen enkele keer op bezoek gekomen. Reden? Ze had juist een nieuwe baby gekregen. Soms vraag je je echt af ‘Hoe is het mogelijk?’.Ik vond het verschrikkelijk confronterend. Je weet dat je in een land verblijft waar 30% van de bevolking besmet is met het HIV-virus maar je ziet natuurlijk niet wie besmet is! Een HIV-drager kan lange tijd een gewoon leven leiden.Pas wanneer je in contact komt met terminale AIDS-patiënten krijgt HIV/AIDS een gezicht … Voor mij zal AIDS altijd het aanzicht van Alpha hebben … Ik denk dat het maar een kwestie van tijd meer is voor Alpha sterft… Ik krijg het koud bij deze gedachte … En Alpha is maar één van de zovelen …Na het bezoek aan de Hospice ging ik terug naar Sables. Enkele gasten kwamen me begroeten en knuffelen en het deed me zo’n deugd. Ik ben echt blij dat ik werk op een plaats waar ook nog zeer veel vreugde te vinden is. Ik denk niet dat ik het 4 maand zou volhouden op een plaats als de Hospice. Chapeau voor de werknemers (en Belgische stagiair Annelies) daar.
Mijn ziekenhuistoer zat er echter nog niet op na de Hospice. Mumba, één van onze gasten in Sables had zijn vingers op woensdag flink bezeerd tijdens het voetballen. Zijn vingers zaten enorm gezwollen en we besloten met hem naar het ziekenhuis te gaan. Het wachtzaaltje voor de X-Rays zat stappend vol. Ongelofelijk wat je daar allemaal ziet. Mensen die doodziek zijn maar op een bankje moeten zitten wachten in afwachting van hun X-Ray. Eén wat oudere vrouw verloor bijna het bewustzijn. Een andere vrouw had een jonge peuter bij zich. Het kleintje zag er immens ziek uit. Het was graatmager.Deze zomer liep er in België een campagne van Artsen Zonder Grenzen met een meter. Op de meter stond de omtrek aangeduid van een armpje van een ondervoed kind. Enkele mensen zeiden toen dat Artsen Zonder Grenzen overdreef … Wel lieve mensen, ik kan je zeggen dat het niet overdreven is. Ik kan je vertellen dat je wel degelijk kinderen ziet met zo’n kleine armomtrek … Hoe onrealistisch het ook lijkt.Ik werd een beetje onwel bij het zien van al deze zieke mensen en moest echt een luchtje gaan scheppen … Gelukkig kregen we goed nieuws van Mumba: zijn vingers waren niet gebroken!Nog dit: we mogen blij zijn dat we in België zo’n goede gezondheidszorg hebben … Klinkt cliché maar ik meen het.
Ik weet dat dit niet mijn meest positieve verhaal is maar helaas is dit ook één van de verhalen van Afrika … Afrika leeft echt op een tijdbom maar ondanks die tijdbom gaat het leven hier gewoon door, raar maar waar, met enorm veel vreugde!
Ik ga het hier bij laten. Lieve mensjes, hopelijk tot mails!
Kus
Lobke
Leuke gekke diertjes in huis: gekko's
Straatbeeld
En nog een straatbeeldje
Stageplaats
De vogeltjes in betere tijden
Tijd voor een beetje circus
Of was het kattekwaad?
Leuk is het zeker!
Scheidsrechter in wording
gepost door Lobke op
12:25 p.m.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage